Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Οι Ήρωες που έφυγαν


Σήμερα θυμόμαστε εκείνους που έφυγαν με ήθος, αρχές και λεβεντιά.
Πολλοί σκέφτονται ότι όλη η μέρα έχει διάφορες διαστάσεις:
  •       είναι βόλτα και χαλάρωση
  •   είναι πανηγύρι και παρελάσεις
  •   είναι δήθεν …και πολιτικολογίες…
  •     σημαιάκια και …μπλα,μπλα….
Δεν είναι για όλους έτσι.
                                                                  
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα ζουν τις μνήμες και θυμούνται, λυπούνται και χαίρονται μαζί.
Λυπούνται για τους χαμένους τους ανθρώπους, τους ήρωες που έφυγαν….
Τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και θυσίασαν πολλά, τη ζωή τους, την οικογένειά τους, τα αγαθά τους.

Στο σπίτι μου θυμόμαστε έναν ήρωα που δεν γνωρίσαμε γιατί θυσιάστηκε για να ζήσουμε όλοι οι υπόλοιποι…
Το χωριό του γιατί ήταν πρόεδρος τότε…
Οι δικοί του γιατί θα τους εκτελούσαν εν ψυχρώ…
Η ιδέα…
Η πατρίδα…
Η ελευθερία….

Δεν λογάριασε ότι πίσω έμειναν μια 25χρονη σύζυγος με δύο παιδιά χωρίς προστασία για να διασωθούν όλα τα υπόλοιπα.

Μια σύζυγος που τον τίμησε μέχρι το τέλος της ζωής της λέγοντας και πράττοντας αναλόγως «έναν Άντρα αγάπησα!!»

Δυο παιδιά που ξαφνικά πήραν ρόλους που δεν ήταν για την ηλικία τους. Ο γιος προστάτης μόλις 6 ετών κι η κόρη 2 ετών που έψαχνε τα «γιατί» μια ολόκληρη ζωή και ακόμα τα ψάχνει.

Τα «γιατί» δεν έχω πατέρα
Τα «γιατί» οι προδότες εξουσιάζουν
Τα «γιατί» οι άνθρωποι έχασαν τις αξίες και τις αρχές τους

Ας θυμόμαστε τον παππού μου σήμερα. Τον πατέρα της μητέρας μου.
Έναν λεβεντάνθρωπο που άφησε στο βουνό την πνοή του ελεύθερος για την ελευθερία μας.


Ίσως λίγη ενέργεια να έχει δώσει και σε μας που τον διαβάζουμε στο Ηρώον του χωριού και τον βλέπουμε σε μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Ας θυμόμαστε τους Ήρωες που έφυγαν ….
Αυτούς που πολέμησαν με διάφορους τρόπους, στον πόλεμο και στη ζωή.

Το περίεργο φίλοι μου είναι ότι μια τέτοια μέρα διάλεξε να φύγει και ο γιος του - προστάτης πριν 5 χρόνια.
Σήμερα έφυγε κι άλλος ένας ήρωας που πάλεψε με νύχια και με δόντια να νικήσει την αρρώστια του.



Ας τους θυμόμαστε με σεβασμό.
Ας συνεχίζουν τις ιδέες στις επόμενες ζωές τους και ας μας δίνουν λίγη δύναμη να αντέξουμε κι ο καθένας μας τον δικό του αγώνα.
Δεν έχει σημασία για τι παλεύει ο καθένας μας.


Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Πώς να μην αγαπάς την Κυριακή?


Πάντα οι Κυριακές ήταν οι αγαπημένες μου μέρες.
Το ήσυχο πρωινό ξύπνημα χωρίς ξυπνητήρι.



Ο καφές που μοσχοβολούσε περισσότερο από τις άλλες μέρες γιατί ήταν αργός, μυρωδάτος, απολαυστικός.
Οι μουτζούρες από τις εφημερίδες που ποτέ δεν διαβάζονταν ολόκληρες αλλά πάντα κατάκλυζαν το σαλόνι, το ντεκόρ της Κυριακής.



Το φαγητό που μύριζε ολόκληρο το σπίτι.
Όταν ζούσε η γιαγιά κι ο παππούς είχε πάντα μια μεγάλη χορταστική βόλτα στο κτήμα με ιστορίες που επαναλαμβάνονταν αλλά ποτέ δεν γίνονταν βαρετές.
Τώρα που ταξιδεύουν στην Συννεφοχώρα λέμε τις ιστορίες κάθε φορά που πηγαίνουμε στο κτήμα.
Το μεσημεριανό τραπέζι που είναι μες τη ζωντάνια και τη φασαρία να πούμε όλα τα νέα που τις καθημερινές δεν προλαβαίνουμε.



Εάν ο καιρός το επιτρέπει μπορεί να έχει μικρές αποδράσεις στις γύρω περιοχές της πόλης.
Καφές μεσημεριανός με τους φίλους.


Παιχνίδια και κουβεντούλα σε σπίτια τα βράδια.
Σινεμά.


Χουζούρι και χαλάρωση.
Ότι δεν κάνουμε κάθε μέρα κλείνονται σε μία.

Το κακό είναι ότι τελειώνει γρήγορα.



Το καλό ότι περιμένουμε με αγωνία να έρθει η επόμενη.
Ας φορτίσουμε τις μπαταρίες μας λοιπόν….


Να έχετε μια υπέροχη γεμάτη και ζεστή Κυριακή!!
Αρχή μια αξέχαστης εβδομάδας ως την επόμενη….!!





Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Παραμύθια για Λυκοφιλίες


Ο Λύκος και τα 7 κατσικάκια σε 7Χ7 εκδοχές:

                    (Εκδοχή 43 από 49)

Εμείς στην Εποχή μας!



Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας αχαΐρευτος, ανεπρόκοπος και χαραμοφάης Λύκος.
Μέρα έμπαινε, μέρα έβγαινε, που το έχανες που τον έβρισκες, με έναν καφέ κι ένα τσιγάρο, βιδωμένο στο Η/Υ να σκοτώνει τον χρόνο του μελετώντας νέα συστήματα διαρρήξεων.


«βρε άχρηστε!!» του φώναζε η μάνα του.
«ένα κατσικάκι βρε δεν αξιώθηκες ακόμα να φέρεις στο σπίτι.
Οι χασάπηδες έχουν κάνει την προίκα τους μαζί σου! Σε λίγο θα σε ανακηρύξουν άγιο! Ο άγιος Λύκος ο προστάτης των κατσικιών!»


« βρε αει στο Λύκο!» της έλεγε αυτός.
«ας με σπούδαζες να σου΄κλεβα ό,τι ήθελες»
 «με τι λεφτά να σε σπούδαζα?» του έλεγε η κακομοίρα η μάνα του.


« ααα! Να έκοβες το λαιμό σου!! Να΄παιρνες τους δρόμους και να΄ πλενες σκάλες! Να έκανες Λυκάκια και να τα πούλαγες όσο όσο!»

« κι άμα μ΄πιαναν, μωρέ?»
«άμα σε ΄πιαναν θα ήσουνα κάτι! Μια μάνα που πήγε φυλακή για το παιδί της! Μια μάνα που θυσιάστηκε! Ενώ τώρα τι είσαι?
Μια μάνα που ενδιαφέρεται και αγαπάει!
Μια Α-χρη-στη μάνα!»


« Εμείς στην εποχή μας, δεν ήταν ανάγκη να σπουδάσουμε για να βουτήξουμε ένα κατσικάκι!» του έλεγε η μάνα του.
«Εμείς στην εποχή μας! Εμείς στην εποχή μας!» της έλεγε αυτός
«Το βαρέθηκα πια αυτό το παραμύθι με το αλεύρι και τα πόδια Που ζεις μωρέ μάνα? Τους βλέπεις έτσι πρόβατα και παραμυθιάζεσαι!!
Για κάνε ότι πλησιάζεις σπίτια τους Από ένα χιλιόμετρο βλέπουνε και μυρίζουνε το βρακί που φοράς κι ακούνε τις βρισιές που σκέφτεσαι με τα Λυκοσυστήματά που έχουνε»


« κι αυτό θα πει ότι θα σε έχω εδώ να μου Λυκοβαράς?
Που ακούστηκε μωρέ να σπουδάζεις κλέφτης άνευ διδασκάλου και δι΄αλληλογραφίας?
Χωρίς να έχει πάει στο δημόσιο ή να΄χει πάει φυλακή?
Χωρίς να έχει εμπειρίες?
Μέχρι να σπουδάσεις εσύ πάμε εμείς!
Θα τά΄χουμε τινάξει από την πείνα!
Νέα γενιά σου λέει ο άλλος!
Πάει χάλασε ο κόσμος!!»του έλεγε η μάνα του αφήνοντας (από την απελπισία της τάχα μου)να πέσει στο πάτωμα ένα κόκαλο από κατσικάκι που εδώ και μέρες μασούλαγε.


«Μην στενοχωριέσαι μωρέ μάνα» της έλεγε αυτός μαζεύοντας για πάρτη του το κόκαλο.
«Όλα θα διορθωθούν!
Θα αγωνιστώ!


Θα μάθω γράμματα.
Και στην ανάγκη θα βάλλω αλεύρι σε όλο το σώμα μου να γίνω λευκός, όπως ο Μάικλ Τζακσον.
Φτάνει να με δεχτούν στις λέσχες τους.
Μετά θα γίνω γυναίκα.
Όπως ο Ντάστιν Χοφμαν στο Τούτσι.
Να με πάρουν στις δουλειές τους.
Θα γίνω συνδρομητής στην ΟΥΝΕΣΚΟ! Θα τρέχω σε φιλανθρωπικά γκαλά.
Και γκαλά ε? μόλις κερδίσω την εμπιστοσύνη τους και μου δώσουν αρμοδιότητες, εξουσία, τότε θα τους δείξω εγώ!


Θα γεμίσω νέφος τις πόλεις τους!
Θα κάψω τα δάση τους!
Θα τους καταστρέψω!
Θα πετύχω μάνα!!
Θα πετύχω!!»

«Και μετά?» ρώτησε η μανούλα.


« Και μετά μανούλα μου θα πάω να πάρω μια καλύβα στην ερημιά, σε ένα δάσος, να μην βλέπω κανέναν!!
Κανέναν τους!!
Μόνο κατσικάκια!
Επιτέλους!!
Να βρω τον εαυτό μου!!


Να γίνω και εγώ άνθρωπος!!
Άνθρωπος!!

ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ:
Ο μόνος τρόπος για να πάει
Αυτός ο κόσμος μπροστά
Είναι να πάει δισεκατομμύρια χρόνια
Πίσω!!

(Γιάννης Προεστάκης «Παραμύθια για Λυκοφιλίες»)

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Κυρία κάτοικοι δι’ άλογοι



-         Βροχερό κυριακάτικο πρωινό και σκέψεις περί ισότητας επισκέπτονται τα εγκεφαλικά μου κύτταρα…




-         Βροχερό κυριακάτικο πρωινό και σκέφτομαι ότι πρέπει να τακτοποιήσω το σπίτι που δεν πρόλαβα να κάνω όλη την εβδομάδα.


-         Σήμερα πήρα τη μεγάλη απόφαση: θα αράξω και δε θα κάνω τίποτα όλη μέρα! Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μαρτυρική!
-         Κάθεται ακόμα στο κρεβάτι και δεν με βλέπει που ήδη έβγαλα τη σκάλα από την αποθήκη. Ήθελα να ’ξερα δεν απορεί που την πάω πρωί πρωί;


-         Έχει από τις 8μιση που βαράει γκράγκα γκρούγκα και μου ‘χει διαλύσει το νευρικό σύστημα! Μα τι στην ευχή την έπιασε Κυριακάτικα; Έλεος!...
-         Δεν φτάνει που δεν σηκώνεται πήρε και την εφημερίδα που αγόρασα μες τη βροχή και την έχει απλώσει πάνω στο κρεβάτι…Τώρα είναι που δεν πρόκειται να σηκωθεί ως το μεσημέρι…


-         Τέλεια!...Θα διαβάσω την εφημερίδα μου ( αν μ’ αφήσει η λεγάμενη ) και μετά θα πάω να δω τον Θρύλο με τα παιδιά!...Λατρεύω τις Κυριακές!
-         Να δεις που μετά το φαγητό (που από το χάραμα τρέχω να ψήσω…) θα πάει με τα παιδιά για να δει ποδόσφαιρο. Αυτές οι Κυριακές μου τη δίνουν ώρες ώρες….


-         Για να δω τι θα μαγειρέψει σήμερα…Όλη τη βδομάδα με τάραξε στο λαδερό και στα όσπρια! Πεθύμησα κανά ψαράκι ή κάτι στεγνό, βρε παιδί μου!...Στην τελική, μπορεί να τσιμπήσουμε και τίποτα όπως θα βλέπουμε το ματς…
-         Ωχ! κάτι μυρίζει…Το φαγητό στο φούρνο…Και μου είπε η μαμά μου να πάμε για φαγητό εκεί, αλλά που….”Πάλι στη μάνα σου θα πάμε” μου λέει ….Μια Κυριακή να καθήσουμε σπίτι….Ναι, να καθήσουμε αλλά να πάρουμε και τα πόδια μας να κάνουμε και καμιά δουλειά. Να πάρει, δεν βγαίνει με τίποτα η βαλίτσα με τα μάλλινα από το πατάρι…


-         Ουφ, ευτυχώς που δε θα πάμε στη μάνα της…Της το ξέκοψα, θέλω μια Κυριακή να αράξω σπίτι, βρε αδερφέ! Καλή και χρυσή είναι, αλλά άμα αρχίσει να διηγείται για το σόι, δεν έχει σταματημό!...Α, ξέχασα, πρέπει να πάω και τον πιτσιρικά σ’ ένα πάρτι το βράδυ!...


-         Καλά που θα σκοτωθώ.. και δεν θα με πάρει χαμπάρι…Να δεις που ούτε το παιδί δεν σκέφτεται…Να δεις που θα μου πει να πάω εγώ στον παιδότοπο για τα γενέθλια…Πολύ παιδάκι και φασαρία. Ας πάει μια φορά να δει τη γλύκα…



-         Αμάν!...Τι μυρίζει;…Να δεις που ξέχασε το φαγητό στο φούρνο! Μπουρλότο θα μου βάλει αυτή η γυναίκα θα μου το κάψει το σπίτι κι ακόμα το χρωστάω! Άσε, θα τους πάρω να πάμε έξω για κανα ψάρι, να τελειώνει το θέμα. Αρκεί να μην κάνει κανα τρίωρο να ετοιμαστεί!...
    « Αγάπη μου, λέω να πάμε προς τη θάλασσα για κανα
      ψαράκι. Ντύσε το παιδί, να φύγουμε. Θέλω να προλάβω
      και το ντέρμπι! »


-         Τώρα το θυμήθηκε να βγούμε, που έχω γίνει χάλια, το φαγητό, το πατάρι, το παιδί…τι να του πω…
«Καλά, μωρό μου, μια στιγμή να ετοιμαστώ και να κλείσω και το φούρνο»
Το φαγητό θα το φάει όλη την άλλη εβδομάδα….
-         Ωραία! Λατρεύω την οικογενειακή ζωή! Ελπίζω μόνο να   
     μη με ταΐζει μια βδομάδα με το καμένο φαγητό της  
     Κυριακής…

Μια ακόμα υπέροχη βροχερή Κυριακή κυλάει στα περισσότερα ελληνικά σπίτια, με εφημερίδα, μπάλα, δουλειές και εκπληκτικούς δι-αλόγους …



                (με την ευγενική συμμετοχή στην αντρική οπτική
                του διάσημου Καπετάνιου, Φώτη Ρούμπου)





Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Στην χώρα των κανόνων


Η Mare ταξίδεψε πολύ και αν θυμάστε είχε κι ένα υπέροχο χάρτη που την καθοδηγούσε που να πάει….

Ένα από τα ταξίδια της ήταν στη χώρα που όλα ήταν τακτοποιημένα και οργανωμένα.
Η χώρα αυτή λέγεται η «χώρα των κανόνων».


Από την είσοδο υπήρχαν παντού σημειώσεις και πινακίδες.

Αυτό από εκεί.
Αυτό από εδώ.


Παρακάτω υπήρχαν οι δρόμοι των ΜΗ
Μην παρκάρεις
Μην πατάς το πράσινο
Μην πετάς τα σκουπίδια σου
Μην μολύνεις τη θάλασσα.
Μην περνάς με κόκκινο.
Μην….
Μην…


Χμ!όλα φαίνονται καθαρά και τακτοποιημένα.
Δεν είναι και τόσο άσχημοι οι κανόνες.

Κοιτούσε τους ανθρώπους της χώρας να περπατάνε στοιχισμένοι για να μην εμποδίζουν τους απέναντι.
Έμοιαζαν να κοιτούν σαν υπνωτισμένοι…
Λες να σκέφτονται?


Η Mare ρώτησε ευγενικά έναν κύριο.
Τώρα δεν είναι η ώρα της πληροφόρησης.
11πμ με 14.00, ρώτησε στο γραφείο πληροφοριών του Δήμου θα πάρεις τις απαντήσεις σου κι ένα φυλλάδιο με τους κανόνες της χώρας.

Μα…
Δεν έχει «μα» εδώ έτσι είναι ο κανόνας.

Ποιος το είπε?

Ο Αρχηγός της χώρας : «οι κανόνες είναι το Α και το Ω».

Ναι, αλλά αν δεν γνωρίζω και είμαι ταξιδιώτης?

Πρόβλημα! Στο τρίτο τετράγωνο δεξιά υπάρχει το γραφείο Αλλοδαπών. Πρέπει να μάθεις. Πως ήρθες έτσι?



Η Mare δεν είχε πρόβλημα να το κάνει όλο αυτό.
Όμως σκέφτηκε ότι στην Ωκεανούπολη αγαπάμε τους κανόνες αλλά με μέτρο.
Άσε που ο Ποσειδώνας συζητά τους κανόνες δεν τους βάζει αυταρχικά και απόλυτα.


Οι κανόνες μπορεί να είναι οι ίδιοι αλλά ο τρόπος που τους θέτουμε είναι διαφορετικός.
Ο κανόνας οργανώνει και βοηθάει αλλά μπορεί και να σε κάνει πολύ σκεφτικό και δυστυχισμένο, αν δεν μπορείς να τον ξεπεράσεις κάποιες φορές και να τον πας λίγο πιο πέρα.
Να ρισκάρεις. Να βγεις από τη ρουτίνα. Να αλλάξεις την καθημερινότητα. Να ξεφύγεις.

Ο κανόνας μπορεί να σε απελευθερώσει.
Μπορεί και να σε αλυσοδέσει.

Φυσικά δεν το είπε η Mare στον κύριο, ούτε σε κανένα άλλον από την χώρα των κανόνων, άλλωστε ο κανόνας ήταν να μην λέμε ότι σκεφτόμαστε φωναχτά και ειδικά να μην πολυμιλάμε σε ξένους.


Ευτυχώς που πήρα το φυλλάδιο.
Ευτυχώς που ζω στην Ωκεανούπολη!!


Θα πάρω κάποιους κανόνες που είναι χρήσιμοι για να μην καταπατούνται τα δικαιώματά μου και τα δικαιώματα των άλλων.


Τους υπόλοιπους ας τους χρησιμοποιήσουν αυτοί που ζουν στη «χώρα των κανόνων».
Μπορεί και να είναι ευτυχισμένοι ….που το ξέρουμε?
Ο κανόνας τους είναι πάντως : «δεν λέω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε όποιον να΄ναι»


Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Η Τέχνη της ενθάρρυνσης


Η  Mare περίμενε τη Leila να κατέβει από το σχολικό.
(Εάν θυμάστε η Leila φέτος ξεκίνησε το σχολείο κι ήταν ενθουσιασμένη )

Σήμερα ήταν λιγάκι κουρασμένη και απογοητευμένη.

Η γοργόνα μας δεν της είπε κάτι. Την άφησε να ξεκουραστεί και την παρατηρούσε αν η ίδια θα μιλούσε για το τι της συμβαίνει.


Η μικρούλα ξύπνησε ξεκούραστη και ορεξάτη να κάνει τα μαθήματά της. Η κ.Ντορεμί της έμαθε σήμερα το πα και φαινόταν πολύ ευχαριστημένη.

Μμμ! Περίεργο, σκέφτηκε η Mare. Άρα δεν υπήρχε θέμα με το μάθημα.

Όταν τελείωσαν το διάβασμα, ζωγράφισαν με τα χρώματα της χαράς τη μέρα τους.


Η Mare διάλεξε πολύχρωμα μολύβια κι έφτιαξε τον αγαπημένο της ύφαλο και τα κοράλλια που επισκεπτόταν συχνά.

Η μικρή δεν χρησιμοποιούσε πολλά χρώματα κι έφτιαξε την οικογένειά της να την έχει σφιχταγκαλιασμένη και προστατευμένη  από ένα κακό και σκοτεινό δράκο. Πολύ έντονα σκούρα χρώματα.


Ο φόβος.


Η Mare άρχισε να συζητά τις ζωγραφιές τους.
Ξαφνικά η μικρή τη ρώτησε «Είμαι εγώ ανίκανο πλάσμα?»

Πως σου ήρθε αυτό, Leila?
Που το άκουσες?

Μα νομίζω πως αυτό πιστεύουν όλοι για μένα….

Για να μου πεις τι έγινε και που ξέρεις μπορεί και να καταλάβω.


Ο δάσκαλος της κολύμβησης, κ.Κρόουλ, είπε πως δεν μπορώ να κολυμπήσω τόσο καλά όσο τα άλλα κορίτσια. Με έβαλε στην άκρη της πισίνας. Όταν ζήτησα να ξαναμπώ φώναξε δυνατά μπροστά σε όλους 
«Έλα λοιπόν ανίκανο πλάσμα να δω τι θα κάνεις…»

Η μικρή περίγραφε τα συναισθήματά της με θυμό και κλάμα μαζί.


«θεωρείς ότι κάτι δεν έκανες καλά?»
«μα δεν προλάβαμε να μάθουμε ακόμα την ανάποδη τούμπα στο νερό. Ξέρεις ότι φοβόμουν αυτή τη τούμπα, δεν το ξέρεις?»

Χμ! το θέμα δεν είναι τι ξέρω εγώ για σένα Leila. Το θέμα είναι εσύ τι θες να μάθει για σένα ο κ.Κρόουλ. Του το είπες?

Δεν πρόλαβα. Μπήκα στην πισίνα και προσπαθούσα μάταια γιατί άκουγα «ανίκανο πλάσμα» συνέχεια στα αυτιά μου.


Νομίζω πως ξέρω τι πρέπει να κάνεις Leila.
Θέλεις να μάθεις την ανάποδη τούμπα?

Και βέβαια.

Ωραία! Προσπάθησε για σένα!!
Κάθε φορά που θα έρχεται στα αυτιά σου «ανίκανο πλάσμα» εσύ θα ακούς «προσπαθώ και το κάνω για μένα!!Μπορώ!!»
Το υπόσχεσαι Leila?

Ναι θεία Mare….Δεν ήταν πολύ σίγουρη αλλά θα τα κατάφερνε.


Πόσο εύκολο είναι να βάζουμε «ταμπέλες»?

Πόσο ανόητο είναι να μιλάμε χωρίς να σκεφτόμαστε?

Πόσο τρομερό μπορεί να γίνει για ένα παιδί μια φράση άστοχη, της στιγμής ,της αβλεψίας μας?


Πόσο καιρό μπορεί να μας ακολουθούν οι «ταμπέλες» μας?

Οι «ταμπέλες» μπορεί πάντα να μην είναι αρνητικές.
Αλλά για σκεφτείτε πόσο φοβερή είναι η «ταμπέλα» του καλού παιδιού που κουβαλάμε μαζί με τον βαπτιστικό σταυρό μας.Κάθε μέρα πρέπει να την επιβεβαιώνουμε.

Τι άγχος! Τι αγώνας! Τι ακύρωση όταν δεν μπορούμε ή δεν γίνεται πάντα να το καταφέρνουμε.

Και το «καλό» και το «κακό» παιδί είναι παιδιά μας.
Και στα παιδιά ριζώνουμε στην ψυχή τους το καλό και το κακό.


Κι ότι σπέρνουμε αγαπητοί μου, θερίζουμε.

Αλλά η ενθάρρυνση είναι η αγάπη που έχουμε για τον εαυτό μας.

Αν αγαπάμε τον εαυτό μας, αγαπάμε τον άλλον.
Του μαθαίνουμε να αγαπάει τον εαυτό του.
Του καθρεπτίζουμε τα θετικά του.
Τον ενθαρρύνουμε.


Κι η ενθάρρυνση είναι τέχνη όπως κι η αγάπη για τον εαυτό μας.
Οι σοφοί λένε ότι είναι τεχνική. Τεχνική γίνεται όταν ήδη έχεις πάρει την ταμπέλα και προσπαθείς να την ξεκολλήσεις από τη κόλλα που στην κόλλησαν πάνω σου.


Τέχνη είναι γιατί σου αρέσει.
Κάνεις κέφι.
Χαίρεσαι να αγαπάς τον εαυτό σου!
Χαίρεσαι να αγαπάς τους άλλους!
Και η αγάπη ρέει και γίνεται κανάλι επικοινωνίας και χαράς.