Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

εσωτερικές ειδήσεις!!

                  
"Όλοι μας έχουμε μέσα μας κάποια καλή είδηση.
Τα καλά νέα είναι ότι δεν γνωρίζεις πόσο μεγάλος μπορείς να γίνεις!!
Πόσο πολύ μπορείς να αγαπήσεις!
Τι μπορείς να επιτύχεις!
Κια τι δυνάμεις κρύβεις"
                                      ( Άννα Φράνκ (1929-1945)


Αφιερωμένο σε όλους όσους έδωσαν τη ψυχή και τη ζωή τους για να ζούμε και να  μιλάμε εμείς ελεύθερα.


Σε όλους όσους είναι διαφορετικοί και θέλουν να μείνουν!!



Σε μας που ψάχνουμε λίγο πιο πέρα από το μονοπάτι που πατάμε 

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

το αστεράκι που ταξίδεψε στο Σύμπαν…

Μια φορά κι ένα καιρό υπήρχε ένας υπέροχος μικρός πλανήτης.
Ο πλανήτης Κοχυλένιος. Πάνω του ζούσε σε ένα κοχύλι μια μικρή πριγκίπισσα.


 
Γύρω από τον πλανήτη γύριζε ένα αστεράκι και φρόντιζε με αγάπη την Κοχυλένια…..

 

Το αστεράκι μετά από πολύ καιρό αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι και να γυρίσει τον κόσμο, το Σύμπαν δηλαδή.
  
Ετοιμάστηκε για το ταξίδι του και αποχαιρέτησε την Κοχυλένια με την υπόσχεση να γυρίσει γρήγορα πίσω……
Εκείνη ήταν στενοχωρημένη αλλά δεν του το έδειξε……

Το αστεράκι μας πήγαινε μέσα στο Σύμπαν έχοντας ένα χάρτη μαζί του….

 


Ο πρώτος πλανήτης που συνάντησε ήταν ο πλανήτης του Σοφού.
Πάνω του στεκόταν ο Σοφός και διάβαζε τα αστέρια…..

 

-         ποιος είσαι εσύ? Ρώτησε

είμαι το αστεράκι από τον πλανήτη Κοχυλένιο και κάνω ένα ταξίδι

Α!! μάλιστα και τι θες να μάθεις?

Τα πάντα…..

Αυτό δεν γίνεται γιατί πρέπει να μείνεις μαζί μου και να κοιτάς τα αστέρια…..

Χμ!! δεν νομίζω πως θα ήθελα να μείνω….είπε και συνέχισε το ταξίδι του

 Μετά συνάντησε έναν πλανήτη μπλε…..ουάου!! σαν μια μεγάλη νερένια μπάλα…
Όλα ήταν μπλέ και ζουν σε νερό, όλα τα ζώα της θάλασσας και τα όντα του πλανήτη.


Ποιος να είναι? Κοιτούσε το αστεράκι στο χάρτη.


Μην ψάχνεις ….είμαι ο Νερομπουρμπούλης φώναξε ο πλανήτης .
Έλα να με δεις να μείνεις μαζί μου
Ωραίος είσαι !!!

Χμ!! δεν νομίζω πως θα ήθελα να μείνω….είπε και συνέχισε το ταξίδι του
 Στη συνέχεια ταξίδεψε πολύ κι αισθανόταν γύρω του ζέστη αφόρητη….

Περίεργο, σκέφτηκε…… και ξαφνικά είδε μπροστά του μια κόκκινη μπάλα….

Τι περίεργο :όλα έκαιγαν σαν ένα τεράστιο ηφαίστειο πριν εκραγεί…..

 

Η καρδιά του πλανήτη μίλησε:
Τι με κοιτάς, πλησίασε….
Είμαι ο Πορφυρός πλανήτης…….Μην μας βλέπεις έτσι….είμαστε φιλόξενοι….


Μπα!! Δεν νομίζω πως θα αντέξω την τόση ζέστη……….. 

Ωραίος είσαι !!!

Χμ!! δεν νομίζω πως θα ήθελα να μείνω….είπε και συνέχισε το ταξίδι του

Προς τα πού να πάω ??


Στο χάρτη ήταν μπερδεμένοι οι…δρόμοι….αλλά για δες από όπου και να πήγαινες έφτανες στο……στους….μα πόσοι είναι……?

Μα βέβαια είναι δύο κολλημένοι……

Υπέροχα!! περίεργα…..

Δεν είναι κάτι περίεργο….Είμαστε αδέλφια και είμαστε κολλητοί….Λεγόμαστε Σιαμαίοι κι ο ένας συμπληρώνει τον άλλον……


Εσύ ποιος είσαι?

Είμαι αστεράκι και κάνω ταξίδι……
Ο πλανήτης μου λέγεται Κοχυλένιος……

Και τι κατάλαβες από τόσο ταξίδι που έκανες ως τώρα…..

Ε??

Τι ε??
Σου άρεσε κάτι?   Έμαθες κάτι??
Τώρα που το λέτε……

Ναι μου φαίνεται πως κάτι έμαθα. Και μόλις τώρα το κατάλαβα.

Α! ναι και τι είναι αυτό αν επιτρέπεται?

Μα και βέβαια……

Μου αρέσει ο πλανήτης μου !!

Μου λείπει!!

Θέλω να γυρίσω πίσω…………….Τώρα…………

Α! κρίμα πάνω που περνούσαμε μια χαρά!!

Μα θα με αναζητά η Κοχυλένια μου…..σε ποιον θα τραγουδά κάθε βράδυ??
Ποιος θα την ξυπνά το πρωί?



Φεύγω! είπε

Κοίταξε την πυξίδα του, καλά απίστευτό πόσο δρόμο έκανε για να καταλάβει αυτό που πάντα ήξερε……

Γύρισε κάποια έτη φωτός κι είδε από μακριά τον υπέροχο πλανήτη του.

Φαινόταν διαφορετικός και σαν ένα θλιμμένο τραγούδι να ακουγόταν…..

Πήγε σιγά -σιγά και στάθηκε στη θέση που ήταν πάντα.

Η Κοχυλένια  έκανε την αδιάφορη στην αρχή αλλά σε λίγο του τραγούδησε το αγαπημένο του τραγούδι

Reach for the stars

 
Δεν το ρώτησε τίποτα….
Ήξεραν κι οι δυο πως είχαν χρόνο άπειρο να πουν χιλιάδες ιστορίες………

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Είμαστε ζωντανοί!!




Η γοργόνα χάθηκε στα βάθη της σκέψης της…
Πόσο να αντέξει την απώλεια που κατακλύζει την Ωκεανούπολη και την ψυχή της.
Το τηλέφωνο κοχύλι χτυπά μόνο για δυσάρεστες ειδήσεις.


Ο θείος Ντάνι έφυγε για το ταξίδι του βάθους….
Ήξερε πως δεν θα τον ξαναδεί.
Θυμάται πάντα με αγάπη τα παιχνίδια που έκαναν όταν ήταν μικρούλα.
Ψηλός και ταξιδεμένος, έφερνε πάντα κάτι περίεργο που δεν υπήρχε στην Ωκεανούπολη τότε.
Η αιώρα από τις Ινδίες κρεμασμένη στις μουριές του πατρικού να κοιμίζει τα κουρασμένα βλέφαρα μετά από ονειροταξίδια στην άκρη του κόσμου.
Mare,  έλα να σου πω ένα μυστικό πως θα μάθεις την ώρα όπως τα παιδιά της Αφρικής.
Μου δάγκωνε ελαφρά τον καρπό του αριστερού χεριού ως να σχηματιστεί ένα «ρολόι» και λέγαμε την ώρα.

Όταν την μάθεις θα έχεις ένα ολοδικό σου ρολόι που θα ξέρεις πότε και που θα πας.
Τώρα έχω το ρολόι αλλά δεν ξέρω πάντα κατά που θέλω να πάω.


Το τηλέφωνο χτυπά και μια φωνή από τα παλιά ακούγεται.
Μια φωνή που δεν ήθελα να ακούσω γιατί με πλήγωσε και δεν την συγχωρούσα.
Η είδηση ήταν άσχημη και πάλι.
Μεγάλος ο πόνος.
Μεγάλο και το μάθημα.
Ο πόνος και ο θάνατος είναι ο κοινός μας παρανομαστής.



Μας ενώνει με μια χρυσή κλωστή σχεδόν διάφανη που όταν λαμπυρίζει καταλαβαίνουμε πόσο έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον.
Μπορεί τότε να συγχωρούμε.
Την κατανόησα τη φωνή, ήθελε να μοιραστεί τον πόνο.
Ήταν τιμητικό για μένα που θέλησε να τον μοιραστούμε μαζί.



Ξαφνικά όλα τα άλλα έσβησαν.
Δεν θυμάμαι ή δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα άλλο.
Το μοίρασμα του συναισθήματος είναι αυτό που ζητούσα κι ας έγινε με αυτό τον τρόπο.
Το Σύμπαν διαλέγει και ανορθόδοξους τρόπους να μας φέρει πιο κοντά.




Μετά από αυτό διαβάζω:

« ο θάνατος δεν είναι η μέγιστη απώλεια που μπορούμε να βιώσουμε.
Μέγιστη απώλεια είναι αυτό που πεθαίνει μέσα μας
ενώ είμαστε ακόμα ζωντανοί»


Είμαστε ακόμα ζωντανοί φίλοι μου!!
Ας πάρουμε το τηλέφωνο κι ας δώσουμε χαρά στην ψυχή μας μιλώντας με όσους αγαπάμε, με όσους αγαπήσαμε και με όσους ίσως θέλουμε να συγχωρήσουμε ή να μας συγχωρήσουν.