«Το καπέλο που δεν ξεχνώ ποτέ…»

«Το καπέλο που δεν ξεχνώ ποτέ…»

Σε μια  μακρινή χώρα και σε μια άλλη εποχή, ζούσε ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ.

Τα χέρια του όμως δούλευαν ασταμάτητα.

Αγαπούσε να φτιάχνει μοναδικά πράγματα.

Τα αγαπημένα του δημιουργήματα όμως ήταν τα καπέλα.

Βλέπετε τότε οι άνθρωποι τα χρειάζονταν και τα χρησιμοποιούσαν.

Τώρα που το σκέφτομαι και σήμερα ίσως να τα φορούσαμε…

Ποιος ξέρει;

Ο άνθρωπος που έφτιαχνε καπέλα έβαζε όλη του την τέχνη.

Καπέλα ψηλά για σοβαρούς κυρίους.

Καπέλα μικρά για παιδάκια.

Καπέλα στολισμένα για κυρίες.

Μια μέρα λοιπόν εκεί που έφτιαχνε το καπέλο του σκεφτόταν για ποιον θα ήταν καλό να το κάνει.

Σκεφτόταν αρκετή ώρα.

Αυτή τη μέρα δεν ήταν και πολύ σίγουρος για το καπέλο που έφτιαχνε.

Κάτι του έλειπε αλλά και πάλι δεν μπορούσε να καταλάβει τι…

Σκέφτηκε ότι αν βρει ένα υλικό σπάνιο, ίσως το καπέλο αυτό να ήταν έτσι όπως θα ήθελε.

Κοίταξε ένα γύρο.

Κορδέλες χρωματιστές?

Μπα, όχι…

Χάντρες γυαλιστερές?

Απαπαπα…

Χμ!! ίσως ένα φτερό?

Να εκείνο το μικρό…

Ίσως….

Προβληματισμένος έκλεισε το εργαστήρι του και πήγε μια βόλτα.

Στο δρόμο έβλεπε τους ανθρώπους της πόλης, μικρούς και μεγάλους να περπατούν και να φορούν τα καπέλα του.

Απίστευτο!! Κοίτα τους όλοι έχουν ένα ύφος…

Μα τι συμβαίνει εδώ?

Οι άνθρωποι ανάλογα με το καπέλο που φορούσαν συμπεριφέρονταν.

Κοίτα να δεις. Να !Να! εκείνη η κυρία εκεί στο πάρκο…Πως μιλά? Μα βέβαια το καπέλο με το φτερό παγωνιού.

Γιατί εκείνο το αγοράκι….Ένα ναυτικό καπέλο φορά και φέρεται σαν «καπετάνιος» στους φίλους του.

Αν είναι δυνατόν….

Ιδέα μου θα είναι, σκέφτηκε και προχώρησε προς το ποτάμι.

Και να ο αμαξάς που ήρθες χθες και πήρε το ψηλό καπέλο.

Μα τι κάνει? Προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι θα μπορούσε ακόμα και Δήμαρχος να γίνει?

Δεν το πιστεύω!!, σκέφτηκε ο άνθρωπος που έφτιαχνε καπέλα.

Ή εγώ κάνω κάτι λάθος ή ο κόσμος τρελάθηκε!!

Κι εκεί που το σκεφτόταν πέρασε ένα πουλί που κρατούσε στο ράμφος του ένα πουγκί.

Ξάφνου ανοίγει το στόμα του και του πέφτει στα πόδια του ανθρώπου που έφτιαχνε καπέλα.

Ο άνθρωπος το ανοίγει και τι να δει: μικρά γυαλιστερά σποράκια!! Πολύχρωμα!!

Ανάμεσα τους ένα μικρό χαρτάκι έλεγε:

« Με ένα σποράκι σκέφτεσαι μια φορά!!

   Με δύο το καταλαβαίνεις!!

   Με τρία δεν το ξεχνάς ποτέ!!» 

Αυτό είναι!!

Να με τι θα διακοσμούσε τα καπέλα του!!

Χρώματα και «σποράκια γνώσης»!!

Μπορεί και να πετύχει!!

Γύρισε πίσω αμέσως κι άρχισε δουλειά!!

Η βιτρίνα του την άλλη μέρα γέμισε χρώματα και φως!!

Πολλοί αγόρασαν καινούργια καπέλα!!

Και τι περίεργο!!

Με το που τα φορούσαν ένα χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό τους!!

« Με ένα, σκέφτεσαι μια φορά!!

   Με δύο, το καταλαβαίνεις!!

   Με τρία, δεν το ξεχνάς ποτέ!!» ,

ψιθύρισε ο άνθρωπος που έφτιαχνε καπέλα.

Συνέχισε να κάνει τη δουλειά του σιγοσφυρίζοντας χαρούμενος.

Τα σποράκια δεν τελείωναν ποτέ!! Όπως κι ο άνθρωπος δεν σταμάτησε ποτέ να φτιάχνει καπέλα!!

Μεταξύ μας…Μην το πείτε πουθενά…

Έχω κι εγώ ένα καπέλο που δεν ξεχνώ ποτέ…!!

mare@

Αλλάζουμε Παραμύθι;



                                                "Αλλάζουμε Παραμύθι;"

Μια φορά κι ένα καιρό συναντήθηκαν δυό κακοί λύκοι στο δάσος.

" δεν μπορώ άλλο τα κατσικάκια!" , λέει ο ένας.

"σαν πέτρες μου κάθονται στο στομάχι!"

"Κοίτα σύμπτωση!" ,λέει ο άλλος.

"Κι εγώ τις Κοκκινοσκουφίτσες!"

" Ρε συ, δεν αλλάζουμε παραμύθι;"

" Από το στόμα μου το πήρες!! Από που πάνε για το σπίτι με τα κατσικάκια;"

"Από δω!"

"στο σπίτι της γιαγιάς;"

"Από κει!"

Πήρε λοιπόν ο καθένας το δρόμο του κι όταν

μια άλλη φορά κι έναν άλλον καιρό συναντήθηκαν......

"Τι σπαστικές είναι οι Κοκκινοσκουφίτσες!!", είπε ο ένας.

"Πως τις αντέχεις; Όλο κολακείες είναι!

Και τι μεγάλα ματια είναι αυτά!

Και τι μεγάλο στόμα!"

"Εγώ να δεις!". είπε ο άλλος.

"Ούτε μια καλή κουβέντα δεν ακούω από τα κατσικάκια.

Άσε το Οιδιπόδειο με τη μάνα τους:

και η μαμά μας έχει πιο ωραίο πόδι.

και μύτη είναι αυτή που έχεις;

Η μαμά μας να δεις μυτούλα!

Άει στο καλό εσείς κι η μάνα σας!

Αφού να φανταστείς μου ανοίξανε την πόρτα

και τους την ξανάκλεισα κατάμουτρα!"

"Ρε συ...",λέει ο ένας,".....δεν ξαναλλάζουμε παραμύθι;"

"Από το στόμα μου το πήρες!", είπε ο άλλος.

"Κατσικάκια και πάλι κατσικάκια!!"

"Κοκκινοσκουφίτσες και πάλι Κοκκινοσκουφίτσες!!"

Και πήρανε όλο χαρά και με κλειστά τα μάτια

τον αγαπημένο τους χορταστικό δρομάκο

Ηθικόν δίδαγμα:

"άγριο πράγμα οι Λύκοι!!

αλλά ακόμα πιο άγριο

η Συνήθεια!!!!"

(από το εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου βιβλίο του Γιάννη Προεστάκη

"Παραμύθια για Λυκοφιλίες"

Εκδόσεις Δίαυλος)

Καλή Χρονιά !!!Με το φλουρί της βασιλόπιτας...!!

Το έθιμο της βασιλόπιτας είναι πολύ παλαιό, προέρχεται από εκείνο το τελούμενο στην αρχαία εορτή των «Κρονίων» (των ρωμαϊκών «Σατουρναλίων») που παρέλαβαν οι Φράγκοι, από τους οποίους και προήλθε η συνήθεια της τοποθέτησης νομίσματος μέσα στη πίτα και της ανακήρυξης ως «Βασιλιά της βραδιάς» αυτού που το έβρισκε. Κατά άλλο έθιμο, αντί νομίσματος, έβαζαν φασόλι και αυτόν που το έβρισκε τον αποκαλούσαν "φασουλοβασιλιά".

Πέρα όμως αυτού του φράγκικου εθίμου, που επικράτησε στην Ευρώπη, υπάρχει και μία θρησκευτική παράδοση που συνδέει και με την προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου.

Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει.

Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως "λύτρα" στον επερχόμενο κατακτητή.

Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή.

Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού.

Το γεγονός αυτό απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και συνεχίσθηκε η παράδοση αυτή κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του (εορτή του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου).

Στην Αθήνα συνηθίζεται η λεγόμενη «πολίτικη» Βασιλόπιτα η οποία παρασκευάζεται κυρίως από αλεύρι, αυγά, ζάχαρη και γάλα, κατασκευάζεται σε διάφορα μεγέθη και είδη αλλά συνήθως είναι φουσκωτή, αφράτη και γλυκιά. Σε άλλα μέρη επικρατούν άλλοι τρόποι κατασκευής με μπαχαρικά κ.α.

Στη δυτική Μακεδονία αντί για την «πολίτικη» Βασιλόπιτα συχνά η βασιλόπιτα είναι μια τυρόπιτα ή πρασόπιτα.

Βασικό όμως κοινό γνώρισμα είναι ότι στο εσωτερικό όλων τοποθετείται νόμισμα, συνήθως κοινό όμως σε ορισμένες περιπτώσεις χρυσό (κωσταντινάτο) ή ασημένιο.

Στην ελληνική επαρχία, ανάλογα με το έθιμο, τοποθετείται στο εσωτερικό της βασιλόπιτας μικρό κομμάτι άχυρου, κληματόβεργας ή ελιάς ή, σε κτηνοτροφικές περιοχές, ένα μικρό κομμάτι τυρί, για να φέρουν καλή τύχη στην παραγωγή.

Σε άλλα μέρη, αντί αυτού κατασκευάζουν μικρό στεφάνι από κληματόβεργες που όποιος το βρει στα χωράφια θα είναι τυχερός στα σπαρτά, ή στην ελαιοπαραγωγή ή στο κρασί κλπ.

Καλή Χρονιά

&

Χρόνια Πολλά!!