Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Χριστουγεννιάτικα Παραμύθια 2


Ας  γεμίσει το σπίτι μας ζεστασιά
ας ξεχειλίσει το τραπέζι μας ζάχαρη
ας φωτίσει το παραθύρι μας αστέρια
ας πλημυρρίσει η καρδιά μας φως!!

ΚΑΛΑ  ΕΥΩΔΙΑΣΤΑ  ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ  ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ   ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!





Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Η συνέχεια… « στην Ονειροχώρα!!»


Όταν έφτασα στην Ονειροχώρα ήταν μια ήρεμη και ηλιόλουστη μέρα.



Απαλά συννεφάκια ταξίδευαν στον ουρανό και με κοιτούσαν περίεργα πως βρέθηκα η γοργόνα εκεί.


Παντού υπήρχε μια ησυχία άλλο πράγμα.


Στην αρχή πίστεψα πως έφτασα σε λάθος ώρα και οι κάτοικοι είχαν εξαφανιστεί για κάποιο λόγο που ο τουριστικός μου οδηγός δεν τον έλεγε.





Έκανα λάθος όμως γιατί σε λίγο διαπίστωσα ότι στην μεγάλη πλατεία υπήρχε πολύς κόσμος.


Δεν υπήρχε όμως φασαρία κι όλοι φαίνονταν ήρεμοι και γελαστοί.


Περίεργο, σκέφτηκα, πως γίνεται να είναι τόσοι πολλοί και να μην ακούγονται. Πρέπει να ρωτήσω.





Στο παγκάκι καθόταν ένας παππούς με το εγγονάκι του.


Πήγα κοντά και τον ρώτησα:


«Γεια σου παππού!! να σε ρωτήσω κάτι.»


Δεν μου απάντησε αλλά εξακολουθούσε να μου χαμογελάει.


«Παππού, μ΄ ακούς?»Κουφός θα είναι ο καημένος.


«Ε!! Εδώ είμαι η mare!ήρθα από την Ωκεανούπολη»


Καμία απάντηση.




Τι γίνεται εδώ πέρα? Μίλησα στον μικρούλη.


«Γεια σου αγοράκι, γιατί δεν μου μιλάει κανείς?»


Καλά σκέφτηκα αυτή στην πλατεία είναι χαλαροί, ας ρωτήσω τον περιπτερά. Κι εκείνος όμως τα ίδια.


Τον αστυνόμο που στο κάτω κάτω προστατεύει την πόλη.


Τα ίδια.


Δεν είναι κατάσταση αυτή….


Κάτι πρέπει να κάνω.
 

Περπάτησα πιο κάτω στα δρομάκια της Ονειροχώρας και όλοι ήταν το ίδιο χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι αλλά δεν μου απαντούσε κανείς.


Βαρέθηκα, πείνασα και κάθισα σε ένα μαγαζάκι να φάω κάτι.Ο ταβερνιάρης ήρθε χαρωπός και μου έδωσε τον κατάλογο.


Σε λίγο ρώτησε: «τι θα πάρετε?»


Όπα ! να και κάποιος που μιλάει….


«Θα σου πω τι θέλω αν μου απαντήσεις πρώτα σε μια απορία μου.Κάθησε να σε ρωτήσω»


Ο καλοκάγαθος ταβερνιάρης κάθισε και περίμενε την απορία μου.


«Τι γίνεται σε αυτή την πόλη.Οι άνθρωποι γελάνε, περπατάνε και δεν απαντάνε…»


«Χα!χα!», γέλασε «και βέβαια!!»


«Τι και είναι φυσιολογικό?»



«Απολύτως! Καλωσόρισες στην Ονειροχώρα!!»


Εδώ οι άνθρωποι ζουν και ονειρεύονται.


Πως? Με ανοιχτά τα μάτια?


«Καλή μου γοργόνα!! Τα καλύτερα όνειρα τα κάνει κανείς με ανοιχτά τα μάτια»


Δοκίμασε!!




 
Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω ξανακάνει.


Ξεκουράστηκα λίγο, έφαγα και ξεκίνησα να περπατώ.

Προσπάθησα να ονειρεύομαι κιόλας αλλά έσπρωξα καναδυό παιδάκια και έπεσα και σε μια λακκούβα.


Οι άνθρωποι με κοιτούσαν χαμογελούσαν και μου είπαν:

Δοκίμασε!!


Θέλει εξάσκηση!!


Αν το πετύχεις όμως θα δεις έναν κόσμο με άλλα μάτια!!


Με ανοιχτά τα μάτια σου!!


Με ανοιχτά μάτια, ονειρέψου!!

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Επωνύμως!!



"Κάθετι που έχει αρχή έχει κι ένα τέλος.



Συμφιλιώσου με αυτή τη σκέψη κιόλα θα πάνε καλά."
                                                                                                     (Βούδας)



" οι άνθρωποι είναι δυστυχείς διότι δεν γνωρίζουν πως στην ουσία είναι ευτυχείς.


Αν μπορέσουν να το ανακαλύψουν, θα γίνουν ευτυχισμένοι αυτομάτως"

 (Φιόντορ Ντοστογιέφσκι)



"Ο Θεός απαντά πάντα στις προσευχές μας.
Μερικές φορές είναι:   ναι.
άλλοτε είναι:   όχι



και μερικές φορές η απάντηση είναι: θα πρέπει να αστειεύσαι!!"

(Τζίμι Κάρτερ)



Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Ισόβια χαρά!!


Αν θες χαρά μιας ώρας,
έναν υπνάκο πάρε!!



Αν θες χαρά μιας μέρας,
για
ψάρεμα να πας!



Αν θες χαρά ενός μήνα,
να πας
να παντρευτείς!!



Για τη χαρά ενός χρόνου,
κληρονομιά
να πάρεις!!


Για μιας ζωής χαράς
τον άλλον
 να βοηθάς!!

(κινέζικο ρητό)

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

«ΞΕΝΩΝΑΣ»




Η ζωή είναι σαν ξενώνας

Κάθε πρωί νέα άφιξη
 
Χαρά, κατάθλιψη, μοχθηρία,

Χτυπούν απρόσμενα την πόρτα

 


Καλωσόρισε και ψυχαγώγησέ τις!!

Ακόμη κι αν η συσσωρευμένη θλίψη

Σαρώνει βίαια το άδειο σπιτικό σου




 
Τίμα κάθε καλεσμένο.

Μπορεί να σε προετοιμάζει

Για νέες απολαύσεις.
 
Τις σκοτεινές σκέψεις, την ντροπή, την κακία,

Αντάμωσέ τις στο κατώφλι με χαμόγελο

Και κάλεσέ τις μέσα.

Να είσαι ευγνώμων για κάθε επισκέπτη

Επειδή είναι ο οδηγός που

Έχει σταλθεί από ψηλά.


Τζελαντίν Ρουμί (13ος αιώνας)


Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Ξυπνήστε στην ονειροχώρα!!


Είναι υπέροχο να ξυπνάς Κυριακή
και να μην βρίσκεσαι στο κρεβατάκι σου
στο δωμάτιο σου, στη χώρα σου.

Εγώ σήμερα ξύπνησα στην Ονειροχώρα!!


Για όλα φταίει ένα κοριτσάκι.
Μέρες τώρα μου έλεγε:
"Mare, ξύπνησε κάπου αλλού"

Αλλού?
Που?

"Ξύπνησε στην ονειροχώρα"



Και νά΄ μαι!!
Να σας πάρω μαζί μου?

Δεν είναι κι άσχημη ιδέα να έχω λίγο παρέα.

Πριν από αυτό όμως, πρέπει να σκύψετε βαθειά μέσα σας
και να ρωτήστε
το παιδάκι που κρύβεται μέσα σας:

"Θέλεις να έρθεις στην Ονειροχώρα?"



Το δικό μου κοριτσάκι είναι βολικό!!
Όπου να σταθεί γελάει ή κλαίει αναλόγως.
Τρώει τα πάντα και
κοιμάται κι όπου νά΄ναι...

Για ρώτησε το δικό σου παιδάκι?

Έχει πολλά να σκεφτεί?....
Έτσι λένε όλα τα πεισματάρικα παιδάκια...

Δείξε του πόσο ωραίο είναι:
να τρως όποτε πεινάς,
να κοιμάσαι όποτε νυστάζεις,
να αγκαλιάζεις όταν σε αγκαλιάζουν,
να χαίρεσαι,
να λυπάσαι,
να ζεις!

Και τότε θα με ακολουθήσεις στην Ονειροχώρα
γιατί το ταξίδι αρχίζει τώρα....
(και συνεχίζεται......)



Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

επιτέλους!! τέλος?


Μεγάλο όνειρο που διαρκεί μες του μυαλού μου
το φιλμ που κυλάει στο καρούλι του
βλέπω να τρέχει η ζωή σου
Ζωή χαμένη η δική σου
Ζωή χαμένη η δική μου


Πάτα το κουμπί να ξεκινήσεις
να δεις να τρέχει το "παιχνίδι"
μην περιμένεις να αρχίσεις
μην αισθανθείς ποτέ σκουπίδι





Δες!!το "παιχνίδι" είναι ιδέα...
πιο φωτεινή και πιο μεγάλη...
για να κερδίσεις την "παρέα"
πρέπει να σκύψεις το κεφάλι!!




Δεν θες να "παίξεις"
αλλά σε "παίζουν"...
δεν θες να "ψάξεις"
αλλά "ζητάς "....
Κλείσε επιτέλους το κουμπί τους
πες τους το ΟΧΙ που λαχταράς!!


Τα χέρια μας δεμένα μένουν
μόνο αν δεν θέλεις να λυθούμε!
Αν επιμένεις στην "παρτίδα"
να ξέρεις
μόνοι μας θα πουληθούμε!!

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

στο σεντούκι του παππού το "ΟΧΙ"




Μες το σεντούκι ψάχνω

μήπως και βρω μια απάντηση

η θύμηση πολύ αχνή

ξέρω πως χάνω…

 


Βλέπω παλιούς να δίνουν

ψυχές που πάνω από τα ανθρώπινα περνούν

οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν

πως είναι εκείνοι που σήμερα μας ξεπερνούν






Μες την αχνή την μνήμη περισσεύει

η αξία της ζωής δεν κυβερνά

καράβι σήμερα που κινδυνεύει

τα ιδανικά πουλήθηκαν ακριβά


 

Περνάνε γρήγορα οι μνήμες

που μας κρατούσαν λίγο πιο ψηλά

σερνάμενοι πιανόμαστε σε δίνες

και μας πετούν σε βράχια κοφτερά


 



Δεν την θυμάμαι πια καλά την ιστορία

την ξέχασες κι εσύ παππού θαρρώ

να διηγηθώ και πάλι την πορεία

μες τα βουνά που πάλεψες μπορώ

 

Θέλω να φτάσω και πάλι στην κορφή σου

που πάτησες και στάθηκες ψηλά

κι εκεί πάνω πέταξες για πάντα την ψυχή σου

μήπως μπορέσω να ζήσω εγώ καλά



 


Ξέρω κοιτάζεις και πονάς όπως μας βλέπεις

αισθάνομαι πως κλαις καμιά φορά

το δάκρυ σου περήφανα κι αν κρύβεις

στο αίμα σου κυλάει η λευτεριά.



 


Ίσως μπορέσω κάποια μέρα να σε φτάσω

να σου αποδείξω πως δεν χάθηκες εσύ

Κι αν βλέπεις στο ηρώον το όνομα σου

Το «ΟΧΙ» σου φωνάζει στη ψυχή!



 
(αφιερωμένο στον παππού Διαμαντή που χάθηκε στα βουνά για να μην κάψουν οι Γερμανοί το χωριό του που ήταν Πρόεδρος κι άφησε μια γυναίκα 25 ετών μόνη με δυο μικρά παιδιά που δεν γνώρισαν πατέρα αλλά έμαθαν να τιμούν τις αξίες της ζωής και να τις μαθαίνουν στα παιδιά τους.
Όπως και σε όλους αυτούς που ξεπερνούν τα καθημερινά και δίνουν τη ζωή τους για να θυμόμαστε ότι είμαστε Άνθρωποι και κυρίως Έλληνες!! Χρειάζεται να το θυμόμαστε αυτές τις εποχές περισσότερο από ποτέ)