Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Οι Ήρωες που έφυγαν


Σήμερα θυμόμαστε εκείνους που έφυγαν με ήθος, αρχές και λεβεντιά.
Πολλοί σκέφτονται ότι όλη η μέρα έχει διάφορες διαστάσεις:
  •       είναι βόλτα και χαλάρωση
  •   είναι πανηγύρι και παρελάσεις
  •   είναι δήθεν …και πολιτικολογίες…
  •     σημαιάκια και …μπλα,μπλα….
Δεν είναι για όλους έτσι.
                                                                  
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα ζουν τις μνήμες και θυμούνται, λυπούνται και χαίρονται μαζί.
Λυπούνται για τους χαμένους τους ανθρώπους, τους ήρωες που έφυγαν….
Τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και θυσίασαν πολλά, τη ζωή τους, την οικογένειά τους, τα αγαθά τους.

Στο σπίτι μου θυμόμαστε έναν ήρωα που δεν γνωρίσαμε γιατί θυσιάστηκε για να ζήσουμε όλοι οι υπόλοιποι…
Το χωριό του γιατί ήταν πρόεδρος τότε…
Οι δικοί του γιατί θα τους εκτελούσαν εν ψυχρώ…
Η ιδέα…
Η πατρίδα…
Η ελευθερία….

Δεν λογάριασε ότι πίσω έμειναν μια 25χρονη σύζυγος με δύο παιδιά χωρίς προστασία για να διασωθούν όλα τα υπόλοιπα.

Μια σύζυγος που τον τίμησε μέχρι το τέλος της ζωής της λέγοντας και πράττοντας αναλόγως «έναν Άντρα αγάπησα!!»

Δυο παιδιά που ξαφνικά πήραν ρόλους που δεν ήταν για την ηλικία τους. Ο γιος προστάτης μόλις 6 ετών κι η κόρη 2 ετών που έψαχνε τα «γιατί» μια ολόκληρη ζωή και ακόμα τα ψάχνει.

Τα «γιατί» δεν έχω πατέρα
Τα «γιατί» οι προδότες εξουσιάζουν
Τα «γιατί» οι άνθρωποι έχασαν τις αξίες και τις αρχές τους

Ας θυμόμαστε τον παππού μου σήμερα. Τον πατέρα της μητέρας μου.
Έναν λεβεντάνθρωπο που άφησε στο βουνό την πνοή του ελεύθερος για την ελευθερία μας.


Ίσως λίγη ενέργεια να έχει δώσει και σε μας που τον διαβάζουμε στο Ηρώον του χωριού και τον βλέπουμε σε μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Ας θυμόμαστε τους Ήρωες που έφυγαν ….
Αυτούς που πολέμησαν με διάφορους τρόπους, στον πόλεμο και στη ζωή.

Το περίεργο φίλοι μου είναι ότι μια τέτοια μέρα διάλεξε να φύγει και ο γιος του - προστάτης πριν 5 χρόνια.
Σήμερα έφυγε κι άλλος ένας ήρωας που πάλεψε με νύχια και με δόντια να νικήσει την αρρώστια του.



Ας τους θυμόμαστε με σεβασμό.
Ας συνεχίζουν τις ιδέες στις επόμενες ζωές τους και ας μας δίνουν λίγη δύναμη να αντέξουμε κι ο καθένας μας τον δικό του αγώνα.
Δεν έχει σημασία για τι παλεύει ο καθένας μας.