Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Κάποτε υπήρχε ανάγκη….? Τώρα….?



Μου αρέσουν οι παλιές ιστορίες.



Με ταξιδεύουν στο παρελθόν.


Με μαθαίνουν.

Αυτές τις μέρες συζητούσα τις δυσκολίες που υπήρχαν παλιότερα (που δεν διαφέρουν και πολύ από τις σημερινές αν το καλοσκεφτούμε).


Άκουγα με προσοχή πόσο δύσκολο ήταν να διαβάζουν τα παιδιά από το ίδιο βιβλίο, αφού δεν υπήρχαν για όλα από ένα.


Τώρα με ευκολία και χωρίς σκέψη τα πετάνε μετά τη σχολική χρονιά.


Παράλληλα δούλευαν.


Δούλευαν στα χωράφια. Δούλευαν στο σπίτι. Δούλευαν στο κουβάλημα.


Υπήρχε ανάγκη βοήθειας της οικογενειακής οικονομίας και δούλευαν.


Δεν ήταν και από τα τυχερά παιδάκια όλοι να τα βρουν έτοιμα στη ζωή τους.


Όμως πρόκοψαν κι άλλαξαν την καθημερινότητα τους.










 
 

Τώρα?


Τώρα συνήθως υπάρχουν τα τυχερά παιδάκια που δεν δουλεύουν αλλά τα βρίσκουν όλα έτοιμα.


Άλλα τα εκτιμούν και προχωρούν.


Άλλα κάτι παρεξηγούν μες το μυαλό τους και περιμένουν με το χέρι απλωμένο να τα έχουν όλα έτοιμα και πάλι.





 


Υπάρχουν όμως και εκείνα τα παιδάκια που είναι άτυχα.


Που ακόμα δουλεύουν σκληρά.


Σε κάποια πρέπει να το κάνουν γιατί υπάρχει η ανάγκη.


Σε κάποια άλλα όμως?


Υπάρχει η απληστία των μεγάλων, το εύκολο κέρδος, η συναισθηματική φόρτιση που προκαλούν στον κόσμο, η συνήθεια….






 Αυτά τα παιδάκια δεν ξέρουν από όμορφα παραμύθια από αυτά που μας λέγανε μικρά για να κοιμηθούμε. Που όμως στην ιστορία τους μας πότιζαν με την εξοικείωση της παιδικής εργασίας . Η σταχτοπούτα ήταν η καημένη η ορφανή που δούλευε νυχθημερόν στο σπίτι της μητριάς της για να ναι όλα τέλεια. Μην κοιτάτε που μας χρύσωναν το χάπι ότι παντρεύτηκε τον πρίγκιπα και άλλαξε τη ζωή της.


Ένα παραμύθι ποτισμένο με παιδική εργασία και κόπο είναι.








 Αν πει κανείς για «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» που τα Χριστούγεννα μας συγκινεί αυτό κι αν μας βάζει στην παιδική εργασία κατευθείαν στη σκληρή της μορφή, στο δρόμο, στο κρύο, στον κίνδυνο….



 Άσε η φοβερή ταινία του Λουστράκου που πρόκοψε κι έγινε γιατρός. Ταινία εποχής της ανάγκης, θα μου πείτε….για κάποιους, θα σας απαντήσω…… γιατί κι εκεί υπήρχαν τα τυχερά παιδάκια με όλες τις παροχές και εκείνα που δεν είχαν την πολυτέλεια της επιλογής…..


Και αν βγείτε σήμερα τη βόλτα σας είναι σίγουρο πως κάποιο παιδάκι θα σας πουλήσει χαρτομάντιλα, ίσως λουλούδια ….







Θα σκεφτείτε η ανάγκη? Μπορεί…. Μπορεί και όχι….ειδικά αν κοιτάξτε ένα γύρω με προσοχή και δείτε έναν μεγάλο να παρακολουθεί με επιμονή την «παραγωγικότητα των πωλήσεων»…..




 


 Υπάρχει η πιθανότητα στο φανάρι να σας πέσουν δυο τρία παιδάκια να σας καθαρίσουν τα τζάμια με έναν κουβά που τον σέρνουν όλη μέρα με μαύρο από τη σκόνη νερό….Αυτά κι αν τα παρακολουθεί το άγρυπνο μάτι του μεγάλου που θα πάρει την είσπραξη.


Και αν δεν είναι καλή θα υπάρξουν κι άλλες επιπτώσεις…..




 


 Θυμάμαι μια μέρα που αποφάσισα να πάρω φαγητό σε δύο κοριτσάκια στην πλατεία για να αποφύγουν να τους πάρουν τα λεφτά από τα χέρια. Ήταν δυο τσιγγανοπούλες με υπέροχα σοκολατένια μάτια. Δεν πρόλαβαν να πάρουν το φαγητό και μια χοντρή τσιγγάνα που τις φώναζε στην δική τους διάλεκτο τους άρπαξε το φαγητό από τα χέρια.


Δεν ήξερα τι να κάνω….


 



 Το λάθος μου: δεν έκανα τίποτα !!


Μόνο στενοχωρήθηκα.






Τώρα καταλαβαίνω φίλοι μου πως η στενοχώρια, ο οίκτος, η λύπη μας δεν φέρνει αποτέλεσμα…..

 



 Το λάθος μου!! Το λάθος σου!!


Τα λάθη μας διαιωνίζουν τη μοίρα των τυχερών και των άτυχων παιδιών….


Διαιωνίζουν την παιδική εργασία όχι με την μορφή της συμμετοχής στην οικογενειακή οικονομία και ανάγκη αλλά αυτής της εκμετάλλευσης, της παραμέλησης και της καταπάτησης των παιδικών δικαιωμάτων….




 


 Δεν είναι το κράτος υπεύθυνο μόνο να αναλάβει την διευθέτηση του θέματος αυτού. Εμείς πρέπει να το σταματήσουμε.


Και μην ξεχνάμε ποτέ:


Τα παιδιά όλου του κόσμου είναι παιδιά μας!!

 



 Είναι ευθύνη μας να έχουν την πολυτέλεια… να επιλέγουν τι θέλουν να κάνουν για να ζήσουν καλύτερα και να αλλάξουν την δική τους ζωή!!













Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής εργασίας!!


Σκέψου κι εσύ τι μπορούμε να κάνουμε



 





















 

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Το περιβάλλον και εγώ!!



Όλα ξεκίνησαν απλά μια μέρα που αποφάσισα ότι το υγρό περιβάλλον δεν μου άρεσε πια και θέλησα να βγω στον έξω κόσμο.



Ζορίστηκα λιγάκι γιατί αλλιώς να είσαι σε μια μαγική σφαίρα που τη λένε «μητρικό περιβάλλον» κι αλλιώς να είσαι στο έξω περιβάλλον.







 Περιβάλλον σκέφτηκα….Κάτι που μας περιτριγυρίζει, που μας αγκαλιάζει, που μας φροντίζει ….


Άρα καλό πράγμα είναι.


Και πράγματι καλό ήταν …..











Και την αυλή την είχε. Και τα πουλάκια κελαηδούσαν.


Και τα δέντρα χαμογελούσαν. Και ο ήλιος με ζέσταινε και μ αγαπούσε.


Αν πεις για τη θάλασσα που μου θύμιζε και τη μητρική σφαίρα ήταν το κάτι άλλο, λαμπερή, καθαρή, μαγική, ελεύθερη…..

Τα ζούσα όλα αυτά …Κι όταν ζούμε κάτι συνήθως ούτε το συνειδητοποιούμε, ούτε το σκεφτόμαστε και κυρίως δεν το εκτιμούμε.


Πέρασαν αρκετά χρόνια για να φτάσω να αναλύσω αυτό το καλό περίβλημα που με προστάτευε.






Με έβαλαν να ερευνήσω.


Άσχετη εντελώς μου φάνηκε εύκολο και απλό γιατί το ζητούμενο ήταν κάτι που το ζούσα καλά. Υπέθεσα λοιπόν ότι όλα καλά θα πάνε.

Έπεσα πολύ έξω.


Με έτρεχαν στα εγκατελλειμένα χωριά της περιοχής που δεν ήξερα ότι υπάρχουν…..









Να ψάξω δάση που κάηκαν


Να βρω καταρράκτες που ξεράθηκαν.

Να ανακαλύψω λίμνες που πρασίνισαν


Να δω ζώα που εξαφανίστηκαν.

Να μιλήσω με ανθρώπους που γνώρισαν το πριν

Να καταγράψω απόψεις ανθρώπων που ζούσαν από όλα αυτά.
Να ανακαλύψω αυτούς που άλλαξαν όλα αυτά.








Ένα σοκ το έπαθα. Δεν γνώριζα και άρχισα να συνειδητοποιώ.


Κι η έρευνα?


Αυτή μου έδωσε ένα χαρτί για να ζήσω.


Το σημαντικό ήταν πως κατάλαβα.


Πόνεσα.


Αγανάκτησα.


Πληγώθηκα.


Διαμαρτυρήθηκα.



Αλλά όλα άλλαξαν.


Με κοιτούσαν περίεργα: τι θες να μας πεις κι εσύ τώρα?


Δεν θα ρίχνουμε φυτοφάρμακα μήπως πρασινίσει η λίμνη?


Δεν θα μπαζώνουμε μήπως κλείσει ο χείμαρρος?


Δεν θα χτίσουμε δίπλα στη θάλασσα μήπως φύγουν τα θαλάσσια είδη?


Δεν θα ψαρεύουμε με σύγχρονους τρόπους μήπως και χαθεί ο γόνος και αλλοιωθεί ο βυθός?


Δεν θα καίμε τα δάση μήπως και δεν έχουμε οξυγόνο?


Δεν θα……μήπως……?








Οι παλαβοί… οικολόγοι κάτι έμαθαν και μας σκότισαν το κεφάλι……Δεν σκέφτονται ότι ο κόσμος προχωράει?



Προχωράει?





 




Και εγώ γιατί δεν μπορώ να ανασάνω στο δρόμο από το καυσαέριο?


Γιατί δεν μπορώ να πιω νερό από το ποτάμι?


Γιατί δεν βλέπω ψάρια στη λίμνη?


Γιατί δεν ακούω πουλιά να κελαηδούν?


Γιατί το χώμα δεν υπάρχει πια?


Γιατί η θάλασσα με διώχνει αντί να με καλεί?


Γιατί ο Ήλιος με καίει αντί να μου ζεσταίνει την καρδιά?




 







 

Το περιβάλλον, το περίβλημά μας, τη μητρική μας σφαίρα, την φροντίδα και την προστασία μας το χάλασες ΕΣΎ το χάλασα ΕΓΩ το χαλάσαμε ΕΜΕΙΣ.






Εμείς ως άνθρωποι πρέπει να ζούμε σε κοινότητα αλλά κι αυτό γίνεται σε μια προστατευμένη σφαίρα.

Είναι στο χέρι μου , στο χέρι σου, στα χέρια μας να ζήσουμε μαζί και να είμαστε στο μητρικό μας χώρο όσο καλύτερα μπορούμε.





Είναι το σπίτι μας, η ρίζα μας Ας το φροντίσουμε για να μας προστατεύει.






Η μέρα αυτή ας μας δώσει μια νέα πνοή του εμείς!!