Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Το κλειδί




Η γοργόνα κρατούσε το σεντούκι με μεγάλη προσοχή!!
Πόσο όμορφο φαινόταν!!
Έλαμπαν τα δεσίματα του ξύλου και η κλειδαριά την προκαλούσε να την ανοίξει.
Σκαλιστά σύμβολα: ο Ήλιος, το Φεγγάρι, το Αστέρι, η Πυξίδα και ανάμεσα τους το όνομα: «mare mare», χρυσαφένια γράμματα σε πρασινογάλαζο φόντο.
«Είναι για μένα»,σκέφτηκε.
Με το μαντήλι της το σκούπισε απαλά κι όλα φωτίστηκαν.
«Πρέπει να το ανοίξω»

«Να το ανοίξω…Τώρα!!»

«Ίσως σε λίγο….»

«Μπορεί μετά…»

Ξαφνικά ένα συναίσθημα, που ως τότε δεν το είχε, εμφανίστηκε.

Πρέπει – Δεν πρέπει.
Μπορώ – Δεν μπορώ.
Θέλω – Δεν θέλω.

Ο Φόβος.

Πήρε το σεντούκι και το έκρυψε γρήγορα στο δωμάτιο της ανάμεσα στα μεταξωτά μαντήλια της γιαγιάς. Πάντα εκεί έκρυβε τους θησαυρούς της. Η γιαγιά το ήξερε αλλά ποτέ δεν είπε κάτι. Άλλωστε δεν της χάριζε τα μαντήλια της τυχαία….

Σκεφτόταν πολύ. Γρήγορα. Ξανάφερνε πίσω την εικόνα όταν βρήκε το σεντούκι…Γιατί τώρα? Γιατί εκεί?

Κουράστηκε πολύ κι αποκοιμήθηκε.

Στην Ωκεανούπολη τα πλάσματα ξύπνησαν ….

Άνοιξε τα μάτια και είπε:

«Το κλειδί!! Δεν έχω το κλειδί»