Οι γραμμές πάνε κι έρχονται.
Ευθείες. Κατακόρυφες. Οριζόντιες.
Οι μεγάλοι βλέπουμε τις γραμμές απρόσωπα και γεωμετρικά.
Μας βοηθάνε να μετρήσουμε αποστάσεις, κτήρια…
Μας τρομάζουν όταν είναι παράλληλες και δεν συναντιούνται.
Μας ευχαριστούν αν τέμνονται και ενώνονται και λυπόμαστε αν χωρίζουν…
Στα παιδικά μάτια οι γραμμές παίρνουν σχήμα και μορφή.
Γίνονται παραμύθι.
Παίρνουν ζωή.
Να το παραμύθι της μικρής Ευαγγελίας που με χαρά δημιούργησε πάνω σε γραμμές:
« Ο ήλιος (κίτρινο) βγιαίνει στον ουρανό και ζεσταίνει τον κόσμο (κόκκινο).Βουτά στη γη (πράσινο) και της δίνει ζωή!!
Ο κόσμος και η γη (καφέ) κινούνται και ζηλεύουν τα χρώματά του αλλά πολλές φορές τα ξεχνούν …
Περιμένουν το ηλιοβασίλεμα(πορτοκαλί) για να καταλάβουν ότι κάπου εκεί βρισκόταν όλη μέρα και το φεγγάρι (σομόν σχήμα)
Ο ήλιος και το φεγγάρι είναι εκεί κι ο κόσμος δεν προλαβαίνει πάντα να τα δει.
Κουρασμένος ο ήλιος βουτά στη θάλασσα(μπλε) κι αφήνει το φεγγάρι να συντροφεύει τον κόσμο ως να έρθει η επόμενη μέρα…»
Η Ευαγγελία μικρή γλυκιά μου φίλη, μου περιέγραψε τον κύκλο της ζωής με τις δικές της γραμμές και μου θύμιζε με ένα ζεστό χαμόγελο ότι οι γραμμές έχουν ζωή.
Τη ζωή που η καρδιά της δίνει.
Την ευχαριστώ πολύ.
Και της στέλνω ένα γλυκό τεράστιο φιλί!!
Και το έλεγα εγώ «Που πας Γοργόνα πράγμα…?»
Κι εκεί που ο φόβος του αγνώστου από τα βάθη της Ωκεανούπολης να βρεθώ στα Ψηλά βελόνιαζε την θαλασσινή ψυχή μου, το κίνητρο να συναντηθώ με μαγικές ψυχές ελεύθερες ήταν μεγαλύτερο.
Ο δρόμος μακρύς και το ταξίδι ξαφνικά με παρασύρει σε σκέψεις…..
Ο χάρτης δείχνει το μονοπάτι που το ακολουθώ ως εκεί που χάνεται γιατί μετά έρχεται η ένωση!!
Ψηλά!!
Βουνά. Δρομάκια της δροσιάς. Αεράκι της λευτεριάς.
Κι εκεί στο ξάγναντο, η Σαμαρίνα.
Μια αγκαλιά απλωμένη που περιμένει να την δεχτείς για να σε δεχτεί και να σου κλέψει την καρδιά.
Την καρδιά μου την έφερα δώρο και δεν με νοιάζει να τη δώσω σε σας!!
Γιατί το κορμί μου γέμισε από τις δικές σας καρδιές και δονείται με νοιάξιμο, αγάπη, αρμονία.
Με συνταξιδιώτες έναν Καπετάνιο του Βουνού και του Κάμπου, υπομονετικό και απλόχερο στις προτιμήσεις μιας γκρινιάρας «ψαροουρίτσας που θέλει το κατάβρεγμά …της για να ζήσει».
Μια καρδιά χρυσαφένια, φωτεινή που πάντα ο γλυκός θετικός λόγος της βοηθάει στα δύσκολα, η Γιώτα – Vereniki.
Κι ο Ευγενικός Άρχοντας μου, ο Βαγγέλης Επίκουρος με τον υπέροχο Πρίγκιπα Αλέξανδρο μας άνοιξε το χορό της σμίξης.
Με χαρά αγκάλιασα το Νονό – Δημήτρη (που δεν έχω λόγια μόνο χρώματα και συναισθήματα)
με τη Υπέροχη Γλυκιά του Νεραϊδούλα- Βάσω (δεν είναι τίποτα τυχαίο…) και τον μικρό τους Καλλιτέχνη Γιάννη.
Και μαζί νέοι υπέροχοι φίλοι.
Ο Κλήμης με το χάρισμα της σοβαρότητας και της χαράς.
Μαζί με την Καίτη ευγενική και καλοσυνάτη αρχόντισσα.
Υπέροχα συνδυασμένοι.
Ο Θοδωρής ο Καλόκαρδος Λεβέντης Γίγαντας άφησε το όνομά του γραμμένο στα στενά της Σαμαρίνας, στο πρωτάθλημα, στο χορό. Ένωσε τη νύχτα με τη μέρα.
Η Νανά και η Ελπίδα, οι όμορφες Μοίρες μου που με βοηθήσαν στη «γέννησή» μου (κι αν δεν θυμάστε διαβάστε και καμιά παλιά ανάρτηση μου…) πάντα με χαμόγελο και ζεστή ματιά στα εύκολα και στα δύσκολα.
Και μετά εκείνος που με τίποτα δεν θα μπορούσε να λείπει είναι Ο άρχοντας της Σαμαρίνας –Γιάννης, αεικίνητος Αρμάνος γιατί θέλει και μια λεβεντιά να ανεβείς την ανηφόρα.
Και φυσικά όταν ήρθε και η Μαρμελαδίτσα μου – Πέλλα με την «κούκλα» της και την σύντροφο Κώστα έδεσε η «Μαρμελάδα» εντελώς και κόλλησαν οι ψυχές.
Και το αεράκι δροσερό καθάρισε το μυαλό και την ψυχή από τα «σκουπίδια» μας, κι έδωσε ελευθερία στην καρδιά και λάμψη στη ματιά μας.
Τα αστέρια γείραν με φροντίδα να μας σκεπάσουν και το φεγγάρι διακριτικό ανάτειλε πίσω από το βουνό για να μας συντροφεύει ως το πρωί.
Τρεις μέρες κι ήταν τρεις ζωές να πέρασαν κι ο χρόνος χάνεται στο γλυκό χρώμα του ουρανού το ξημέρωμα.
Οι 7 βρύσες καθάρισαν τη «σκονισμένη» καρδιά μου κι αν η ουρά μου κόλλησε… στο ανέβασμα, η ψυχή μου είχε ήδη ανεβεί.
Ανέβηκε ψηλά κι αγνάντεψε όλους τους φίλους που δεν μπόρεσαν να έρθουν κι όμως ήταν εκεί, Ανάμεσά μας κι η ενέργειά τους μέσα βαθειά μας.
Την καρδιά μου την πήρατε ,μα έχω τις καρδιές σας μαζί μου!!
Η ψυχή μου λαχταρά να ενωθεί μαζί σας!!
Ψηλά ! Χαμηλά!!
Βουνό ή Θάλασσα!!
Δεν έχει καμία σημασία!!
Η ψυχή μου λαχταρά να ενωθεί μαζί σας!!
- Αγάπη μου, μια έκπληξη σου έχω ετοιμάσει
και θα σε πάω να χαρείς τα όρη και τα δάση!
- Χμ! πάλι στα όρη στα βουνά θα τρέχουμε, πασά μου
ενώ το ξέρεις, άντρα μου, θέλω τη θάλασσά μου.
- Το ξέρω, κοριτσάρα μου, μα το ‘χω ήδη κλείσει,
το δίκλινο στην εξοχή, για να χαρείς τη φύση!
- Ματάκια μου, κι η θάλασσα της φύσης είναι μέρος,
χάθηκαν τα νησάκια μας καταμεσής στο θέρος?
- Το ξέρω, σου ‘ρθε ξαφνικό, μα έφτασε η μέρα
ν’ ανοίξουν τα πνευμόνια μας στον καθαρό αέρα!
- Αέρα στα πανάκια μου και μια βαρκούλα να΄χα
κι ακρογιαλιές με δειλινά με σένανε μονάχα!
- Και στο βουνό εμένανε θα έχεις συντροφιά σου,
θα βλέπεις γύρω τις σπηλιές, να χαίρεται η καρδιά σου!
- Δεν το γλιτώνω βλέπω εγώ το κράκουρο και φέτο,
θα φάω τη βουνοκορφή στη μάπα μου κουφέτο!
- Μην είσαι απαισιόδοξη και προκατειλημμένη,
μετά απ’ αυτό με το βουνό θα είσαι ερωτευμένη!
- Εμένα δεν με ρώτησες που ήθελα να πάω.
Μόνο που δεν κατάλαβες ότι εγώ ρωτάω.
- Τι έκπληξη θα ήτανε αν πρώτα σε ρωτούσα;
Για πάρτη σου το Champions League ευθύς θα παρατούσα!
- Ωραία συμπεριφορά, για έλα , πες μας κι άλλα…
Κοίτα το που θα το χαρώ…εγώ…αυτός…κι η μπάλα!
- Για ξέχνα τις ακρογιαλιές, το κύμα και την άμμο,
σ’ αφήνω την επιλογή: στο Σμόλικα ή στο Γράμμο;
- Άντε να δω το παρεό στο γκράβαρο απάνω
να με φυσάει ο βοριάς…δεν ξέρω τι να κάνω…
- Αρχίζω να τσαντίζομαι κι εσύ είσαι η αιτία,
το ξέρεις πως στη θάλασσα με πιάνει η ναυτία…
- Θα πάρω τη βαλίτσα μου και θα΄ρθω στο βουνό σου
μόνο γιατί σου πέρασε το πείσμα το δικό σου…
(- Πάλι καλά! Φοβόμουνα μην κλάψει, μη τσιρίξει,
καλά που την κατάφερα, γιατί μου τα ‘χε πρήξει!)
( - Μέσα σου παλικάρι μου θαρρείς πως συμφωνούμε
Άμα σε τρέχω ολημερίς να δεις, θα φαγωθούμε…)
[Χαρακτηριστικός διάλογος μεταξύ νεοελληνικού ζευγαριού…
Συγγραφείς:
Γοργόνα Mare Mare
Καπετάν-Φώτης]
Ήρθε ο Αύγουστος!! Είναι η ώρα πια να την κατεβάσει από το πατάρι.
Είναι κόκκινη. Πάνω της έχει αυτοκόλλητες ταμπελίτσες από διάφορα μέρη.
Η κόκκινη είναι εκείνη που παίρνει συνήθως στα νησιά.
Του φτιάχνει το κέφι.
Άσε που χωράει τα απαραίτητα και δεν χρειάζεται να κουβαλάει στα σοκάκια.
Το βασικό πλεονέκτημα όταν την πήρε ήταν που μπορούσε να την γεμίζει με χάρτες κι αναμνήσεις.
Και το χρώμα που ερχόταν και έδενε με το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε της θάλασσας και το άσπρο των σπιτιών.
Το πρώτο της ταξίδι ήταν σε ένα μικρό νησάκι του Αιγαίου.
Περπάτησε μαζί της στα σοκάκια μέχρι να βρει το δωματιάκι που έβλεπε στη θάλασσα.
Φεύγοντας είχε γεμίσει με Κοχύλια κι όνειρα που κρατούσαν την μυρωδιά της θάλασσας όλο το χειμώνα.
Έπειτα γέμιζε με χαρές από τις φωτογραφίες με τοπία και ανθρώπους.
Όσο τα αυτοκόλλητα πάνω της αυξάνονταν τόσο ο χάρτης γινόταν γνώριμος και τα νησάκια δικά του.
Οι άνθρωποι σε κάθε τόπο του δείχναν την φιλοξενία τους με ένα κέρασμα τοπικό και οι φίλοι του ταξιδιού αυξάνονταν.
Οι κάρτες στις γιορτές πολλαπλασιάζονταν και οι φωνές από όλο το Αιγαίο αντάμωναν σε κάθε ευκαιρία.
Ανοίγει τη βαλίτσα κι ακούει τους ήχους από το πανηγύρι με βιολιά, λαγούτα και λύρες.
Μυρίζει το ούζο με το λιαστό χταποδάκι.
Το καφεδάκι στην πλατεία του χωριού με το γλυκό του κουταλιού.
Ο ήχος της θάλασσας που σπάει στο βράχο.
Κι το μελτέμι που σου παίρνει τα μυαλά και την πετσέτα από τα βότσαλα.
Που θα πάει φέτος?
Έχει σημασία?
Η κόκκινη βαλίτσα πάντα οδηγεί τα βήματα του.
Είναι σίγουρο πως κάπου εκεί στην κουκίδα του χάρτη θα βρει πάλι αυτό που ονειρεύεται όλο το χρόνο.
Την ελευθερία και την ανεμελιά που δεν είχε.
Αυτή κουβαλάει υπομονετικά η κόκκινη βαλίτσα το καλοκαίρι.
Και για να το κάνει περιμένει υπομονετικά να βγει από το σκοτεινό πατάρι στο φως του καλοκαιριού.
Κι αν δεν γεμίσει και μια χρονιά δεν την πειράζει…θα βρει τρόπο να πει τόσες ιστορίες όσες κι οι σβησμένες κουκιδίτσες του χάρτη….
Υπάρχουν άλλωστε τόσες που περιμένουν να ταξιδευτούν και να σβηστούν…..
