Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Γλυκό τσαμπί σταφύλι

Κάθε τέτοια εποχή θυμάμαι τη γιαγιά και τον παππού μου.
Το σπίτι το πατρικό.Τη ρίζα.Τη ρίζα από τα αμπέλια ....
Γέμιζε ο τόπος μυρωδιές κι αρώματα....



Παιδί πήγαινα κάτω από την κληματαριά και μου φώναζαν :
"Προσοχή έχει τσουκνίδες. Φύγε από εκεί"
Μεγαλύτερη με περίμεναν στις διακοπές για να μαζέψουμε τα σταφύλια.Μοσχάτο.Πρέπει να μαζευτεί σύντομα αλλιώς "μουστιάζει"και το κρασί δεν έχει το υπέροχο άρωμα. Τότε μου φαινόταν και λίγο αγγαρεία, αν και στο βάθος το περίμενα....


Τώρα είναι ανάμνηση γλυκόπικρη,γιατί πια το αμπέλι έχει κοπεί.
Το σπίτι έχει αδειάσει κι οι αγαπημένοι ταξιδεύουν στη Συννεφοχώρα και ίσως με βλέπουν και γελούν αν θυμόνται τα λόγια:
"Πάλι με περιμένατε από τις διακοπές να μαζέψω τα σταφύλια...."

Η μυρωδιά με γεμίζει χαρά και συγκίνηση.
  
Ο τόπος πότιζε με μούστο.
Τα ρούχα μύριζαν για μέρες σταφύλι...
Τα χέρια πότιζαν το άρωμα.Τα μάτια γέμιζαν ομορφιά...
Ο κόπος της χρονιάς με όλες τις αισθήσεις.

Και η επιβράβευση:


Γλυκό του κουταλιού και παγωμένο νεράκι κάτω από τη μουριά 
(που κι αυτή κόπηκε και στη θέση της έγινε διάδρομος για τα αυτοκίνητα)

Και μετά το υπέροχο πανηγύρι με τα ξύλινα βαρέλια στο κατώι 
(αυτά υπάρχουν, αραχνιασμένα να θυμίζουν πως κάποτε αγαπήθηκαν πολύ και πρόσφεραν υπέροχα κρασιά με φροντίδα, υπομονή,νοιάξιμο...)

Κι όλα αυτά γιατί είδα μια πιατέλα μουσταλευριά στο Ζαχαροπλαστείο της πλατείας.Την αγόρασα και θυμήθηκα.


Δεν ήταν σαν της γιαγιάς αλλά......ήταν η  γεύση του Σεπτέμβρη  που με συγκινεί και μου θυμίζει....
Είναι ο Σεπτέμβρης της αρχής και του τέλους....
Περίεργο έναν τέτοιο Σεπτέμβρη η γιαγιά διάλεξε να ταξιδέψει στη Συννεφοχώρα....