Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

το τηλέφωνο

το τηλέφωνο: 


Ντριιιν!!χτυπάει και ξαφνικά με βγάζει από τις σκέψεις μου!
Μπλά!!Μπλά! Μπλά!!

Μπαίνω στις σκέψεις του άλλου, στα νέα του στην ενέργειά του..... 

Θα σκεφτεί κανείς : καλά και τα νέα να είναι ευχάριστα, αν είναι κι ο άλλος κάπως.....


Ε!! τότε μοιράζεται η στεναχώρια...

Μοιρασμένη χαρά διπλή χαρά.
Μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη.
Κάτι ξέραν οι παλιοί, κι ας μην είχαν το τηλέφωνο στο σπίτι και το κινητό στη τσέπη....

Πάντως εγώ που ήμουν στα μαύρα μου, το τηλέφωνο με έφτιαξε...


Δεν έμαθα κάτι εξαιρετικό ή διαφορετικό.
Απλά επικοινώνησα.

Χάρηκα και μόνο από αυτό.
Βγήκα από τη δική μου ρουτίνα και μπήκα στου άλλου....

Μην σκέφτεστε ότι αποφάσησα να κάνω διαφήμηση τηλεφώνων, γιατί δεν ισχύει.Απλά μοιράζομαι μαζί σας πόσο σημαντική είναι η κίνηση να σηκώσουμε το τηλέφωνο.Κάτι που το θεωρούμε καθημερινό, κουραστικό ή και βαρετό μερικές φορές.
Ίσως ας σκεφτούμε πως παίρνοντας τηλέφωνο κάποιον φίλο, γνωστό ή αγαπημένο μας ,του αλλάξουμε τη μέρα του.
Μπορεί και τη δική μας.....


Στην Ωκεανούπολη έχουμε ένα θεματάκι με το σήμα μας αλλά που θα πάει....θα το λύσουμε!!