Δύο ποιήματα:
Το πρώτο….
«Κουβέντες για νέκταρ κι ευλογία
που μ΄ εκνευρίζουν
Δεν ξέρω ο δικός σου φίλε μου
Αλλά ο δικός μου δρόμος προς το Θεό
Δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Είναι μια γάτα αμολυμένη μέσα σε περιστερώνα.
Εγώ είμαι η γάτα, εγώ και τα περιστέρια, δαιμονισμένα τσιρίζουν σαν τα γραπώνει.
Ο δρόμος μου προς το Θεό είναι
Μια επανάσταση εργατική,
Μια διαδήλωση σαρωτική,
Που δέος φέρνει στην Εθνοφυλακή.
Άλλος έχει χαράξει το δρόμο που προχώρησα
Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν γνώρισα
Κάποιος που το Θεό σε όλη την Ινδία αναζήτησε,
ξυπόλητος, πεινασμένος και άστεγος,
Ποτέ του δεν λύγισε.
Στο όριο της ζωής του
Και τώρα με ρωτάει κάθε τόσο: ΄΄ Καταλαβαίνεις ?
Καταλαβαίνεις ΟΡΙΟ τι σημαίνει ?΄΄ »
Το δεύτερο:
« και όμως….
Ας γινόταν να φορέσω ρούχο φτιαγμένο
Απ΄το γρασίδι αυτού του τόπου….
Ας γινόταν να αγκαλιάσω όλα τα δέντρα
Αυτού του κήπου…..
Δροσοσταλίδες ο ιδρώτας μου ολημερίς,
Τα κατακάθια διώχνει της ψυχής.
Και τον κορμό του ευκαλύπτου
Στην αγκαλιά μου έχω,
Λες και στα πόδια
Του δασκάλου μου προσπέφτω.
Μακριά να πάω δεν μπορώ.
Τροφή το χώμα αυτού του τόπου,
Μεσ΄ από φωλιές πουλιών το γεύομαι.
Και σαν χορτάσω, γλυκά αποκοιμάμαι και ονειρεύομαι.
Από ένα ΑΣΡΑΜ της Ινδίας
(Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ: « eat, pray & love»)
