Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Όταν λέω Αντίο ....πονάει!!


  Αντίο σε ότι πέρασε??


Κάθε φορά που πρέπει να πω " Αντίο" πονάω.
Πολλές φορές στην ζωή μου χρειάστηκε να το κάνω. Ακόμα δεν έχω συνηθίσει να το λέω.

Από μικρή αποχαιρετούσα.

Ο πρώτος αποχαιρετισμός το αγαπημένο μου παιχνίδι. Μου κρατούσε συντροφιά και του έλεγα τα όνειρά μου. Ώσπου πάει. Το πήρε ο χρόνος....

Κανένα αρκουδάκι δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει την αγάπη μου για κείνο.

Έπειτα φύγαμε. Οι πόλεις αλλάζαν συχνά. Τα σπίτια που αγάπησα χάθηκαν.
Αποχαιρετισμός στις αγαπημένες μου γωνιές που δεν θα ξαναδώ. Τις σκέφτομαι που και που. Προσπαθώ να θυμηθώ που έκρυβα τα αγαπημένα μου παιχνίδια.
Συχνά τις βλέπω στα όνειρά μου.


Εκείνα τα άδεια σπίτια που πάντα κρύβαν χαρά και λύπη. Καθαρίζονταν πριν φύγουμε και προσπαθούσα να θυμηθώ πόσο τα αγάπησα.
Έπειτα μαζί με αυτά άφηνα ένα κομμάτι του εαυτού μου εδώ κι εκεί και παραπέρα.
Να με θυμάται η πόλη, το σπίτι, οι φίλοι.


Είναι σημαντικό να φεύγεις και να μην κοιτάς πίσω.

Εγώ πάντα κοιτούσα κι έλεγα " Μια μέρα θα ξανάρθω..."

Ίσως για αυτό και να πονούσα τόσο, όταν δεν το κατάφερνα.

Μα κι όταν αυτό γινόταν, οι θύμησες πονούσαν και τα δάκρυα πότιζαν τα νέα τοπία. Γιατί καμιά πόλη όταν γυρνούσα δεν ήταν ίδια. Κανένας άνθρωπος δεν ήταν ίδιος.
Εγώ δεν ήμουν ίδια.


Τα καράβια είχαν πάρει τα λόγια, τις εικόνες, τις ιδέες τις μορφές, και τα πρόσωπα!
Τα καράβια, τα τρένα, τα λεωφορεία, οι δρόμοι.....
Πως μπορούν και τα αλλάζουν τόσο γρήγορα όλα.
Τρέχουν κι οι στιγμές αλλάζουν.

Από πάντα δεν άντεχα τους αποχαιρετισμούς.
Θυμάμαι τη φίλη μου να με χαιρετά μες το χιόνι με κόκκινη μυτούλα από το κρύο και κόκκινα μάτια από το κλάμα. Φοβόταν ότι με έχασε για πάντα.
Κι όμως συναντιόμαστε από καιρό σε καιρό, τα λέμε, λες και δεν έχει περάσει μια μέρα. Κι όμως εμείς έχουμε αλλάξει.
Η εικόνα του αποχαιρετισμού όμως πάντα μα συνοδεύει κι αυτό δεν αλλάζει.


Δεν μου αρέσει το " Αντίο". Πάντα με πονάει.
Ίσως γιατί " Αντίο " πρέπει να πω στους φίλους που δεν βλέπω, στα σπίτια που δεν ζω, στους αγαπημένους που έφυγαν για πάντα.
Το βασικότερο σε μένα που σκορπίζω τα κομμάτια μου στους πέντε ανέμους και δεν μπορώ να είμαι πια η ίδια.

Όταν λέω " Αντίο" πονάει!! 

Θα τα ξαναπούμε!!!  
@ mare 2014