Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

«Η χαρά των άλλων σπανίως αποτελεί το πρώτο μας μέλημα πάντοτε όμως παραμένει το τελευταίο μας καταφύγιο….»



Σηκώθηκα το πρωί με αγωνιστική διάθεση.
Απεργία στην Ωκεανούπολη και στις γύρω πόλεις…
Πρέπει να το εκδηλώσω με κάποιον τρόπο, τι γοργόνα είμαι στη χώρα μου…..

Όμως από χθες κόλλησε το μυαλό μου σε κάτι που διάβαζα πριν κοιμηθώ:

 «Η χαρά των άλλων σπανίως αποτελεί το πρώτο μας μέλημα
πάντοτε όμως παραμένει το τελευταίο μας καταφύγιο….»



Ο αμπελοφιλόσοφος που το είπε δίκαιο είχε….
Και για να μου μείνει στο μυαλό δύο τινά συμβαίνουν, ή ισχύει αυτό που λένε οι ειδικοί ότι αν διαβάσεις κάτι πριν κοιμηθείς το θυμάσαι, ή κάτι μου κέντρισε το «μέσα» μου και ξύπνησε.



Η χαρά των άλλων….
Όλη τη ζωή μου ως τώρα (μικρή κι αθώα είμαι μην νομίζετε…) σκεφτόμουν τους άλλους.
Να χαρούν για να χαρώ.
Να μην πονούν για να μην πονάω.
Να μην πληγωθούν όπως πληγώθηκα.
Να προστατευτούν όπως δεν προστατεύτηκα.
Να ……

Η ζωή μου ήταν οι «άλλοι»
Οι «άλλοι» τι έκαναν ?
Που είναι?
Πως είναι?




Ένας φίλος αμπελοφιλόσοφος από μακρινό νησί είχε πει αφού είχε πιει κανά δύο ποτηράκια « Παίρνουν το φως και φεύγουν…»
 Το φως που κρύβει ο καθένας μας το αντανακλά αν θέλει, όποτε θέλει, αν μπορεί στους γύρω του….



Υπάρχουν όμως και άτομα που «φεγγοβολούν» συνεχώς.
Πολλοί παρεξηγήσιμα περιττό να σας πω διότι οι « άλλοι» αν δεν έχουν καταλάβει νομίζουν πως :
Το παίζουν «φωτοδότες»
Θέλουν να φαίνονται γιατί δεν αντέχουν το σκοτάδι…
Κάτι κερδίζουν
Κάτι αρπάζουν….φωτίζοντας το…
Και πολλά άλλα….




Υπάρχουν άλλα άτομα « σκοτεινά» ή έτσι νομίζουν οι «άλλοι»
 Δεν μιλούν.
Δεν φωτίζουν ό,τι να΄ναι κι όποτε να ΄ναι
Δεν φαίνονται



Ωστόσο γνώρισα άτομα τέτοια που είναι φίλοι χρόνων γιατί όταν χρειάστηκα το φως τους το είχα άπλετο να με τυλίγει.
Και το σπουδαίο ήταν ότι ποτέ δεν τους το ζήτησα, μου το΄δωσαν απλόχερα

Κι εκεί κατάλαβα το καταφύγιο, την ασφάλεια, τη ζεστασιά .



Δεν ξέρω αν είμαι «φωτεινό» άτομο ή παρεξηγημένο «σκοτεινό»
Δεν ξέρω επίσης αν θα πρέπει να είμαι έτσι ή αλλιώς….

Εκείνο που ξέρω γιατί το έχω ζήσει βαθειά μέσα μου είναι ότι η χαρά των άλλων είναι καταφύγιο.
Δεν μπορώ να υπάρχω χωρίς τους άλλους.
Όπως και να΄ναι τους αγαπάω βρε αδερφέ.
Έχω το δικαίωμα.
Και να σας πως ένα μυστικό το κάνω για κείνους μα πιο πολύ το κάνω για μένα.



Ίσως αυτοί να είναι οι αγωνιστικοί μου χαιρετισμοί στην Ωκεανούπολη. Για όλους, για τους άλλους, για μένα.
Για να υπάρχει πάντα το καταφύγιο της χαράς.


Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Η παραμυθού γοργόνα Ακρογιαλιά!




Η mare κάλεσε στην Ωκεανούπολη την γοργόνα Ακρογιαλιά, φίλη της από τον Μαγικό ωκεανό.
Μάζεψε όλα τα παιδάκια για να τους πει η φίλη της ένα παραμύθι.
Η Mare ήθελε να παίξει  η Ακρογιαλιά με τα παιδάκια του σχολείου της Ωκεανούπολης.
Το παραμύθι που τους είπε η Ακρογιαλιά λεγόταν:



« Ο Βασιλιάς Φωτιάς και η Συννεφένια»

Ο Βασιλιάς Φωτιάς και η Συννεφένια κάνανε ένα πάρτυ και κάλεσαν την Mare και την Ακρογιαλιά.



Μετά η Ακρογιαλιά χόρεψε με τον Πρίγκιπα Λούικ.
Σε λίγο πήγαν μια βόλτα στο δάσος.
Όταν γύρισαν πίσω στο χορό ανακοίνωσαν την απόφασή τους να παντρευτούν.



Ένας δράκος άρπαξε την Ακρογιαλιά.
Ο πρίγκιπας Λούικ την έψαχνε σε όλα τα μέρη της γης.
Ρωτούσε τη mare και της έλεγε «ψάχνω την Ακρογιαλιά»
Ο Βασιλιάς Φωτιάς και η Συννεφένια είχαν πια συμπαθήσει την Ακρογιαλιά και την έψαχναν κι αυτοί παντού.
Έστειλαν λοιπόν  αγγελιοφόρους σε όλο τον μαγικό ωκεανό να πουν για την εξαφάνιση της Ακρογιαλιάς.



Μετά από καιρό ο Λούικ βρέθηκε στα μαύρα βουνά του μαγικού ωκεανού. Κάτι του έλεγε μέσα του ότι κάπου εκεί  ήταν η Ακρογιαλιά φυλακισμένη.
Κάτι έλαμπε στα μαύρα βουνά και πήγε προς τα εκεί.
Είδε τον πύργο του Δράκου Άιφελ. Ο Λούικ έπρεπε να βρει τρόπο να μπει μέσα για να πάρει την Ακρογιαλιά.
Μπήκε κρυφά από την πόρτα της αποθήκης που εκεί έκρυβε ο Δράκος Άιφελ την Ακρογιαλιά.
Ο Βασιλιάς Φωτιάς και η Συννεφένια έψαχναν τον γιό τους που ήταν ο Λούικ . 



Οι στρατιώτες σύννεφα που έστειλαν κύκλωσαν τον πύργο του Δράκου.
Η νύχτα ήρθε και γέμισε ο ουρανός αστέρια.



Οι στρατιώτες φύλαγαν τον πύργο για να πιάσουν το Δράκο Άιφελ. Όταν ήρθε τον έπιασαν.
Ο πρίγκιπας Λούικ πήρε την Ακρογιαλιά και γύρισαν στο παλάτι τους.
Παντρεύτηκαν και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.»

Αυτό το παραμύθι είπε η Ακρογιαλιά και όλα τα παιδάκια της Ωκεανούπολης χειροκρότησαν.   



  
(το παραμύθι είναι δημιουργία της υπέροχης 6χρονης ανιψιάς μου Μαρίας Γ.που τρελαίνεται να ακούει και λέει παραμύθια)