Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Τίποτα δεν έχει αλλάξει


Τίποτα δεν έχει αλλάξει!!



Παρόλο που οι ζωές μας προχωρούν, γίνονται παράλληλοι οι δρόμοι, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Συναντηθήκαμε και τα χέρια ενώθηκαν και έγιναν μια αγκαλιά 
Οι μνήμες ξύπνησαν
Τίποτα δεν έχει αλλάξει.


Είμαστε πολλοί τότε.
Κάποιο λείπουν από την αγκαλιά αυτή
Ωστόσο τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Είναι όλοι εδώ.
Με το νου, με τη ψυχή, με την καρδιά
Τίποτα δεν έχει αλλάξει

Ίσως να ψάχνουμε διαφορές στα σώματα, στα πρόσωπα,στις σκέψεις
όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει


Οι διαφορές που ψάχνουμε δεν υπάρχουν.
Τα μάτια βλέπουν με τον ίδιο τρόπο
Η καρδιά χτυπά στον ίδιο τόνο
γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει


Αποδημητικά πουλιά που χώρισαν οι δρόμοι τους
Παράλληλοι δρόμοι που ενώθηκαν για να καταλάβουμε πως 
τίποτα δεν έχει αλλάξει

Τίποτα δεν έχει αλλάξει γιατί δεν θέλουμε τίποτα να αλλάξει.
Οι ζωές μας δέθηκαν με λεπτή χρυσή κλωστίτσα για πάντα
Οι μνήμες, οι εμπειρίες, οι λέξεις, οι εικόνες δεν είναι τίποτα μπροστά  σε αυτό που μας ενώνει
Τίποτε δεν έχει αλλάξει 
γιατί η αγάπη δεν θα αλλάξει
γιατί το φως μας ενώνει και μας ζεσταίνει
Τίποτα δεν έχει αλλάξει
γιατί
τίποτα δεν θέλουμε να αλλάξει
Αγαπημένοι μου φίλοι!!


      @mare mare 2016

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

Τα καλοκαιρινά μεσημέρια της καρδιάς μας!!


Τα καλοκαιρινά μεσημέρια!!
 
 
 

Μέσα στις ζεστές μέρες που διανύουμε έρχονται μνήμες από παλιά...

Τα μεσημέρια στο πατρικό του πατέρα μου.

Με τις μουριές να φυλλώνουν την αυλή.

Δίπλα η κληματαριά να έχει σταφύλια περιμένοντας όπου νά΄ναι να τα δώσει για χρυσό μοσχάτο κρασί.




Πιο δίπλα το περιβόλι με κάθε είδους κηπευτικά.

Η μυρωδιά της ντομάτας ακόμα έρχεται στη μύτη μου.
Θυμάμαι τη γιαγιά αυτές τις μέρες να περιμένει να περάσει ο δεκαπενταύγουστος για να στίψει τις ντομάτες και να φτιάξει ντοματοχυμό για όλο το χειμώνα.



Εκείνο που έρχεται πρώτα από όλα είναι η κούνια κάτω από τις μουριές που κάθε μεσημέρι κουνούσε τα παιδικά μας όνειρα.

Τότε δεν είχαν μεγάλες φιλοδοξίες.
Ήταν απλά. Λιτά.
Η χαρά που μαζευόμαστε όλα τα ξαδέλφια το καλοκαίρι ενώ το χειμώνα σκορπούσαμε σαν τα αποδημητικά πουλιά.



Τις βουτιές που κρατούσαμε την μεγαλύτερη ανάσα μας.

Τα παγωτά χωνάκι που κολλούσαν στα δάκτυλα και δεν φοβόμαστε να τα γλύψουμε

Τα παιδικά μας μεσημέρια, με μουσική από τα τζιτζίκια και τα  Μίκυ μάους στα χέρια.

Και πολλά γέλια όταν οι πατεράδες ροχάλιζαν στο κατώι ενώ οι μαμάδες κουτσομπόλευαν στον ίσκιο.


Κάθε φορά που ξαπλώνω τα καλοκαιρινά μεσημέρια κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω στο τότε και δεν θα το πιστέψετε τα ανοίγω και κρατώ το Μίκυ μάους χαμογελώντας στο καυτό ήλιο!!


                                                               @mare mare 2016


Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

6 ΥΠΈΡΟΧΑ ΧΡΟΝΙΑ!!

 
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!
 

6 Χρόνια μαζί!! Έχουμε πει πολλά και διάφορα !!
 
Ευχάριστα!! Φανταστικά!! Παραδοσιακά!! Στενάχωρα!! Συγκινητικά!!
 
Πολλά λόγια!! Πολλή συγκίνηση και ευαισθησία!!
 
Αυτή η χρονιά ωστόσο ήταν λιγότερο ομιλητική!!
Κάποτε πρέπει να μαζεύουμε τις σκέψεις μας για να γίνουν λόγια.
Κι όχι όποια λόγια!!
Λόγια ουσιαστικά και δημιουργικά!!
 
Ας ευχηθούμε σε νέα δημιουργικά ξεκινήματα!!
Σε φρέσκιες ιδέες και ζωντανές προτάσεις.
 
Σας φιλώ γλυκά!!
 
Ευχαριστώ για την υποστήριξη!!
 
@Η Γοργόνα  Mare Mare σας!!!