Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

στο σεντούκι του παππού το "ΟΧΙ"




Μες το σεντούκι ψάχνω

μήπως και βρω μια απάντηση

η θύμηση πολύ αχνή

ξέρω πως χάνω…

 


Βλέπω παλιούς να δίνουν

ψυχές που πάνω από τα ανθρώπινα περνούν

οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν

πως είναι εκείνοι που σήμερα μας ξεπερνούν






Μες την αχνή την μνήμη περισσεύει

η αξία της ζωής δεν κυβερνά

καράβι σήμερα που κινδυνεύει

τα ιδανικά πουλήθηκαν ακριβά


 

Περνάνε γρήγορα οι μνήμες

που μας κρατούσαν λίγο πιο ψηλά

σερνάμενοι πιανόμαστε σε δίνες

και μας πετούν σε βράχια κοφτερά


 



Δεν την θυμάμαι πια καλά την ιστορία

την ξέχασες κι εσύ παππού θαρρώ

να διηγηθώ και πάλι την πορεία

μες τα βουνά που πάλεψες μπορώ

 

Θέλω να φτάσω και πάλι στην κορφή σου

που πάτησες και στάθηκες ψηλά

κι εκεί πάνω πέταξες για πάντα την ψυχή σου

μήπως μπορέσω να ζήσω εγώ καλά



 


Ξέρω κοιτάζεις και πονάς όπως μας βλέπεις

αισθάνομαι πως κλαις καμιά φορά

το δάκρυ σου περήφανα κι αν κρύβεις

στο αίμα σου κυλάει η λευτεριά.



 


Ίσως μπορέσω κάποια μέρα να σε φτάσω

να σου αποδείξω πως δεν χάθηκες εσύ

Κι αν βλέπεις στο ηρώον το όνομα σου

Το «ΟΧΙ» σου φωνάζει στη ψυχή!



 
(αφιερωμένο στον παππού Διαμαντή που χάθηκε στα βουνά για να μην κάψουν οι Γερμανοί το χωριό του που ήταν Πρόεδρος κι άφησε μια γυναίκα 25 ετών μόνη με δυο μικρά παιδιά που δεν γνώρισαν πατέρα αλλά έμαθαν να τιμούν τις αξίες της ζωής και να τις μαθαίνουν στα παιδιά τους.
Όπως και σε όλους αυτούς που ξεπερνούν τα καθημερινά και δίνουν τη ζωή τους για να θυμόμαστε ότι είμαστε Άνθρωποι και κυρίως Έλληνες!! Χρειάζεται να το θυμόμαστε αυτές τις εποχές περισσότερο από ποτέ)