Η γοργόνα χάθηκε στα βάθη της σκέψης της…
Πόσο να αντέξει την απώλεια που κατακλύζει την Ωκεανούπολη και την ψυχή της.
Το τηλέφωνο κοχύλι χτυπά μόνο για δυσάρεστες ειδήσεις.
Ο θείος Ντάνι έφυγε για το ταξίδι του βάθους….
Ήξερε πως δεν θα τον ξαναδεί.
Θυμάται πάντα με αγάπη τα παιχνίδια που έκαναν όταν ήταν μικρούλα.
Ψηλός και ταξιδεμένος, έφερνε πάντα κάτι περίεργο που δεν υπήρχε στην Ωκεανούπολη τότε.
Η αιώρα από τις Ινδίες κρεμασμένη στις μουριές του πατρικού να κοιμίζει τα κουρασμένα βλέφαρα μετά από ονειροταξίδια στην άκρη του κόσμου.
Mare, έλα να σου πω ένα μυστικό πως θα μάθεις την ώρα όπως τα παιδιά της Αφρικής.
Μου δάγκωνε ελαφρά τον καρπό του αριστερού χεριού ως να σχηματιστεί ένα «ρολόι» και λέγαμε την ώρα.
Όταν την μάθεις θα έχεις ένα ολοδικό σου ρολόι που θα ξέρεις πότε και που θα πας.
Τώρα έχω το ρολόι αλλά δεν ξέρω πάντα κατά που θέλω να πάω.
Το τηλέφωνο χτυπά και μια φωνή από τα παλιά ακούγεται.
Μια φωνή που δεν ήθελα να ακούσω γιατί με πλήγωσε και δεν την συγχωρούσα.
Η είδηση ήταν άσχημη και πάλι.
Μεγάλος ο πόνος.
Μεγάλο και το μάθημα.
Ο πόνος και ο θάνατος είναι ο κοινός μας παρανομαστής.
Μας ενώνει με μια χρυσή κλωστή σχεδόν διάφανη που όταν λαμπυρίζει καταλαβαίνουμε πόσο έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον.
Μπορεί τότε να συγχωρούμε.
Την κατανόησα τη φωνή, ήθελε να μοιραστεί τον πόνο.
Ήταν τιμητικό για μένα που θέλησε να τον μοιραστούμε μαζί.
Ξαφνικά όλα τα άλλα έσβησαν.
Δεν θυμάμαι ή δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα άλλο.
Το μοίρασμα του συναισθήματος είναι αυτό που ζητούσα κι ας έγινε με αυτό τον τρόπο.
Το Σύμπαν διαλέγει και ανορθόδοξους τρόπους να μας φέρει πιο κοντά.
Μετά από αυτό διαβάζω:
« ο θάνατος δεν είναι η μέγιστη απώλεια που μπορούμε να βιώσουμε.
Μέγιστη απώλεια είναι αυτό που πεθαίνει μέσα μας
ενώ είμαστε ακόμα ζωντανοί»
Είμαστε ακόμα ζωντανοί φίλοι μου!!
Ας πάρουμε το τηλέφωνο κι ας δώσουμε χαρά στην ψυχή μας μιλώντας με όσους αγαπάμε, με όσους αγαπήσαμε και με όσους ίσως θέλουμε να συγχωρήσουμε ή να μας συγχωρήσουν.
