Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Παζλ φτιάχνετε?


Παζλ  φτιάχνετε?

Τα παζλ, μικρά κομματάκια που ενώνονται και μας δίνουν μια ενιαία εικόνα.


Μια μικρή δημιουργία!!

Χρειάζονται υλικά: παρατηρητικότητα, υπομονή, διάθεση, λεπτές κινήσεις, αφοσίωση, προσοχή, συγκέντρωση, ….

Είναι για όλες τις ηλικίες από μικρά παιδάκια ως πολύ πολύ μεγάλα παιδιά….



Από 3 κομματάκια ως όσα φαντάζεστε….

Θέματα απλά και σύνθετα.

Ασπρόμαυρα αλλά και πολύχρωμα!!



Εικόνες! Σχήματα! Φωτογραφίες! Καρτούν!

Ιστορίες!!

Χώρος δημιουργίας: Παντού!!
Σε τραπέζι! Σε γραφείο!! Σε κρεβάτι! Σε πάτωμα! Σε τοίχο! 


Το καλύτερο που είδα και αιφνιδιάστηκα  ευχάριστα ήταν σε Ταξί. Ο ταξιτζής περνούσε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο του περιμένοντας τον επόμενο πελάτη φτιάχνοντας παζλ!! Υπέροχο??

Στην πόλη! Στην εξοχή!

Χρόνος: όσο θέλετε!

Καλοκαίρι! Χειμώνα! Φθινόπωρο! Άνοιξη!



Χαρακτηριστικά: ιδιαίτερα δημιουργικό, οπτική εξάσκηση,
χαλαρωτικό, ψυχαγωγικό αλλά και άκρως ψυχοθεραπευτικό

Δεν στοιχίζει πολύ εκτός κι αν σκέφτεστε να αναπτύξετε τοιχογραφία….


Και γίνεται μοναχικά αλλά και με παρέα.
Τα παιδιά σας. Τους φίλους σας. Τον/την σύντροφό σας.

Μπορείτε παράλληλα να ακούτε μουσική που αγαπάτε, να πίνετε τον καφέ ή το ρόφημα που σας αρέσει, να συζητάτε, να σκέφτεστε….

Πρόταση: μια υπέροχη λύση απασχόλησης αλλά και διαφορετικής επικοινωνίας που κλείνει την τηλεόραση αλλά και τα προβλήματα έξω από το χώρο σας και τη ζωή σας.

Δοκιμάστε το και πείτε μας τι έγινε. Μας ενδιαφέρει όλους!!

Το παζλ δεν είναι ένα παιχνίδι ψυχαγωγικό αλλά και εκπαιδευτικό: 
Μας μαθαίνει να ενώνουμε τα κομμάτια μας!!


Δείτε το με άλλη ματιά.
Λίγο πιο προσωπικά!!
Δοκιμάστε το με αντικείμενα που έχετε σπίτι σας πχ.παλιές φωτογραφίες , ενώστε κομμάτια της ζωής σας….
Μπορεί και να δείτε αλλαγές που δεν τις φαντάζεστε!!

Δοκιμάστε το και πείτε μας τι έγινε. Μας ενδιαφέρει όλους!!

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά!!


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
Μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μην ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε  ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ




Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.
Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος, ακόμα κι αν αυτός ήμουν εγώ
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε  ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟ


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε  ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ



Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
Κατάλαβα ότι πάντα ήμουν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ




Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
Έπαψα να στερούμε τον ελεύθερο χρόνο μου και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε  ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ



Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
απελευθερώθηκα από ότι δεν είναι υγιεινό για μένα από  φαγητό, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό»
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε   ΑΥΤΑΓΑΠΗ



Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να έχω δίκιο πάντα Έτσι έσφαλλα λιγότερο
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε  ΑΠΛΟΤΗΤΑ



Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε  ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
Συνειδητοποίησα ότι οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιάς μου, η λογική μου βγήκε πολύτιμη σύμμαχος
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέω ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

 
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
Κατάλαβα πως δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται καινούργια αστέρια

Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ
 


Τσάρλι Τσάπλιν


                                                      Από  Frauke Schorr,PhD
Ομιλία στα 70στα γενέθλιά του

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Μια καταιγίδα αλλάζει τη ροή των πραγμάτων

Βρέχει!
Μυρίζει το χώμα...Μυρίζει ο αέρας...
Φυσάει  και παίρνει τη σκέψη και τη στέλνει  μακρυά... Η πόλη αλλάζει.    Η άσφαλτος αποκτά ενδιαφέρον, μικρές λιμνούλες σχηματίζονται.
Η κόκκινη ομπρέλα κυματίζει κι αισθάνομαι Μαίρη Πόπινς ....
Τα περιστέρια κρύφτηκαν στα μπαλκόνια
Τα παιδάκια άδειασαν με μιας την πλατεία με τα βρεγμένα σανδάλια και τις ελβιέλες.
Κάποιοι ήθελαν να κάνουν το θαλασσινό τους περίπατο και τους χάλασε τα σχέδια.
Κάποιοι χουζούρευαν στο κρεβάτι και γύρισαν από το άλλο πλευρό.
Ο Κυριακάτικος καφές έγινε μέσα στα μαγαζιά, αφού οι ψάθινες καρέκλες μουσκεμένες σε έδιωχναν κι οι ομπρέλες ανέμιζαν παντιέρες στους πεζοδρόμους της πόλης.
Την χάρηκα αυτή τη βροχή παρόλο που γύρισε η ομπρέλα και μου έκανε το μαλλί χάλια.
Έδωσε άλλη ροή στην ημέρα.
Έφερε τα πάνω - κάτω
Άλλαξε σχέδια, άλλα τα χάλασε, άλλα τα έφτιαξε.
Κάποιους τους χώρισε, κάποιους τους ένωσε...
Υπέροχο νερό που κυλάς και τα παίρνεις όλα μαζί σου....
Καλό Φθινόπωρο!! Επιτέλους!!
 

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Πέρασμα από το μεγάλο στο μικρό

Η γοργόνα Mare έκανε μια βόλτα σήμερα στη μικρή πλατεία που γίνεται η Αγορά.
Ένα παζάρι πολύχρωμο.
Άνθρωποι.
Προϊόντα.
Χρώματα.
Αρώματα.
Γεύσεις.
Σκεφτόταν το πολύχρωμο πλήθος που κινούνταν βιαστικά.
Ο χρόνος κυνηγούσε τους ανθρώπους.
Κάτι ήθελαν να προλάβουν.
Κάτι τους λείπει να το πάρουν.
Το θέλουν πολύ και σε ποσότητα.
Θέλουν να το βάλλουν στις μεγάλες σακούλες να χωρέσει, κι αν μπορούν να πάρουν κι άλλο.
Η ανάγκη του χρόνου.
Η ανάγκη του «θέλω»
Η ανάγκη του «έχω»
Δεν είναι τόσο η ποσότητα που γίνεται ανάγκη, η ποιότητα μετράει.
Δεν είναι το μεγάλο αλλά το μικρό, το καλό, το απολαυστικό και τελικά το αναγκαίο.
Κάτι που αν το νοιώσει κανείς τον βγάζει από την έλλειψη, το άγχος, τη στέρηση.

Έχω τόσο όσο χρειάζομαι.
Πιστέψτε με δεν έχουμε και τόση ανάγκη για το μεγάλο.
Μας λείπει το μικρό και το ικανοποιητικό.
Δεν χρειαζόμαστε το πολύ. Το λίγο μπορεί να μας δώσει τη ίδια χαρά.
Μπορεί κάποιοι να σκεφτούν ότι τα λέει αυτά μια γοργόνα που τι ανάγκη πια να έχει?
Δεν θα τους αδικήσω. Όλοι έχουμε τις απόψεις μας.

Ένα έχω καταλάβει και το προτείνω:
Με τα λίγα μπορείς να είσαι ευτυχισμένος.
Με τη στιγμή μπορείς να χαρείς.
Με απλά πράγματα μπορείς να απολαύσεις.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν κι ας μοιραστούμε την εμπειρία.
Τι «μικρό»απολαύσατε σήμερα?
Εγώ χάρηκα ένα χαμόγελο και μια ευγενική πρόταση από μια φίλη που μόλις τη γνώρισα.

Κάτι μου λέει πως από το τόσο μικρό μπορεί να γεννηθεί κάτι μεγάλο.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Ιστορίες στο δρόμο….

Περπατούσα απόγευμα στην γειτονιά μου…
Κοντά στη μικρή πλατεία έτρεχαν παιδάκια να παίξουν και να αγοράσουν παγωτό.
Πολύ φυσιολογικό και καθημερινό.
Μαμάδες πήγαιναν τα παιδιά στα Αγγλικά, στο Γυμναστήριο, κι όπου τρέχουν τα παιδάκια τα απογεύματα….
Μπαμπάδες δεν υπήρχαν εκείνη τη στιγμή…

Και ξαφνικά όλος ο κεντρικός δρόμος κοιτούσε περίεργα έναν μπαμπά διαφορετικό από τους άλλους…
Έναν Κούρδο μπαμπά με ένα μωρό στο καροτσάκι να το πηγαίνει βόλτα και να του μιλά.



Όλοι τον κοιτούσαν ….Οι πεζοί…Οι οδηγοί…Οι καταστηματάρχες…
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε καχύποπτα τους Κούρδους, όχι τους μπαμπάδες…, που ψάχνουν στα σκουπίδια για πράγματα που εμείς βαρεθήκαμε κι εκείνοι έχουν ανάγκη.
Αλλά να βγάζουν βόλτα τα μωρά τους είναι ακόμα πιο…περίεργο και καχύποπτο.
Καλά που του έμοιαζε το παιδάκι γιατί θα μπορούσαν να πουν ότι το έκλεψε…

Δεν ενοχλούμαστε που τα παιδάκια πλένουν τα αυτοκίνητά μας στα φανάρια   (μάλλον ενοχλούμαστε αν ήδη είναι
πλυμένο στο πλυντήριο που πριν λίγο πληρώσαμε…)


Μας ενοχλούν τα παιδάκια που μας χώνουν στη μούρη ένα μάτσο κατσιασμένα γαρίφαλα.


Ωστόσο θεωρούμε πολύ γλυκιά εικόνα παιδάκια να παίζουν μουσική χωρίς να αναρωτιόμαστε αν τα ίδια το θέλουν και το έχουν επιλέξει.


Η εικόνα του μπαμπά μου θύμισε ένα περιστατικό παλιότερο.
Το γραφείο μου ήταν στο κέντρο της πόλης και έπρεπε να κολλήσω μια ταμπέλα στην είσοδο με σιλικόνη.
Την κρατούσα για να κολλήσει και είχα πλάτη το πεζοδρόμιο.
Είχα όμως την αίσθηση ότι δυο μάτια είχαν καρφωθεί πάνω μου.


Γυρίζω και βλέπω την Ελενίτσα, μια τσιγγανοπούλα 7 ετών να με κοιτά με περιέργεια.
«Τι κάνεις εκεί?» Με ρωτά.
Της εξηγώ κρατώντας πάντα την ταμπέλα.
Έδειξε πολύ ενδιαφέρον ειδικά όταν συστηθήκαμε.
«Γιατί δεν είσαι στο σχολείο?» Τη ρώτησα.
«Εμένα δεν με στέλνουν στο σχολείο γιατί πρέπει να δουλέψω.»
«Πρέπει να πας στο σχολείο. Δεν θέλεις?»
«Θέλω αλλά είμαστε 14 αδέλφια και τι θα τρώμε.»

Τη ρώτησα από πού ήταν κι αν οι δικοί της ήταν κοντά, όσο μασουλούσε με λαχτάρα τα κουλουράκια σοκολάτας που είχα πάρει για τη συνάντηση των στελεχών.

Ήταν από την Κατερίνη και τους είχαν φέρει εκείνη τη μέρα στη Πάτρα για να μαζέψουν χρήματα. Θα έμεναν δυο μέρες κι ύστερα θα άλλαζαν πόλη.
Που να πάει η Ελενίτσα σχολείο με τόσο «γύρω γύρω όλοι»

Η Ελενίτσα ήρθε και την άλλη μέρα να με χαιρετίσει. Της έδωσα να αγοράσει από το φούρνο ότι θέλει.
Δεν πήρε τα χρήματα.
«Θα μου τα πάρουν οι άλλοι….άλλωστε με κέρασες χθες!!»

Η Ελενίτσα έφυγε κι εγώ εύχομαι να είναι καλά.
Δεν την ξαναείδα ποτέ μα τη θυμάμαι συχνά όταν βλέπω σκηνές στο δρόμο με παιδικά μάτια πεινασμένα για αγάπη, πονηρά από ανάγκη, θλιμμένα από φόβο ότι δεν έχουν δικαιώματα.

Δεν είναι τα «τυχερά παιδιά του καναπέ μας»

Είναι τα «άλλα» τα «άτυχα»που πρέπει να πάρουμε χαρτομάντιλα, κάρτες και διάφορα στις γιορτές και στις σχόλες για να τα βοηθήσουμε.
Που ο μπαμπάς τους καραδοκεί το μεροκάματο.
Αυτά δεν μας ενοχλούν και δεν τα κοιτάζουμε περίεργα.
Ο μπαμπάς Κούρδος με το καροτσάκι μας κάνει εντύπωση….

Κι αναρωτιέμαι «η έκπληξη μας είναι ευχάριστη?»


Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Το ημερολόγιο!!

Ο Σεπτέμβρης είναι μήνας του ξεκαθαρίσματος.
Καθάρισμα στα πατάρια, στα ντουλάπια, στα συρτάρια.
Παλιά ανακαινίζανε τα σπίτια, τα βάφανε, τα ασβέστωναν…
Προετοιμασία για το χειμώνα….

Καθώς έκανα κάτι παρόμοιο, το βρήκα….

Το ημερολόγιο!!

Ήταν συνήθεια παιδική να κρατάμε ημερολόγιο.
Κάποιες φορές και να το ανταλλάσσουμε μεταξύ μας.
Να γράφουν οι φίλοι, κυρίως τα κορίτσια, πιο σπάνια τα αγόρια                       (το θεωρούσαν κοριτσίστικο συνήθειο).

Το ημερολόγιο γεμάτο ευχές, γεμάτο όνειρα, σκέψεις για το σήμερα και το αύριο.


«σήμερα ο Αλέξης με κοίταξε όλο γλύκα.
Δεν έφυγε από τους φίλους του αλλά τον είδα που μιλούσε σιγανά με τον κολλητό του. Τι να σκέφτεται άραγε?....»

Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα.
Κρυμμένα ενθυμήματα που κιτρίνισαν με την πάροδο του χρόνου αλλά ακόμα συγκινούν τη σκέψη και την καρδιά.

Ένα πέταλο από το πρώτο λουλούδι που δόθηκε ως παντοτινή αγάπη….



Μια φωτογραφία της παρέας.
Πως είμαστε έτσι? Με τα σπυράκια μας. Με τις φόρμες. Με τα τζιν καμπάνα που ξεσκονίζαμε τα πεζοδρόμια.

Τώρα βλέπω την Ελένη με δυο παιδιά θεόχοντρη και ευτυχισμένη? Ήθελε να γίνει αεροσυνοδός για να πετά στα σύννεφα. Η ωραία της παρέας!
Α! κι ο Βασίλης, έγινε  παιδίατρος, πάντα αγαπούσε τα παιδιά και τους αδύναμους ανθρώπους….

Να κι η Εύα το πειραχτήρι της τάξης, έλεγε ότι θα γίνει συγγραφέας…Τώρα είναι σε μια εταιρεία στέλεχος με ταγιεράκι και γόβα στιλέτο με ένα κινητό στο χέρι. Μεταξύ μας πάντα μιλούσε πολύ…


Η Χρύσα τραγουδούσε στη χορωδία.
«Στη  Mare αφιερώνω το στιχάκι μου με αγάπη»
Έγινε δασκάλα και φτιάχνει δικές της χορωδίες παιδιών.

Μμ!! να κι ο Ηλίας, το ζιζάνιο. Το «κακό» παιδί ….
Από γράμματα κλάματα έλεγε ο δάσκαλος αλλά αυτός δεν το έβαλε κάτω και τώρα έφτιαξε δική του επιχείρηση…
Δάσκαλε μάλλον έπεσες κομματάκι έξω στις προβλέψεις σου.

Καρδούλες κι αυτοκόλλητα!!


Σκέψεις και όνειρα!

Το κρατώ κι ένα δάκρυ είναι έτοιμο να κυλήσει…
Δεν είναι δάκρυ λύπης όμως.


Χαίρομαι που το κρατώ και που θυμάμαι….
Το έχω σε τεύχη μέσα σε χρωματιστό κουτί και είναι ο θησαυρός μου.
Τώρα γράφω με άλλους τρόπους τις σκέψεις μου αλλά
να σας πω ένα μυστικό δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο θεραπευτικό είναι το Ημερολόγιο.

Μήπως να το αρχίζαμε πάλι?


Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

«το χαμένο μας παιδί!»

Πόσο εύκολο είναι να χάσει κανείς το παιδάκι που έχει μέσα του?

Αυτή η ερώτηση γυρίζει στο μυαλό μου σήμερα από το πρωί καθώς είδα σκηνές από τη δουλειά  στο σπίτι κι από το σπίτι στη δουλειά.
Άρχισαν τα σχολεία και νυσταγμένα ματάκια πήγαιναν τραβολογώντας οι μαμάδες και πιο σπάνια οι μπαμπάδες στον αγιασμό.



Μεγαλύτερα παιδιά βαρυγκωμώντας σέρνονταν με ένα βουνό βιβλία στα χέρια και σιγομουρμουρίζοντας «τι θα τα κάνω όλα αυτά και φέτος?»
Κάποιοι έτρεχαν να πάρουν προμήθειες χαρτικών στα βιβλιοπωλεία και συγκρίνανε τιμές με την περσινή χρονιά και κατηγορούσαν το κράτος πως μας κατάντησε.
Η αρχή μιας σχολικής χρονιάς…..
Η αρχή ενός μαρτυρίου?
Καμία έμπνευση και χαρά.


Τα νέα από το καλοκαίρι σε ποιόν να τα πεις αφού ήδη τα είχαν ανταλλάξει με μηνύματα, ηλεκτρονικά και δεν έχει κανένα νόημα.

Όταν το σχολίασα κάπου με κοίταξαν με μισό μάτι και το βλέμμα έλεγε 
«ή πολύ ρομαντική είσαι κυρά μου ή έχεις ξεφύγει…Που ζεις?»
Λες να έχουν δίκιο κι εγώ να είμαι στην Ωκεανούπολη και να έχω χάσει επεισόδια ?
Το καλύτερο είναι το σχόλιο για τη «χώρα» μου….
«Μου τη δίνουν αυτοί που μιλούν για παιδιά…
Μου τη δίνουν αυτοί που συζητούν για παιδιά ενώ οι ίδιοι δεν έχουν άρα δεν ξέρουν…»

Δεν χρειάζεται να ξέρεις για να μιλήσεις για τα παιδιά αγαπητοί μου φίλοι.
Τα παιδιά τα κρύβουμε μέσα μας.
Το άσχημο είναι ότι τα κρύβουμε τόσο καλά τόσο που τα χάνουμε….
Το « χαμένο» μας παιδάκι είναι κάπου εκεί και περιμένει.

Λίγη σημασία θέλει.
Λίγη χαρά.
Ένα χαμόγελο.
Μια ζεστή αγκαλιά…
Τα παιδιά είναι παιδιά όλων μας!!

Κι αν κάποιοι δεν έχουν, νομίζουν ότι δεν έχουν την ευθύνη όλων των παιδιών.
Κι αν κάποιοι έχουν, νομίζουν πως ξέρουν τις ανάγκες τους και κάνουν το χρέος τους.
Το χρέος το έχουμε όλοι.
Κι αν τα παιδιά σήμερα σηκώθηκαν βαρυγκωμώντας να κάνουν μια αρχή δεν φταίνε αυτά ΕΜΕΙΣ φταίμε που τα έχουμε ξε-χάσει.
Δεν τους δίνουμε κίνητρα.
Δεν τους χαρίζουμε όνειρα.
Τους κρύβουμε τη ζωή!!
Τα κάναμε «εργάτες κακής ποιότητας»
Εμείς χάσαμε τα κίνητρα, τα όνειρα και τη ζωή και  τα παιδιά μας ακολουθούν πιστά κουτάβια.

Μην απορούμε για αυτά που βλέπουμε κι ακούμε από τα παιδιά.
Είναι τα χαμένα παιδιά που κρύβουμε μέσα μας τόσο βαθειά που τα ξε-χάσαμε!!!

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Τα τετράδια και η τσάντα!!

Η Leila αυτή τη χρονιά θα πάει σχολείο.
Η Δασκάλα της Ωκεανούπολης, η κ.Ντορεμί  είπε πως είναι ώρα πια να αρχίσει.
Η γοργόνα την πήρε στα μαγαζιά της πόλης να αγοράσουν ότι χρειάζεται για το σχολείο.
Στα μάτια της μικρής γοργόνας υπήρχε μια λάμψη και μια ανυπομονησία.
«Leila πρέπει να πάρουμε τετράδια και μολύβια,
ιχνογραφία, κασετίνα και μια τσάντα να τα βάζεις μέσα»

«χμ! δεν ξέρω ποια μου αρέσει αυτή με τις καρδούλες ή αυτή με την γοργόνα Άριελ… εσένα Mare ποια θα σου άρεσε?»

«σε μένα άρεσε η καφετί σάκα που είχα στην ηλικία σου, δερμάτινη με δύο θήκες…τώρα όμως δεν υπάρχουν τέτοιες τσάντες. Πρέπει να διαλέξεις μόνη σου.»



« και τα τετράδια είναι πολλά και με μπερδεύουν…»
«Αχ! Leila δεν έχει σημασία το χρώμα και τα σχέδια…εκείνο που μετράει είναι τι θα γράφεις μέσα….Οι σκέψεις σου!! Οι γνώσεις σου!! Η φαντασία σου!!»



Κάποτε δεν υπήρχαν καν τετράδια κι όμως τα παιδιά μάθαιναν πολλά πράγματα και χωρίς αυτά….

«πως ήταν τα δικά σου τετράδια Mare

Εμείς τα παίρναμε μπλε και στην ετικέτα γράφαμε με ωραία στρογγυλά γράμματα το όνομα μας.




Έπειτα παίρναμε τα βιβλία και τα ντύναμε με διάφανο ντύμα για να μην χαλάσουν ως το τέλος της χρονιάς.


Μου αρέσει η μυρωδιά από τα φρεσκοτυπωμένα βιβλία και τετράδια.
Μου θυμίζει τη διαδικασία, την προετοιμασία, την αναμονή για τον ερχομό της σχολικής χρονιάς…..
Τη χαρά που θα μαζευόμαστε όλοι για να πούμε τα νέα του καλοκαιριού!
Την περιέργεια αν η δασκάλα θα μας συμπαθεί ή θα την συμπαθούμε….
Η κ.Ντορεμί είναι πολύ καλή!!



Εγώ Leila δεν είχα δασκάλα την κ. Ντορεμί αλλά τη θυμάμαι σαν να τη βλέπω. Η κ. Χρυσούλα η πρώτη μου δασκάλα, σαν μικροσκοπική μαγισσούλα, μας περίμενε και μας μάγεψε την ψυχή.
Μας έκανε «δικούς της»και μετά δεν γινόταν να μην ακολουθούμε τα λόγια και τις συμβουλές της.
Την ακούγαμε με δέος γιατί η διάθεση κι η δημιουργική της φαντασία, μας απογείωνε σε κόσμους μακρινούς πέρα από την Ωκεανούπολη.

Mare,   έτσι ήταν όλες οι δασκάλες σου?



Leila,   δεν θα σου πω ψέματα. Κάποιες ήταν, κάποιες όχι.
Επίσης είχα και δασκάλους.
Όμως ένα να θυμάσαι καλά 
« Από τον κάθε δάσκαλο/α παίρνουμε το καλύτερο που έχει να δώσει, όπως οι μέλισσες διαλέγουν τα καλύτερα συστατικά από το κάθε άνθος»

Από όλους θα μάθεις κάτι.
Όλοι έχουν να δώσουν.
Να έχεις τα αυτιά σου και τα μάτια σου ανοιχτά.
Να αφήσεις την ψυχή σου ελεύθερη να ρουφήξει τους χυμούς της γνώσης

Καλή σχολική χρονιά!!