Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

«Η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση και η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση»



Απόψε ήρθαν στην Ωκεανούπολη δύο πολύ γνωστές αδελφές, η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση και η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση.


Ήρθαν για να μείνουν για λίγο στην πόλη μας και να επισκεφτούν τα αξιοθέατά μας.



Η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση, ψηλόλιγνη κι προσεγμένη «γέμισε» την πόλη με μια λάμψη από την ομορφιά και την παρουσία της.

Αμέσως προσπάθησε να γνωριστεί με όλους.

Ρωτούσε για τα πάντα και απαιτούσε να έχει τις απαντήσεις που χρειαζόταν.

Ήθελε το καλύτερο για τον εαυτό της.

Το καλύτερο δωμάτιο στο ξενοδοχείο. Τον καλύτερο ξεναγό.

Το καλύτερο φαγητό. Φυσικά ζήτησε να γνωριστεί με τον Ποσειδώνα και τις αρχές του τόπου.





Η κ Χαμηλή Αυτοεκτίμηση, όμορφη και συγκρατημένη, ελαφρώς ατημέλητη, κρυβόταν πίσω από την αδελφή της.

Δεν την απασχόλησε που θα μείνει και τι θα δει.

Την ένοιαζε περισσότερο μήπως και την χαρακτηρίσουν αγενή κι ενοχλητική.

Σκεφτόταν πολύ τις κινήσεις της.

Δεν διεκδικούσε και τις αρκούσαν οι παραχωρήσεις που της παρείχε η αδελφή της.



Σεργιάνιζαν στους δρόμους και η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση επισκίαζε την κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση. Δεν έδινε σημασία η μία στην άλλη, λες και δεν ήταν αδελφές. Λες κι ήταν ξένες.

Παρόλο που η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση έγινε γνωστή αμέσως δεν μπορώ με σιγουριά να πω ότι ήταν συμπαθής σε όλους.

Τους θάμπωνε η σιγουριά κι η αυτοπεποίθηση αλλά τους ενοχλούσε ο δυναμισμός και η αυτάρκεια που έδειχνε. Κάπου μέσα τους όλοι την φοβούνταν.

Από την άλλη η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση δεν ενοχλούσε κανέναν και φυσικά κανέναν δεν φόβιζε. Μην πω ότι οι περισσότεροι ταυτίζονταν βαθιά μέσα τους με εκείνη ή κάποιοι την λυπόταν κι ήθελαν να την φροντίζουν.






Μια μέρα έφτασαν στην Πηγή της Αυτογνωσίας. Ξεναγός τους ήταν η κ. Ζωή .

Τους εξηγούσε πως βρέθηκε η Πηγή στην Ωκεανούπολη και πως οι κάτοικοι φρόντιζαν να την επισκέπτονταν συχνά. Υπήρχε έναν μύθος που έλεγε πως η Πηγή σου έδειχνε στα νερά της τον πραγματικό πηγαίο εαυτό σου. Κάποιοι λένε ότι την ακούν να μιλά όταν θέλει.




Όταν οι αδελφές πλησίασαν η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση αμέσως θέλησε να πιει νερό.

Η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση όπως άκουγε την ιστορία της Πηγής φοβήθηκε. Σκέφτηκε μήπως και δει τον πραγματικό της εαυτό και τρομάξει περισσότερο.

Η κ. Ζωή προέτρεψε την κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση να πιει λέγοντας της « Ποτέ κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να ανακαλύψει για τον εαυτό του!!»

Όταν ήπιαν το νερό ξεκουράστηκαν στο γρασίδι. Ο ήλιος λαμπύριζε στην Πηγή.



Και τότε η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση άκουσε « Πρόσεχε!! Το χάρισμα της σιγουριάς και της εκτίμησης του εαυτού σου να το κρατάς σαν φυλακτό!! Μην σπαταλάς την ενέργειά του στην προβολή και στη δύναμη που σου δίνει!! Κάνε τη δύναμη αυτή ασπίδα προστασίας του εαυτού σου!! Μην σκορπίζεσαι!! Και μην ξεχνάς τους άλλους!!»

Η φωνή σώπασε και η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση κοιμήθηκε στον ήλιο.





  Η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση κρυμμένη κάτω από το καπέλο της άκουσε κι εκείνη
« Που είσαι? Τι κρύβεσαι αφού όλοι σε βλέπουν? Και πιο πολύ από όλους ο εαυτό σου!! Είσαι εδώ!! Υπάρχεις!! Να χαίρεσαι για αυτό!! Τι φοβάσαι? Τις σκέψεις σου? Οι σκέψεις σου είναι δικές σου!! Εσύ τις φτιάχνεις!! Αλλιώς δεν υπάρχουν, χάνονται!! Είσαι συγκρατημένη, έξυπνη, αξιοπρεπής !! Δείξτο !! Μοιράσου το με τους άλλους!! Σε έχουν ανάγκη!! Σε προσέχουν και εσύ περιμένεις κάτι….Τι? Ευχαρίστησέ τους που υπάρχουν στη ζωή σου!! Ευχαρίστησε για τα ταλέντα σου και τότε θα δεις μια δύναμη που σου χαρίστηκε και την αρνήθηκες!! Δέξου τα δώρα…Δώσε δώρα…»

Η φωνή σώπασε και η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση αποκοιμήθηκε στον ήλιο.





Όταν ο ήλιος έπεσε ξύπνησαν. Το παράξενο είναι ότι η κ. Ζωή είχε εξαφανισθεί. Βρήκαν το δρόμο και γύρισαν στην πόλη πιασμένες χέρι – χέρι.

Κάτι άλλαξε μέσα τους. Ένας μαγνήτης τις ένωνε και το ήξεραν.

Και μια φωνή να πορευτούν μαζί και να προσφέρουν στον κόσμο τα δώρα της Αυτογνωσίας.



 

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Το κοριτσάκι που έλεγε πάντα «ΝΑΙ»







Το κοριτσάκι που έλεγε πάντα ΝΑΙ ζούσε στην Ωκεανούπολη από τη γέννησή της.

Ήταν ένα χαριτωμένο μωρό. Γελούσε κι αγκάλιαζε όλο τον κόσμο.

Όταν έφτασε η ώρα να μιλήσει η πρώτη του λέξη ήταν ΝΑΙ.

Η λέξη αυτή την ακολούθησε και στα πρώτα της βήματα.

Περπατούσε κι όταν την καλούσαν έλεγε πάντα ΝΑΙ.

Μεγάλωσε και στο σχολείο πια οι συμμαθητές της, της ζητούσαν κάτι κι αυτή έλεγε πάντα ΝΑΙ.




Περνώντας τα χρόνια το κοριτσάκι έγινε πολύ αγαπητό σε όλους.

Άλλωστε ότι κι αν της ζητούσαν έλεγε πάντα ΝΑΙ.

Όλοι πια θεωρούσαν δεδομένο.



Άρχισαν λοιπόν και ζητούσαν όλο και περισσότερα.

Το κοριτσάκι μας ποτέ δεν αρνήθηκε.

Βοηθούσε συνεχώς τους άλλους.

Πήγαινε όπου της ζητούσαν.

Κι έκανε ότι ήθελαν.



Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσε και το κοριτσάκι μας.

Κι όπως σε όλο τον κόσμο της έτυχαν καλά αλλά και δύσκολα πράγματα.

Πίστευε πάντα πως όλοι αυτοί που στάθηκε δίπλα τους ήταν εκεί.

Δεν ήταν όμως η αλήθεια.

Πολλοί δεν χάρηκαν τις χαρές της και ακόμα περισσότεροι δεν στάθηκαν στις λύπες της.



Εκείνη πάντα έλεγε ΝΑΙ.


Μέσα της όμως κάτι της έλεγε ότι έπρεπε να κάνει και κάτι για τον εαυτό της.

Το αποφάσισε λοιπόν και το ξεκίνησε.

Δεν μπορούσε πια να είναι δίπλα σε όλο αυτόν τον κόσμο που ως τώρα έλεγε ΝΑΙ.

Κι έτσι μια μέρα για πρώτη φορά στη ζωή της είπε το πρώτο ΟΧΙ.



Ο κόσμος έμεινε άφωνος.

Δεν πίστευαν στα αυτιά τους και στα μάτια τους.

Πως είναι δυνατόν….

Άρχισαν σιγά - σιγά να απομακρύνονται από δίπλα της.

Ένοιωθε μόνη.


Δεν υπήρχαν και πολλοί πια να μοιραστεί τις σκέψεις της.

Μήπως κατά βάθος δεν υπήρχε κανένας.

Τα έλεγε φωναχτά στον εαυτό της για να παρηγορείται.

Σκεφτόταν μήπως πριν ήταν καλύτερα που έλεγε συνέχεια ΝΑΙ.

Το ΟΧΙ της άλλαξε τη ζωή.

Μήπως όμως βρήκε μια καινούργια?



Δεν το ήξερε κι ίσως δεν θα το μάθαινε ποτέ αν τυχαία στο δρόμο δεν συναντούσε ένα άλλο κοριτσάκι που ως δια μαγείας της θύμιζε τον εαυτό της μικρή.

Και τι περίεργο κι αυτή έλεγε πάντα ΝΑΙ.

Άρα δεν ήταν μόνη….

Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό της: να της πει να πάψει να λέει αυτή τη λέξη που ίσως να κάνει τη ζωή της μια μέρα άνω κάτω…

Πώς να της το πει?

Θα την πίστευε?

Πώς να της δείξει ένα μέλλον που δεν γνώριζε κι η ίδια….

Από την άλλη αν την άφηνε να το ανακαλύψει μόνη της πόσο θα πονούσε?




Τότε το κοριτσάκι που έλεγε ΝΑΙ την πήρε από το χέρι και της έδειξε ένα ηλιοβασίλεμα όλο χρώματα ζωηρά.

Αξίζει να λέμε ΝΑΙ σε κάποια πράγματα.

Ακόμα κι αν σε λίγο κάτι θα χαθεί και θα μας πονέσει πολύ.

Από το σκοτάδι αύριο θα γεννηθεί φως.

Κάτι καινούργιο.

Ένα ακόμα κοριτσάκι που λέει ΝΑΙ.