Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

«Το καπέλο που δεν ξεχνώ ποτέ…»




«Το καπέλο που δεν ξεχνώ ποτέ…»


Σε μια  μακρινή χώρα και σε μια άλλη εποχή, ζούσε ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ.
Τα χέρια του όμως δούλευαν ασταμάτητα.
Αγαπούσε να φτιάχνει μοναδικά πράγματα.
Τα αγαπημένα του δημιουργήματα όμως ήταν τα καπέλα.






Βλέπετε τότε οι άνθρωποι τα χρειάζονταν και τα χρησιμοποιούσαν.
Τώρα που το σκέφτομαι και σήμερα ίσως να τα φορούσαμε…
Ποιος ξέρει;

Ο άνθρωπος που έφτιαχνε καπέλα έβαζε όλη του την τέχνη.
Καπέλα ψηλά για σοβαρούς κυρίους.
Καπέλα μικρά για παιδάκια.
Καπέλα στολισμένα για κυρίες.




Μια μέρα λοιπόν εκεί που έφτιαχνε το καπέλο του σκεφτόταν για ποιον θα ήταν καλό να το κάνει.
Σκεφτόταν αρκετή ώρα.
Αυτή τη μέρα δεν ήταν και πολύ σίγουρος για το καπέλο που έφτιαχνε.

Κάτι του έλειπε αλλά και πάλι δεν μπορούσε να καταλάβει τι…

Σκέφτηκε ότι αν βρει ένα υλικό σπάνιο, ίσως το καπέλο αυτό να ήταν έτσι όπως θα ήθελε.

Κοίταξε ένα γύρο.
Κορδέλες χρωματιστές?
Μπα, όχι…

Χάντρες γυαλιστερές?
Απαπαπα…

Χμ!! ίσως ένα φτερό?
Να εκείνο το μικρό…
Ίσως….





Προβληματισμένος έκλεισε το εργαστήρι του και πήγε μια βόλτα.
Στο δρόμο έβλεπε τους ανθρώπους της πόλης, μικρούς και μεγάλους να περπατούν και να φορούν τα καπέλα του.

Απίστευτο!! Κοίτα τους όλοι έχουν ένα ύφος…
Μα τι συμβαίνει εδώ?

Οι άνθρωποι ανάλογα με το καπέλο που φορούσαν συμπεριφέρονταν.





Κοίτα να δεις. Να !Να! εκείνη η κυρία εκεί στο πάρκο…Πως μιλά? Μα βέβαια το καπέλο με το φτερό παγωνιού.

Γιατί εκείνο το αγοράκι….Ένα ναυτικό καπέλο φορά και φέρεται σαν «καπετάνιος» στους φίλους του.




Αν είναι δυνατόν….
Ιδέα μου θα είναι, σκέφτηκε και προχώρησε προς το ποτάμι.

Και να ο αμαξάς που ήρθες χθες και πήρε το ψηλό καπέλο.
Μα τι κάνει? Προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι θα μπορούσε ακόμα και Δήμαρχος να γίνει?




Δεν το πιστεύω!!, σκέφτηκε ο άνθρωπος που έφτιαχνε καπέλα.

Ή εγώ κάνω κάτι λάθος ή ο κόσμος τρελάθηκε!!




Κι εκεί που το σκεφτόταν πέρασε ένα πουλί που κρατούσε στο ράμφος του ένα πουγκί.
Ξάφνου ανοίγει το στόμα του και του πέφτει στα πόδια του ανθρώπου που έφτιαχνε καπέλα.

Ο άνθρωπος το ανοίγει και τι να δει: μικρά γυαλιστερά σποράκια!! Πολύχρωμα!!

Ανάμεσα τους ένα μικρό χαρτάκι έλεγε:

« Με ένα σποράκι σκέφτεσαι μια φορά!!
   Με δύο το καταλαβαίνεις!!
   Με τρία δεν το ξεχνάς ποτέ!!» 




Αυτό είναι!!
Να με τι θα διακοσμούσε τα καπέλα του!!
Χρώματα και «σποράκια γνώσης»!!

Μπορεί και να πετύχει!!




Γύρισε πίσω αμέσως κι άρχισε δουλειά!!
Η βιτρίνα του την άλλη μέρα γέμισε χρώματα και φως!!

Πολλοί αγόρασαν καινούργια καπέλα!!

Και τι περίεργο!!
Με το που τα φορούσαν ένα χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό τους!!



« Με ένα, σκέφτεσαι μια φορά!!
   Με δύο, το καταλαβαίνεις!!
   Με τρία, δεν το ξεχνάς ποτέ!!» ,

ψιθύρισε ο άνθρωπος που έφτιαχνε καπέλα.
Συνέχισε να κάνει τη δουλειά του σιγοσφυρίζοντας χαρούμενος.
Τα σποράκια δεν τελείωναν ποτέ!! Όπως κι ο άνθρωπος δεν σταμάτησε ποτέ να φτιάχνει καπέλα!!

Μεταξύ μας…Μην το πείτε πουθενά…




Έχω κι εγώ ένα καπέλο που δεν ξεχνώ ποτέ…!!

mare@