Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

«το χαμένο μας παιδί!»

Πόσο εύκολο είναι να χάσει κανείς το παιδάκι που έχει μέσα του?

Αυτή η ερώτηση γυρίζει στο μυαλό μου σήμερα από το πρωί καθώς είδα σκηνές από τη δουλειά  στο σπίτι κι από το σπίτι στη δουλειά.
Άρχισαν τα σχολεία και νυσταγμένα ματάκια πήγαιναν τραβολογώντας οι μαμάδες και πιο σπάνια οι μπαμπάδες στον αγιασμό.



Μεγαλύτερα παιδιά βαρυγκωμώντας σέρνονταν με ένα βουνό βιβλία στα χέρια και σιγομουρμουρίζοντας «τι θα τα κάνω όλα αυτά και φέτος?»
Κάποιοι έτρεχαν να πάρουν προμήθειες χαρτικών στα βιβλιοπωλεία και συγκρίνανε τιμές με την περσινή χρονιά και κατηγορούσαν το κράτος πως μας κατάντησε.
Η αρχή μιας σχολικής χρονιάς…..
Η αρχή ενός μαρτυρίου?
Καμία έμπνευση και χαρά.


Τα νέα από το καλοκαίρι σε ποιόν να τα πεις αφού ήδη τα είχαν ανταλλάξει με μηνύματα, ηλεκτρονικά και δεν έχει κανένα νόημα.

Όταν το σχολίασα κάπου με κοίταξαν με μισό μάτι και το βλέμμα έλεγε 
«ή πολύ ρομαντική είσαι κυρά μου ή έχεις ξεφύγει…Που ζεις?»
Λες να έχουν δίκιο κι εγώ να είμαι στην Ωκεανούπολη και να έχω χάσει επεισόδια ?
Το καλύτερο είναι το σχόλιο για τη «χώρα» μου….
«Μου τη δίνουν αυτοί που μιλούν για παιδιά…
Μου τη δίνουν αυτοί που συζητούν για παιδιά ενώ οι ίδιοι δεν έχουν άρα δεν ξέρουν…»

Δεν χρειάζεται να ξέρεις για να μιλήσεις για τα παιδιά αγαπητοί μου φίλοι.
Τα παιδιά τα κρύβουμε μέσα μας.
Το άσχημο είναι ότι τα κρύβουμε τόσο καλά τόσο που τα χάνουμε….
Το « χαμένο» μας παιδάκι είναι κάπου εκεί και περιμένει.

Λίγη σημασία θέλει.
Λίγη χαρά.
Ένα χαμόγελο.
Μια ζεστή αγκαλιά…
Τα παιδιά είναι παιδιά όλων μας!!

Κι αν κάποιοι δεν έχουν, νομίζουν ότι δεν έχουν την ευθύνη όλων των παιδιών.
Κι αν κάποιοι έχουν, νομίζουν πως ξέρουν τις ανάγκες τους και κάνουν το χρέος τους.
Το χρέος το έχουμε όλοι.
Κι αν τα παιδιά σήμερα σηκώθηκαν βαρυγκωμώντας να κάνουν μια αρχή δεν φταίνε αυτά ΕΜΕΙΣ φταίμε που τα έχουμε ξε-χάσει.
Δεν τους δίνουμε κίνητρα.
Δεν τους χαρίζουμε όνειρα.
Τους κρύβουμε τη ζωή!!
Τα κάναμε «εργάτες κακής ποιότητας»
Εμείς χάσαμε τα κίνητρα, τα όνειρα και τη ζωή και  τα παιδιά μας ακολουθούν πιστά κουτάβια.

Μην απορούμε για αυτά που βλέπουμε κι ακούμε από τα παιδιά.
Είναι τα χαμένα παιδιά που κρύβουμε μέσα μας τόσο βαθειά που τα ξε-χάσαμε!!!