Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Η Τέχνη της ενθάρρυνσης


Η  Mare περίμενε τη Leila να κατέβει από το σχολικό.
(Εάν θυμάστε η Leila φέτος ξεκίνησε το σχολείο κι ήταν ενθουσιασμένη )

Σήμερα ήταν λιγάκι κουρασμένη και απογοητευμένη.

Η γοργόνα μας δεν της είπε κάτι. Την άφησε να ξεκουραστεί και την παρατηρούσε αν η ίδια θα μιλούσε για το τι της συμβαίνει.


Η μικρούλα ξύπνησε ξεκούραστη και ορεξάτη να κάνει τα μαθήματά της. Η κ.Ντορεμί της έμαθε σήμερα το πα και φαινόταν πολύ ευχαριστημένη.

Μμμ! Περίεργο, σκέφτηκε η Mare. Άρα δεν υπήρχε θέμα με το μάθημα.

Όταν τελείωσαν το διάβασμα, ζωγράφισαν με τα χρώματα της χαράς τη μέρα τους.


Η Mare διάλεξε πολύχρωμα μολύβια κι έφτιαξε τον αγαπημένο της ύφαλο και τα κοράλλια που επισκεπτόταν συχνά.

Η μικρή δεν χρησιμοποιούσε πολλά χρώματα κι έφτιαξε την οικογένειά της να την έχει σφιχταγκαλιασμένη και προστατευμένη  από ένα κακό και σκοτεινό δράκο. Πολύ έντονα σκούρα χρώματα.


Ο φόβος.


Η Mare άρχισε να συζητά τις ζωγραφιές τους.
Ξαφνικά η μικρή τη ρώτησε «Είμαι εγώ ανίκανο πλάσμα?»

Πως σου ήρθε αυτό, Leila?
Που το άκουσες?

Μα νομίζω πως αυτό πιστεύουν όλοι για μένα….

Για να μου πεις τι έγινε και που ξέρεις μπορεί και να καταλάβω.


Ο δάσκαλος της κολύμβησης, κ.Κρόουλ, είπε πως δεν μπορώ να κολυμπήσω τόσο καλά όσο τα άλλα κορίτσια. Με έβαλε στην άκρη της πισίνας. Όταν ζήτησα να ξαναμπώ φώναξε δυνατά μπροστά σε όλους 
«Έλα λοιπόν ανίκανο πλάσμα να δω τι θα κάνεις…»

Η μικρή περίγραφε τα συναισθήματά της με θυμό και κλάμα μαζί.


«θεωρείς ότι κάτι δεν έκανες καλά?»
«μα δεν προλάβαμε να μάθουμε ακόμα την ανάποδη τούμπα στο νερό. Ξέρεις ότι φοβόμουν αυτή τη τούμπα, δεν το ξέρεις?»

Χμ! το θέμα δεν είναι τι ξέρω εγώ για σένα Leila. Το θέμα είναι εσύ τι θες να μάθει για σένα ο κ.Κρόουλ. Του το είπες?

Δεν πρόλαβα. Μπήκα στην πισίνα και προσπαθούσα μάταια γιατί άκουγα «ανίκανο πλάσμα» συνέχεια στα αυτιά μου.


Νομίζω πως ξέρω τι πρέπει να κάνεις Leila.
Θέλεις να μάθεις την ανάποδη τούμπα?

Και βέβαια.

Ωραία! Προσπάθησε για σένα!!
Κάθε φορά που θα έρχεται στα αυτιά σου «ανίκανο πλάσμα» εσύ θα ακούς «προσπαθώ και το κάνω για μένα!!Μπορώ!!»
Το υπόσχεσαι Leila?

Ναι θεία Mare….Δεν ήταν πολύ σίγουρη αλλά θα τα κατάφερνε.


Πόσο εύκολο είναι να βάζουμε «ταμπέλες»?

Πόσο ανόητο είναι να μιλάμε χωρίς να σκεφτόμαστε?

Πόσο τρομερό μπορεί να γίνει για ένα παιδί μια φράση άστοχη, της στιγμής ,της αβλεψίας μας?


Πόσο καιρό μπορεί να μας ακολουθούν οι «ταμπέλες» μας?

Οι «ταμπέλες» μπορεί πάντα να μην είναι αρνητικές.
Αλλά για σκεφτείτε πόσο φοβερή είναι η «ταμπέλα» του καλού παιδιού που κουβαλάμε μαζί με τον βαπτιστικό σταυρό μας.Κάθε μέρα πρέπει να την επιβεβαιώνουμε.

Τι άγχος! Τι αγώνας! Τι ακύρωση όταν δεν μπορούμε ή δεν γίνεται πάντα να το καταφέρνουμε.

Και το «καλό» και το «κακό» παιδί είναι παιδιά μας.
Και στα παιδιά ριζώνουμε στην ψυχή τους το καλό και το κακό.


Κι ότι σπέρνουμε αγαπητοί μου, θερίζουμε.

Αλλά η ενθάρρυνση είναι η αγάπη που έχουμε για τον εαυτό μας.

Αν αγαπάμε τον εαυτό μας, αγαπάμε τον άλλον.
Του μαθαίνουμε να αγαπάει τον εαυτό του.
Του καθρεπτίζουμε τα θετικά του.
Τον ενθαρρύνουμε.


Κι η ενθάρρυνση είναι τέχνη όπως κι η αγάπη για τον εαυτό μας.
Οι σοφοί λένε ότι είναι τεχνική. Τεχνική γίνεται όταν ήδη έχεις πάρει την ταμπέλα και προσπαθείς να την ξεκολλήσεις από τη κόλλα που στην κόλλησαν πάνω σου.


Τέχνη είναι γιατί σου αρέσει.
Κάνεις κέφι.
Χαίρεσαι να αγαπάς τον εαυτό σου!
Χαίρεσαι να αγαπάς τους άλλους!
Και η αγάπη ρέει και γίνεται κανάλι επικοινωνίας και χαράς.