Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

«Η χαρά των άλλων σπανίως αποτελεί το πρώτο μας μέλημα πάντοτε όμως παραμένει το τελευταίο μας καταφύγιο….»



Σηκώθηκα το πρωί με αγωνιστική διάθεση.
Απεργία στην Ωκεανούπολη και στις γύρω πόλεις…
Πρέπει να το εκδηλώσω με κάποιον τρόπο, τι γοργόνα είμαι στη χώρα μου…..

Όμως από χθες κόλλησε το μυαλό μου σε κάτι που διάβαζα πριν κοιμηθώ:

 «Η χαρά των άλλων σπανίως αποτελεί το πρώτο μας μέλημα
πάντοτε όμως παραμένει το τελευταίο μας καταφύγιο….»



Ο αμπελοφιλόσοφος που το είπε δίκαιο είχε….
Και για να μου μείνει στο μυαλό δύο τινά συμβαίνουν, ή ισχύει αυτό που λένε οι ειδικοί ότι αν διαβάσεις κάτι πριν κοιμηθείς το θυμάσαι, ή κάτι μου κέντρισε το «μέσα» μου και ξύπνησε.



Η χαρά των άλλων….
Όλη τη ζωή μου ως τώρα (μικρή κι αθώα είμαι μην νομίζετε…) σκεφτόμουν τους άλλους.
Να χαρούν για να χαρώ.
Να μην πονούν για να μην πονάω.
Να μην πληγωθούν όπως πληγώθηκα.
Να προστατευτούν όπως δεν προστατεύτηκα.
Να ……

Η ζωή μου ήταν οι «άλλοι»
Οι «άλλοι» τι έκαναν ?
Που είναι?
Πως είναι?




Ένας φίλος αμπελοφιλόσοφος από μακρινό νησί είχε πει αφού είχε πιει κανά δύο ποτηράκια « Παίρνουν το φως και φεύγουν…»
 Το φως που κρύβει ο καθένας μας το αντανακλά αν θέλει, όποτε θέλει, αν μπορεί στους γύρω του….



Υπάρχουν όμως και άτομα που «φεγγοβολούν» συνεχώς.
Πολλοί παρεξηγήσιμα περιττό να σας πω διότι οι « άλλοι» αν δεν έχουν καταλάβει νομίζουν πως :
Το παίζουν «φωτοδότες»
Θέλουν να φαίνονται γιατί δεν αντέχουν το σκοτάδι…
Κάτι κερδίζουν
Κάτι αρπάζουν….φωτίζοντας το…
Και πολλά άλλα….




Υπάρχουν άλλα άτομα « σκοτεινά» ή έτσι νομίζουν οι «άλλοι»
 Δεν μιλούν.
Δεν φωτίζουν ό,τι να΄ναι κι όποτε να ΄ναι
Δεν φαίνονται



Ωστόσο γνώρισα άτομα τέτοια που είναι φίλοι χρόνων γιατί όταν χρειάστηκα το φως τους το είχα άπλετο να με τυλίγει.
Και το σπουδαίο ήταν ότι ποτέ δεν τους το ζήτησα, μου το΄δωσαν απλόχερα

Κι εκεί κατάλαβα το καταφύγιο, την ασφάλεια, τη ζεστασιά .



Δεν ξέρω αν είμαι «φωτεινό» άτομο ή παρεξηγημένο «σκοτεινό»
Δεν ξέρω επίσης αν θα πρέπει να είμαι έτσι ή αλλιώς….

Εκείνο που ξέρω γιατί το έχω ζήσει βαθειά μέσα μου είναι ότι η χαρά των άλλων είναι καταφύγιο.
Δεν μπορώ να υπάρχω χωρίς τους άλλους.
Όπως και να΄ναι τους αγαπάω βρε αδερφέ.
Έχω το δικαίωμα.
Και να σας πως ένα μυστικό το κάνω για κείνους μα πιο πολύ το κάνω για μένα.



Ίσως αυτοί να είναι οι αγωνιστικοί μου χαιρετισμοί στην Ωκεανούπολη. Για όλους, για τους άλλους, για μένα.
Για να υπάρχει πάντα το καταφύγιο της χαράς.