Μια ομορφιά που στέκοταν δίπλα μου…

Στα ταξίδια μου η γοργόνα, πολλά είδα κι άκουσα….

(κάτι έχετε καταλάβει, αφού δεν βάζω γλώσσα μέσα μου και σας τα λέω…)

 Σε ένα από αυτά λοιπόν γνώρισα έναν φίλο.

Αν σας τον έδειχνα, θα καταλαβαίνατε ότι δεν ήταν και πολύ συνηθισμένος (θα μου πεις, γιατί ως τώρα όσα μας λες τα θεωρείς συνηθισμένα…Έλα ντε!!)

 Ας δώσουμε ένα όνομα σε αυτόν τον φίλο, φανταστικό (οικογένειες δεν θίγουμε…Άσε που αν με διαβάζει…μαύρο φίδι που μ΄έφαγε…)

Θα σας άρεσε να τον λέμε Πολύκαρπο?

Όχι…..?

Ε! Εγώ τώρα, Πολύκαρπο θα τον πω γιατί του ταιριάζει, αν και δεν τον βάπτισαν έτσι.

Ο Πολύκαρπος λοιπόν είναι ψηλός, με μακρύ μαλλί μαύρο, λεπτός και υπερδραστήριος. (όχι δεν τον προξενεύω, έχει σημασία που το λέω….)

Που τον θυμήθηκα? Απλά ο Πολύκαρπος είχε δυο χρυσά χέρια….

Ότι έπιανε γινόταν δημιουργία.

Τον γνώρισα σε μια παραλία να μαζεύει πέτρες.

Γοργόνα mare, του λέω.

Το βλέπω!(ξεχνώ ότι καρφώνομαι με την ουρά!!) Πολύκαρπος, μου απαντά

Τι ψάχνεις?

Ε! δεν πιστεύω να μην έχετε πέτρες στη χώρα σου.

Και πέτρες έχουμε κι από όλα έχουμε…

Γιατί μαζεύεις πέτρες?

Ο Πολύκαρπος με κοίταξε περίεργα και συνέχισε να μαζεύει πέτρες διαλέγοντας τες με πολύ προσοχή.

Μου έκανε όμως την τιμή και μου μίλησε.

Μ΄αρέσει!!

Τι?

Οι πέτρες…..?

Δεν είναι οποιεσδήποτε πέτρες!!

Δηλαδή?

Κοίταξε καλύτερα!!

Κοιτούσα και έβλεπα πέτρες.

Δεν κοιτάς σωστά γι΄αυτό δεν βλέπεις.

Με έστειλε…., ο Πολύκαρπος.

Ε!όχι και δεν βλέπω.

Πολύκαρπε εξηγήσου, δεν το έχω….

Παρατήρησε.

Τι? Τις πέτρες?

Κοίτα το σχήμα!!

Μωρέ, σαν να χει δίκιο δεν είναι όλες ίδιες….

Κοίτα το χρώμα!!

Χμ! ναι και σ΄αυτό διαφέρουν.

Νοιώσε την υφή!!

Αχά! Φοβερό!!

Μέτρησε το βάρος!!

Α!!καλά Πολύκαρπε!! Ζωγραφίζεις! Είσαι φοβερός!!

Και εκεί ήρθε η ώρα που ο Πολύκαρπος με αποτέλειωσε.

Ναι !! Ζωγραφίζω, που το ξέρεις!!

Η μαγική γοργόνα!! Ποια μαγική γοργόνα, έτσι χαριτολογώντας το είπα και μέσα έπεσα.

Ο Πολύκαρπος με πάει στην τέντα του (γιατί σκηνή με την έννοια που το λέμε σήμερα, δεν θα το έλεγα)

Μια αιώρα, το κρεβάτι του.

Μια πέτρα, το τραπέζι του

Μια τέντα, η στέγη του

Ο κόσμος όλος, δικός του.

Και ο Παράδεισός του.

Ρίζες σε σχήματα απίστευτα. Ξύλα λειασμένα από τα κύματα.

Βότσαλα!! Κοχύλια και πέτρες!!

Μικρές και μεγαλύτερες

Και μετά με έμαθε να σκαλίζω σε μια πετρούλα τόση δα μονογράμματα και ιερογλυφικά από τα ταξίδια του.

Ένας κόσμος μου ανοίχτηκε…..

Μια πηγή δημιουργίας κι αγάπης.

Ο Πολύκαρπος τις αγαπά τις πέτρες του, τα βότσαλά του, τις ρίζες του.

Φάγαμε ψάρια που τα είχε ψαρέψει με ένα βαζάκι με  ένα κομμάτι ψωμί στον πάτο του ( μην το κάνετε, δεν είστε ο Πολύκαρπος).

Είπαμε για χώρες που πήγε και άλλες που θα ήθελε να πάει.

Έφτασε η ώρα του δειλινού και έπρεπε να φύγω πια.

Mare, πολύ χάρηκα που σε γνώρισα και πάρε αυτά να με θυμάσαι.

 Και βγάζει από το σάκο του ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με τις πιο όμορφες μαύρες πέτρες που έχω δει γεμάτες φλεβίτσες και νερά που λαμποκοπούν στο φως και αστράφτουν στο σκοτάδι.

Δεν είχα κάτι να του δώσω να με θυμάται

Πάντα με θυμόταν.

Πάντα τον θυμάμαι και εγώ.

Όχι από τις μαγικές πέτρες του.

Όχι από το μάθημα πώς να σκαλίζω

Όχι από την κουβέντα την υπέροχη

Από το μάθημα του Πολύκαρπου.

Με έμαθε:

Την  ομορφιά που στέκοταν δίπλα μου…!!

              

Και μετά …..τι……?

Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι πόσα παραμύθια κλασσικά μου έλεγαν.

Και μάλιστα δεν φτάνει που τα έλεγαν και με διαφορετική σειρά στην πλοκή νόμιζαν ότι δεν θα το καταλάβω.

Επίσης όλα αυτά τα παραμύθια τώρα που τα θυμάμαι από απόσταση περιείχαν:

Μια ηρωϊδα, κλασσικά όμορφή, κατατρεγμένη όμως από μια μοίρα που δεν μπορούσε να ορίσει η ίδια.

Μια οικογένεια που την ηρωϊδα μας την είχε ελαφρώς παρατημένη και ας έμοιαζε ότι ενδιαφερόταν για αυτή.

Έναν κακό, τώρα λύκος ήταν, μητριά ήταν, ρόκα ήταν, κάτι ήταν που θα της την έφερνε μπαμπέσικα….

Και πάντα υπήρχε ένας άντρας που θα την «έσωζε» από την κακιά της μοίρα και κλασσικά θα κατέληγε όλο αυτό σε ένα υπερθέαμα γάμο…

Ύστερα απορούμε γιατί η ανισότητα των φύλων παραμένει σταθερά επίπεδα της εποχής της γιαγιάς μου ενώ όλες οι ηρωϊδες….δίνουν αγώνες να επιβιώσουν και να διεκδικήσουν.

Θα μου πείτε τώρα το σκέφτηκες? Η παγκόσμια Ημέρα για την ισότητα των φύλων πέρασε (8/3) και μετά από 5 μέρες εσύ μας λες τα φεμινιστικά σου.

Πρώτον σας το έχω ξαναπεί- όσοι με διαβάζετε αλλά και για να μαθαίνουν οι νεότεροι αναγνώστες - μου τη δίνουν οι Παγκόσμιες Ημέρες.

Δεύτερον δεν είχα κάτι να πω εκείνη την Ημέρα γιατί έκανα τόσα που δεν προλάβαινα να σας τα γράψω.

Γιατί υπάρχει κάτι στα στερεότυπα των παραμυθιών μας που ανασταίνουν γενιές ολόκληρες και συνεχίζουν …που δεν μας λένε.

Καλό το ευτυχισμένο τέλος αλλά μετά….τι?

Δεν την συνεχίζουν την ιστορία να ξέρεις και εσύ ως παιδί τι θα κάνεις στο μέλλον σου.

Να έχεις ένα παράδειγμα βρε αδελφέ.

Θα μου πείτε δεν χρειάζεται γιατί το βλέπεις γύρω σου και δεν χαίρεσαι καθόλου γι΄αυτό και οι έφηβοι προσπαθούν να την κάνουν… από τις καθημερινές τους υποχρεώσεις για να μην πέσουν στην παγίδα του «μετά….τι?»

Βέβαια υπάρχουν και ατίθασα επίμονα παιδάκια που ρωτούν συνεχώς και σου σπάνε τα νεύρα εκείνη τη στιγμή « και μετά….»

Τι να τους πεις για μετά που κι εσύ δεν ξέρεις. Άσε που είναι και το άλλο πώς να τους το πεις Ποια η θέση σου ως μάνα, γιαγιά, πατέρας, παππούς, παραμυθάς βρε αδελφέ…

Και έρχεται η υπέροχη ..ατάκα « θα δεις όταν θα μεγαλώσεις…»

« όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις….» «όταν δουλέψεις θα καταλάβεις τι εστί βερίκοκο»

Βρε παιδιά δεν θέλω να το καταλάβω όταν μεγαλώσω. Θέλω να το ξέρω από πριν. Από τη μια μας λέτε να συμμετέχουμε, να ρωτάμε, να έχουμε άποψη και αν τα κάνουμε όλα αυτά μετά θα δεις ….όταν…θα …. Τι?

Είναι παράξενοι αυτοί οι μεγάλοι.

Άντε εσύ παιδί πράγμα να καταλάβεις τώρα μετά το φαντασμαγορικό γάμο της Σταχτοπούτας τι θα επακολουθήσει.

Διότι η κοπελίτσα ήταν και προπονημένη.

Και καθάριζε, και έπλενε και νοικοκύρευε. Άντε τώρα εσύ που η μανούλα δεν σε άφησε να κουνήσεις δακτυλάκι να έχεις τον «πρίγκιπα με τις παντούφλες» και να αρπάξεις υπο μάλης την ηλεκτρική και να κάνεις το σπίτι κούκλα.

Για να μην πω για το μαγείρεμα που δεν ήξερα ούτε αυγό να βράσω και τώρα πρέπει να φτιάχνω την πίτα όπως την έκανε η μανούλα του η Ηπειρώτισσα .

Θα μου πείτε κι οι δύο εργάζονται.

Βέβαια εργάζονται καλοί μου άνθρωποι αλλά ο ένας θα έρθει και θα τεζάρει  στον καναπέ κι η άλλη θα βγάλει άλλο ένα μεροκάματο.

Γιατί της είπαν ότι « η γυναίκα φτιάχνει το σπίτι και η γυναίκα το χαλάει» κι ότι « Πίσω από έναν άνδρα κρύβεται μια γυναίκα»

Κι η άλλη τσίμπησε κι έπεσε στην παγίδα και το πήρε πάνω της.

Σου λέει « η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά» και τον άρπαξε τον ρόλο από τα μαλλιά και δεν φτάνει αυτό άρχισε να δρα πολλαπλασιαστικά.

Κόρη μεγαλώνει να μην της πει το παραμυθάκι.

Γιό μεγαλώνει να μην του πει κι αυτού κάτι.

Άρα ποιος βγάζει τα ματάκια με τα χεράκια του.

Θα μου πείτε υπερβάλλω πρωϊνιάτικα και θα έχετε δίκιο.

Υπερβάλλω για να δούμε το « μετά …τι?» καλοί μου.

Εμείς το αναπαραγάγουμε, όχι στα παιδιά, όχι στην ισοτιμία των φύλων, στο μοίρασμα των ρόλων, στην καλή επικοινωνία …αλλά σε όλα όσα παθαίνουμε σήμερα και δεν είναι και λίγα….

Και μην με ρωτήσετε κι εσείς  «και μετά ….τι?»

Σκεφτείτε και λίγο….Μασημένη τροφή πια θέλετε….

Με αέρα ελευθερίας....!!!

Αφιερωμένο στους άρχοντες της μέρας!!

Ο Μύθος της πόλης που την κατατρέχει……..

Ήρθε ο Μάρτης κι εγώ δεν μπόρεσα να ευχηθώ στην άνοιξη.

Καλό μήνα !!

Άνοιξη!

Μου τη θυμίζει το Μαρτάκι στο χέρι. 

Κόκκινη κι άσπρη κλωστή στριμένη  βραχιολάκι που θυμίζει το πάθος της άνοιξης (κόκκινο) και την αγνότητα το φως της φύσης (άσπρο).

Πολλοί λένε ότι είναι το αίμα και το φως του Ιησού πριν το Πάσχα γι΄αυτό και το φοράει κανείς ως τότε στο χέρι του.

Άνοιξη δεν κατάλαβα πάντως γιατί ρίχνει καρεκλοπόδαρα.

Επίσης είναι κι όλη αυτή η ατμόσφαιρα προσποιητής χαράς στην πόλη που με εκνευρίζει.

Δεν ξέρω αν είναι που μας κατατρέχει αυτή η φήμη της Αποκριάς ή ο εκφυλισμός της.

Όταν πρωτόρθα στην Πάτρα, η χαρά μου ήταν μεγάλη για δυο λόγους

Ο ένας ήταν που γύρισα πίσω σαν τον μετανάστη στην πόλη του

Ο άλλος που αυτή η πόλη ήταν γεμάτη χαρά.

Ο πρώτος λόγος μου απομυθοποιήθηκε γρήγορα. «Ξένη αλλού, Ξένη κι εδώ» δεν ήταν εύκολο να ενσωματωθώ σε ρυθμούς και συνήθειες που δεν γνώρισα από παιδί.

Ο άλλος λόγος ήταν αυτός που με βοήθησε να μείνω και να γνωρίσω την πόλη μου.

Η χαρά να κινείσαι γρήγορα.

Η χαρά να βλέπεις θάλασσα.

Η χαρά να γλεντάς με το τίποτα.

Η χαρά να φεύγεις και να πηγαίνει σε όμορφα κοντινά μέρη.

Τώρα θα μου πείτε « μήπως γοργόνα μου το απομυθοποίησες κι αυτό και τώρα μας λες μύθους αποκριάτικα….?»

Εγώ φίλοι μου έζησα την καλή πλευρά της χαράς.

Τη χαρά χωρίς ανταποδοτικότητα.

Τη χαρά χωρίς χρήμα και σπατάλη.

Τη χαρά με κέφι και δημιουργία.

Τη χαρά με φαντασία.

Τη χαρά του μοιράζομαι και περνάμε όλοι φανταστικά.

Τώρα η χαρά έχει την τιμή της και βρίσκεται πίσω από ακριβά μαγαζιά, κοστούμια, στημένες καταστάσεις.

Τώρα η χαρά δεν έχει κέφι, απλά δείχνει να έχει. Πιστέψτε με έχει τεράστια διαφορά.

Η χαρά δεν έχει φαντασία και δημιουργικότητα, λέει όμως ότι έχει γιατί η φήμη της θα χαθεί.

Τελικά την πόλη αυτή την κατατρέχει ο Μύθος της.

Κι είναι μια κατάρα που την αναγκάζει να δρα και να φαίνεται όπως οι άλλοι νομίζουν ότι είναι.

Κι αυτό την κάνει ψεύτικη.

Δεν είναι έτσι η Πόλη αυτή.

Έχει ακόμα στενά δρομάκια που περιμένουν να τα περπατήσουμε.

Έχει κάστρα που θέλουν να τα εξερευνήσουμε.

Έχει γιορτές που περιμένουν να τις γιορτάσουμε.

Έχει κρυμμένη την χαρά και περιμένει…….

Όπως η Πατρινέλλα που ξεκολλούσε από το κάστρο και γύριζε την πόλη μηνώντας τα καλά και τα κακά μελλούμενα.

Ελάτε στην πόλη για να ζήσετε το Μύθο….

Ψάξτε όμως για την φωτεινή πλευρά της χαράς!!