Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Παγκόσμια Ημέρα για…..

Παγκόσμια Ημέρα για τα άτομα με αναπηρίες

Με τις παγκόσμιες ημέρες έχω ένα πρόβλημα….
Όχι ότι δεν πρέπει να υπάρχουν, απλά με εκνευρίζουν που υπάρχουν μια φορά το χρόνο για να «υπάρχουν»….
Υπάρχουν για να αισθανόμαστε ότι κάναμε το καθήκον μας απέναντι σε κάτι….που την επόμενη μέρα ήδη το έχουμε ξεχάσει.

Στις 25/11 ήταν η Παγκόσμια ημέρα ενάντια της ενδοοικογενειακής βίας. Είδαμε κάποια σποτάκια στην τηλεόραση. Άντε και να έγινε και καμιά ομιλία που ούτε την πήρε κανείς είδηση….

Την  1/12 Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS.Πάλι τα ίδια. Κορδελάκια παντού στις εκπομπές, σποτάκια, κλπ.,κλπ…Σήμερα αυτό ήταν και πέρασε.

Αύριο όμως 3 Δεκέμβρη είναι μια μέρα που πρέπει να την σκεφτούμε αν μη τι άλλο….


Άτομα με ειδικές ανάγκες!!
Όχι? Άτομα με αναπηρίες!!
Ειδικά άτομα?
Ιδιαίτερα άτομα?
Δεν έχουμε καταλήξει πώς να κατονομάσουμε ανθρώπους που είτε γεννήθηκαν με μια ελλειμματικότητα σε κάποια από τις αισθήσεις τους ,στην κίνηση, στη νόηση τους, είτε την απέκτησαν αργότερα από κάποια  δυσκολία αναπόφευκτη που τους έβαλε σε αυτή τη διαδικασία.
Κατηγορίες πολλές και διάφορες.
Δεν είμαι εγώ που θα τις αναφέρω τώρα, γιατί απλούστατα αύριο θα τις ακούσετε πολύ από παντού.



Εγώ εκείνο που έχω ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας είναι η διαφορετικότητα που μας τρομάζει ακόμα.
Παλιά υπήρχε ο Καιάδας, τώρα δυστυχώς δημιουργούμε καθημερινούς «Καιάδες» και τους ντύνουμε με όμορφα περιτυλίγματα ειδικά στις γιορτές που έρχονται για να βγούμε από τις ενοχές, την αμηχανία και την απραξία μας.



Αγοράζουμε κάρτες από ειδικούς συλλόγους και απενοχοποιούμαστε που δεν έχουμε χώρους προστατευμένους και προσπελάσιμους σε ότι έχουν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι.
Ποιος μας είπε ότι δεν έχουν ανάγκες, όπως όλοι μας?
Ποιος μας είπε ότι δεν θέλουν να βγουν βόλτα στα καταστήματα, στην πλατεία, στη θάλασσα?
Ποιος μας είπε ότι δεν μπορούν να συναλλαγούν, να αγοράσουν, να πάνε στην τράπεζα?
Ποιος είπε ότι δεν τους αρέσει ο κινηματογράφος, το θέατρο, η μουσική?

Ποιος ξέρει αν θέλουν να μιλήσουν, να γελάσουν, να συναναστραφούν?

Να χορέψουν? Να παίξουν? Να διασκεδάσουν? Να ταξιδέψουν?
 Ας σκεφτούμε πόσα δεν κάνουμε, για να μπορούν όλα αυτά αυτοί οι άνθρωποι να τα κάνουν.



Ήταν υπέροχοι οι χοροί που είδα από κωφά παιδιά, που απορούσε κανείς ότι είχαν το ρυθμό μέσα τους και τον ένοιωθαν από τα μάτια, τα χέρια, το δέρμα, την ανθρώπινη επαφή.

Ήταν υπέροχο που τυφλή κοπέλα έζησε 8 χρόνια στη Νάπολη μόνη της, χωρίς συνοδό ή τους δικούς της, και σπούδασε και δούλεψε κι απογοητευτικό όταν γύρισε πίσω χρειαζόταν δύο άτομα για να κυκλοφορήσει στην πόλη της και να κάνει βασικές εργασίες.

Ήταν θαυμάσιο που μαθήτρια σε εσπερινό λύκειο κυκλοφορούσε στα 40 της χρόνια με καροτσάκι και μεράκι για να τελειώσει κάτι που δεν έκανε τότε που έπρεπε και απογοητευτικό που ο Δ/ντης του σχολείου της έδωσε κατ΄οίκον διδασκαλία για να μην αλλάξει την αίθουσα της τάξης της και την βάλλει στο ισόγειο για να΄χει πρόσβαση.

Θα μπορούσα να μιλάω πολλές ώρες με παραδείγματα.
Δεν θα το κάνω.
Θέλω να σκεφτούμε την αυριανή μέρα για ένα και μοναδικό λόγο.


Είμαστε όλοι στην ίδια μοίρα. Πολύ εύκολα μπορούμε να γίνουμε άτομα με ειδικές ανάγκες, αναπηρίες ή όπως θέλετε….
Η ζωή μας είναι τόσο πολύπλοκη και τόσο επικίνδυνη που είναι πολύ εύκολο πιστέψτε με.
Όταν έκανε αποκατάσταση η μητέρα μου για 3 μήνες, μετά το εγκεφαλικό που πέρασε, είδα νέα παιδιά που από τροχαία, από εργατικά ατυχήματα ή άλλες παθήσεις να βρίσκονται σε δυσμενή θέση. Και το ερώτημα μου ήταν:
Είναι καλύτερο να γεννηθείς έτσι, οπότε δεν ξέρεις το αλλιώς….
Αν έχεις ζήσει υγιής είναι πιο επώδυνο ή έχεις και θυμάσαι.


Δεν υπάρχει καλύτερο…..
Υπάρχει αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε καλύτερο, δίνοντας το χέρι, την ψυχή, την αγάπη, το νοιάξιμο κάθε μέρα. Η κάρτα, το γλυκό κι η λύπηση είναι για τις κυρίες του Μεσαίωνα.
Aς σκεφτούμε κι ας ενώσουμε τα χέρια και τις ψυχές μας και θα βρούμε λύσεις.



Αύριο σκεφτείτε.
Μην φτύσετε τον κόρφο σας «εμένα μη μου λάχει…».
Όχι οίκτο και μιζέρια.
Ας σκεφτούμε με καρδιά, με χαρά, με αισιοδοξία.



ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΟΙ  ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ