Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Για μια φέτα καρπούζι …..




Το καλοκαίρι το περιμέναμε πως και τι για να γευτούμε διαφορετικά πράγματα με διαφορετικούς τρόπους.




Το καρπούζι.




 Να κάνει «κρακ» όταν το ανοίγεις και να σε πιάνει μια ακατάσχετη επιθυμία να μην τελειώσει ποτέ…..


Η κόκκινη σάρκα που γέμιζε το στόμα αρώματα….


Και που πάντα συνδυαζόταν με το σκαλάκι στο σπίτι της γιαγιάς ή στο σοκάκι στο νησί ή στην παραλία κάτω από το αλμυρίκι….








Το καρπούζι βέβαια τώρα μπορεί να σου βγει και κολοκύθι ……, στην καλύτερη των περιπτώσεων.


Μπορεί να κάνει «κρακ» ακόμα όταν το ανοίγεις αλλά δεν ξέρεις και τι θα βρεις μέσα…


Το άρωμά του είναι ελαφρώς απροσδιόριστο….










Ε! πως κοπέλα μου από το μποστάνι είναι…


Ποιο μποστάνι, ρε μπάρμπα…


Που η ορμόνη…. με χαιρετάει από το χιλιόμετρο.






 Το χρωματάκι του είναι από χλωμό έως κατάχλομο…


Και δεν με πείθει καθόλου να μην τελειώσει ποτέ….


Άσε που δεν έχω πια πρόχειρο το σκαλάκι της γιαγιάς….να το απολαύσω…





 Όσο για το σοκάκι στο νησί έχουν περάσει τόσοι ,ο ένας πάνω στον άλλον, που να καθίσεις με την φέτα το καρπούζι να απολαύσεις…







 Στην παραλία?


Πλάκα κάνετε….


Πρώτον αν καθίσεις ντάλα ήλιο στην ξαπλώστρα το λιγότερο που θα πάθεις είναι μια ωραιότατη ηλίαση.


Ε! κανένα σμήνος μελισσούλες θα σε κυνηγούν….


Δεύτερον που να βρεις αλμυρίκι….θα αστειεύεσαι φυσικά….







Σπάνιο είδος…όπως η caretta – caretta έτσι ακριβώς


Κι αν το βρεις θα είναι και άλλοι εκατό να το διεκδικούν.


Άστο κάτω αυτό είναι δικό μου….


Γιατί ρε φίλε από τον κήπο σου το΄ φερες


Οπότε όλοι γιούρια από κάτω…



 Τρίτον και καλύτερον πια στις παραλίες που πας καλή μου με το καρπούζι σου….Πάρε καπελάκι…Τσαντάκι με τα τριάντα αντηλιακά…Πετσετούλα “I love summer” …Φραπεδάκι από τον κύριο που θα σου γίνει ταγάρι…. για να πληρώσεις την ξαπλώστρα…. Ε! όχι μαντάμ με το καρπούζι σου να μου χαλάς τη μόστρα της παραλίας μου….






Γιατί έτσι έχει καταντήσει το πράγμα οι παραλίες τους και τα καρπούζια μας δεν ταιριάζουν….



Οπότε δύο πράγματα μπορεί να συμβούν ( και όχι μόνο…)


Ή να μην ξαναφάω το καρπουζάκι μου όπου να΄ναι αλλά κρυφά και με προφυλάξεις…μην με καταδώσουν….


Ή να το φάω όπου θέλω και να φτύσω τα κουκούτσια κι όποιον πετύχω….(που δεν μου το επιτρέπει η ευγενική μου καταγωγή….η τεράστια μόρφωση μου…το πιάνο…τα γαλλικά…κλπ)












Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

πετώντας στην χαρά !!!



Αρχίζοντας ξανά από την αρχή
 με το κλειδί της αισιοδοξίας στο χέρι!!

Δέστο στο αετό σου να πάει ψηλά στα ουράνια,
να βρει την ευτυχία και
να στην επιστρέψει!!

Πες το παντού να ακουστεί στα πέρατα του κόσμου!!

Περίμενέ την  και θα έλθει!!

Τα ουράνια είναι ανοιχτά για σένα!!



Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Ένα χρόνο μετά…….



Πριν ένα χρόνο η Γοργόνα Mare δεν είχε ιδέα ότι θα «γεννηθεί».



Ανυποψίαστη ανέβηκε σε ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι να γνωρίσει κάποιους σημαντικούς ανθρώπους.
Μια παρέα που γνωρίζονταν στο σύμπαν του διαδικτύου και αποφάσισε να γνωριστεί και προσωπικά.


Η Γοργόνα περίεργη θέλησε να μάθει για το μαγικό κόσμο τους.


Έναν κόσμο που δεν γνώριζε και τον κοιτούσε με δέος.


Όμως παρατήρησε κάτι πολύ ουσιαστικό.

 Μια παρέα ανθρώπων συναντήθηκαν γύρω από ένα πλάτανο.






Γνωρίστηκαν.


Αντάλλαξαν απόψεις.


Ήπιαν κρασί.


Γιόρτασαν γενέθλια.


Αντάλλαξαν δώρα κι εμπειρίες.


Και ξαφνικά εκεί που ήταν άγνωστοι ή απλά αναγνώστες έπεσε το μαγικό πέπλο της φιλίας και τους ένωσε.

Και δεν φιλοσοφούσαν πια….


Δεν μιλούσαν γενικά για τα ενδιαφέροντα τους.


Δημιουργούσαν!!


Ζούσαν!!


Ήταν πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον!!


Τα μάτια έδιναν τη ζεστασιά της καρδιάς και ζέσταναν τα λόγια που αυθόρμητα έρρεαν από τα στόματα.








Και ήμουν εγώ     και ήσουν εσύ     και γίναμε εμείς.




Κι η γοργόνα που δεν υπήρχε…Δεν ζούσε στο σύμπαν αυτό…


Γεννήθηκε!!








 Μέσα από ένα πείραγμα.


Μέσα από ένα χαμόγελο.


Μέσα από την αύρα και την ενέργεια των ματιών και της καρδιάς τόσο ζεστών ανθρώπων.






Ποιος είπε ότι η τεχνολογία μας κάνει απρόσωπους?


Ποιος νομίζει ότι όσοι γράφουν πίσω από ηλεκτρονικές σελίδες δεν έχουν ψυχή.






Η δύναμή μας είναι η επικοινωνία μας.






Και εγώ που το όνειρό μου είναι να λέω «παραμύθια» ή να μιλώ για αυτά, ΕΣΥ με βοήθησες να το κάνω.


Κι εσύ εκεί κάτω μην γελάς ….Ναι!! ΕΣΥ φταις!!





 

ΕΣΕΙΣ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΦΙΛΟΙ!!






Εμείς που γνωριστήκαμε κι άλλοι πόσοι εμείς που θα θέλαμε να γνωριστούμε.


Που μια ματιά, ένα σχόλιο, μια κουβέντα δίνει φτερά στη ψυχή μας κι αλλάξει την καθημερινότητά μας.






Ευχαριστώ που με κάνατε δική σας!!






(ευχαριστώ την μικρή Ειρήνη που έστειλε την υπέροχη ζωγραφιά της για να με ευχαριστήσει)