Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου….




Η Γοργόνα κοιτούσε τη βροχή από το κοχυλένιο της παράθυρο.
Καλά θα ρωτούσε κάποιος πέφτει βροχή στα βάθη της Ωκεανούπολης?
Εννοείται!!
Στη χώρα μας γίνονται όλα όπως και στη δική σας.
Η διαφορά είναι ότι όλα έχουν διαφορετικούς ρυθμούς.

Τις ώρες της βροχής πάντα στοχάζεται τα παλιά.
Και είναι ευκαιρία να κοιτάξει το μπαούλο της και πάλι για να βρει ενθυμήματα.


Το καθρεφτάκι της Νονάς Νεράιδας.
Της το έδωσε 12 χρονών να χτενίζει τα μακριά μαλλιά της και να κοιτάζεται.

«Τι να το κάνω βρε Νονά αφού έχω τη γαλάζια λίμνη και βλέπω τον εαυτό μου?


«Mare μου, το καθρεπτάκι είναι μαγικό…
Διαβάζει τα μάτια σου…
Διαβάζει τη σκέψη σου…
Εάν είσαι χαρούμενη, σε δείχνει γελαστή ακόμα κι αν δεν γελάς.
Εάν είσαι λυπημένη, σε δείχνει στενοχωρημένη, ακόμα κι αν δεν κλαις.
Ο μικρός καθρέπτης σου διαβάζει τη σκέψη σου»


«Ουάου!! Βρε Νονά που πας και βρίσκεις τα δώρα σου…»


«τα δώρα μου είναι στην καρδιά μου.
Ο καθρέπτης σου είναι στην καρδιά σου.
Θα το καταλάβεις μόνο αν αγαπήσεις πραγματικά»

«Γιατί δεν αγαπώ? Όλο τον κόσμο αγαπώ!!»

«Όταν αγαπήσεις το άλλο σου μισό θα βλέπεις κι εσύ την αλήθεια του καθρέπτη, θα βρίσκεις κι εσύ τα δώρα της καρδιάς για τους άλλους»

«Αυτό μου ακούγεται πολύ δύσκολο…»


«Είναι δύσκολο αλλά κι υπέροχο.
Για να αγαπήσεις πραγματικά πρέπει να καταλάβεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Έτσι θα βρεις το άλλο σου μισό. Τότε θα αγαπήσεις πραγματικά όλο τον κόσμο»


«Έτσι κάνουν όλοι?»

«Έτσι κάνουν όσοι αγαπούν πραγματικά!
Έτσι κάνουν όσοι δεν απογοητεύονται από τον Κόπο και τη Δυσκολία.
Έτσι κάνουν όσοι δεν ρίχνουν ευθύνες στους άλλους αλλά επουλώνουν τις πληγές τους από μέσα τους.
Έτσι κάνουν όσοι κοιτούν τον καθρέπτη, τους δείχνει γελαστούς κι του κλείνουν πονηρά το μάτι!!»