Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Μια ανάμνηση με άρωμα αγάπης και γεύσης




Θυμάμαι όταν έμενα στο σπίτι της γιαγιάς, πόση χαρά είχα όταν έφτιαχνε πίττα.
Στον κήπο μαζεύαμε όλα τα υλικά, μυρωδάτα κρεμμυδάκια, άνηθο, σπανάκι, καυκαλίθρες και άλλα μαγικά μαλακά χορταράκια που τα έλεγε «ψιλικά».


Βοηθούσα από πίσω από τη φούστα της τρέχοντας και κάνοντας λάθη. «Δεν τρώγονται αυτά παιδάκι μου» μου έλεγε γελώντας.


Η τέχνη ερχόταν να μας βρει την ώρα που άνοιγε το φύλλο.
Η ζύμη απλωνόταν σαν τη ζωή να γεμίσει το ξύλινο βαρύ τραπέζι της κουζίνας της και να γίνει λεπτά κεντημένα με μεράκι φύλλα.


Έτσι να την κάνεις κι εσύ, μου έλεγε, θα γίνεται τραγανή.
Όταν τα φύλλα απλώνονταν με χάρη πάνω στο χαλκωματένιο ταψί, γέμιζαν με μυρωδάτα χόρτα και τυρί, ερχόταν η ώρα να μπουν στο χτιστό φούρνο στην αυλή.


Η φωτιά έκαιγε από νωρίς για να πέσει όταν έρθει η ώρα να δεχθεί ο φούρνος στα σωθικά του το μαγικό ταψί.
Και ήταν μαγικό το ταψί, όπως και η γιαγιά…


Όταν περνούσε κάμποση ώρα, κι εγώ δεν καλοθυμάμαι….γινόταν το απίστευτο.
Η μαγική γιαγιά γύριζε ανάποδα την πίττα να ψηθεί κι από τις δύο πλευρές. Απίστευτο? Κι όμως αληθινό.



Φύλλο πλαστό έμαθα να φτιάχνω. Δεν είναι όμως εκείνο το μαγικό της γιαγιάς…..
Φούρνο χτιστό δεν έχω πια κι αρκούμαι  στον ηλεκτρικό φούρνο.
Να την γυρίσω την πίττα ανάποδα ούτε να το σκέφτεστε…..Θα ήταν… η καταστροφή της πίττας….



Όμως έχω στην καρδιά μου το μεράκι.
Έχω στα αυτιά μου το τρίξιμο των ξύλων.
Έχω στη μύτη μου το άρωμα αγάπης .
Και το στόμα μου κατακλύζεται από τη γεύση της ψυχής της.


Η τέχνη να φτιάχνουμε.
Η τέχνη να αγαπάμε.
Η τέχνη να γευόμαστε τις δημιουργίες και την αγάπη μας .
Να το μάθημά μου από τη μαγική γιαγιά μου.
Το μοιράζομαι μαζί σας.
Μυρίστε το.
Ακούστε το.
Γευτείτε το.
Νοιώστε το με τους αγαπημένους σας και με τον εαυτό σας.