Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Όταν λέω Αντίο ....πονάει!!


  Αντίο σε ότι πέρασε??


Κάθε φορά που πρέπει να πω " Αντίο" πονάω.
Πολλές φορές στην ζωή μου χρειάστηκε να το κάνω. Ακόμα δεν έχω συνηθίσει να το λέω.

Από μικρή αποχαιρετούσα.

Ο πρώτος αποχαιρετισμός το αγαπημένο μου παιχνίδι. Μου κρατούσε συντροφιά και του έλεγα τα όνειρά μου. Ώσπου πάει. Το πήρε ο χρόνος....

Κανένα αρκουδάκι δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει την αγάπη μου για κείνο.

Έπειτα φύγαμε. Οι πόλεις αλλάζαν συχνά. Τα σπίτια που αγάπησα χάθηκαν.
Αποχαιρετισμός στις αγαπημένες μου γωνιές που δεν θα ξαναδώ. Τις σκέφτομαι που και που. Προσπαθώ να θυμηθώ που έκρυβα τα αγαπημένα μου παιχνίδια.
Συχνά τις βλέπω στα όνειρά μου.


Εκείνα τα άδεια σπίτια που πάντα κρύβαν χαρά και λύπη. Καθαρίζονταν πριν φύγουμε και προσπαθούσα να θυμηθώ πόσο τα αγάπησα.
Έπειτα μαζί με αυτά άφηνα ένα κομμάτι του εαυτού μου εδώ κι εκεί και παραπέρα.
Να με θυμάται η πόλη, το σπίτι, οι φίλοι.


Είναι σημαντικό να φεύγεις και να μην κοιτάς πίσω.

Εγώ πάντα κοιτούσα κι έλεγα " Μια μέρα θα ξανάρθω..."

Ίσως για αυτό και να πονούσα τόσο, όταν δεν το κατάφερνα.

Μα κι όταν αυτό γινόταν, οι θύμησες πονούσαν και τα δάκρυα πότιζαν τα νέα τοπία. Γιατί καμιά πόλη όταν γυρνούσα δεν ήταν ίδια. Κανένας άνθρωπος δεν ήταν ίδιος.
Εγώ δεν ήμουν ίδια.


Τα καράβια είχαν πάρει τα λόγια, τις εικόνες, τις ιδέες τις μορφές, και τα πρόσωπα!
Τα καράβια, τα τρένα, τα λεωφορεία, οι δρόμοι.....
Πως μπορούν και τα αλλάζουν τόσο γρήγορα όλα.
Τρέχουν κι οι στιγμές αλλάζουν.

Από πάντα δεν άντεχα τους αποχαιρετισμούς.
Θυμάμαι τη φίλη μου να με χαιρετά μες το χιόνι με κόκκινη μυτούλα από το κρύο και κόκκινα μάτια από το κλάμα. Φοβόταν ότι με έχασε για πάντα.
Κι όμως συναντιόμαστε από καιρό σε καιρό, τα λέμε, λες και δεν έχει περάσει μια μέρα. Κι όμως εμείς έχουμε αλλάξει.
Η εικόνα του αποχαιρετισμού όμως πάντα μα συνοδεύει κι αυτό δεν αλλάζει.


Δεν μου αρέσει το " Αντίο". Πάντα με πονάει.
Ίσως γιατί " Αντίο " πρέπει να πω στους φίλους που δεν βλέπω, στα σπίτια που δεν ζω, στους αγαπημένους που έφυγαν για πάντα.
Το βασικότερο σε μένα που σκορπίζω τα κομμάτια μου στους πέντε ανέμους και δεν μπορώ να είμαι πια η ίδια.

Όταν λέω " Αντίο" πονάει!! 

Θα τα ξαναπούμε!!!  
@ mare 2014




Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Στον μικρό μου άγγελο που έφυγε τόσο νωρίς!!

 
 
15 Φεβρουαρίου
 
Παγκόσμια Ημέρα
 
κατά του παιδικού καρκίνου
 
 
 
 
Καθόταν στην άκρη του θρανίου και τον έβλεπα. Μας χώριζαν δύο βήματα.
Γελούσε και πείραζε το διπλανό του.
Ο δάσκαλος τον αιφνιδίαζε, αν πρόσεχε στο μάθημα. Αυτός απαντούσε σοβαρός. Σε λίγο γελούσε πάλι.
 

Κάποια μέρα έλειψε από την τάξη.
Το γέλιο του μου έλειπε.
Η παρουσία του επίσης. Ο δάσκαλος είπε ότι είναι λίγο αδιάθετος και σε λίγες μέρες θα γυρίσει.

Περιμέναμε όλοι αυτή τη μέρα. Και ήρθε....



Δεν ήταν τόσο γελαστός. Κοιτούσε σοβαρός το δάσκαλο.
Δεν πείραζε το συμμαθητή του.
Τα ξανθοκάστανα μαλλιά του χάθηκαν.
Το χαμόγελό του χάθηκε.
Του γελούσαμε αλλά η σκέψη του πουλί που πετούσε αλλού.


Κάτι πρέπει να κάνουμε, σκεφτήκαμε.
Να παίξουμε. Ο δάσκαλος μας εξήγησε πως δεν πρέπει να τον κουράζουμε.
Εμείς προσπαθούσαμε να μην τρέχουμε σαν τα κατσίκια εδώ κι εκεί.
Λέγαμε ανέκδοτα κι ας ξέραμε ότι δεν θα γελούσα φωναχτά όπως πρώτα. Τουλάχιστον χαμογελούσε. Κάτι είναι κι αυτό.

Έπειτα πέρασε λίγος καιρός και πάλι έλειπε από την τάξη.
Ρωτούσαμε και κανείς δεν μας εξηγούσε.
Ο φίλος του πήγε σπίτι του να τον δει. Μόνο εκείνον ήθελε.
Ντρεπόταν να είναι χάλια και να τον βλέπουν οι άλλοι.
Φοβόταν πως δεν θα τον αγαπούσαν πια.


Δεν είχε δίκιο και δεν προλάβαμε να του το πούμε ποτέ.
Τον αγαπάμε.
Το γέλιο του ακόμα ακούγεται στα αυτιά μας.
Η σοβαρότητα στο μάθημα και ύστερα το ξεκάρδισμα από τα γέλια και τα πειράγματα.
Η καρδιά του είναι μέσα μας.
Δεν προλάβαμε να του το πούμε.
Έφυγε σαν το χελιδονάκι για μακρινές χώρες....

Έφυγε και δεν κοίταξε πίσω του!!

Καλό ταξίδι Φίλε μας!!

Να γίνεις χαρά!! Γιορτή!! Χαρά!! Αγάπη!! Γέλιο!!
Να σκορπιστείς απλόχερα παντού!!

Κι αν δεν προλάβαμε να στο πούμε να ξέρεις:: Θα σ΄ αγαπάμε πάντα!!


Τώρα ο παιδικός καρκίνος θεραπεύεται!!


Ας βοηθήσουμε όλοι σε αυτό!!

Τα παιδιά το αξίζουν!!

Τους το οφείλουμε!!
@mare 1014
 
(αφιερωμένο σε σένα άγγελέ μου που δεν προλάβαμε να σ΄ αποχαιρετήσουμε)

 


Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Κάνε το καλό και μην το ρίχνεις...στο γιαλό!!

 
 
"Κάνε το καλό
 και μην το ρίχνεις...
στο γιαλό!"
 
 
 
 
 
Σήμερα ξημέρωσε με ένα χτύπημα στην πόρτα μου.
Ποιος με θυμήθηκε πρωί -  πρωί?
 
Άνοιξε mare, εμείς είμαστε αγγελιοφόροι από τη στεριά.
 
Και τι ψάχνετε στην Ωκεανούπολη?
 
Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου.
 
Μια στιγμή. Η mare  άνοιξε την πόρτα στους αγγελιοφόρους.
Δυο γλάροι πετούσαν έξω από την πόρτα της.
 
Πρωινοί πρωινοί!! Τι συμβαίνει?
 
Ήρθαμε να σου πούμε ότι χάθηκε το Καλό και μας έστειλαν να το βρούμε.
 
 

Χάθηκε το Καλό? Και πως χάθηκε?

Έλα ντε!! Κάποιος λέει το πήρε και το πέταξε στο γιαλό και πάει.....

Το πέταξε στο γιαλό!! Γιατί?

Δεν ξέρουμε. Εκείνο που βλέπουμε όμως είναι πως από εκείνη τη μέρα παράξενα πράγματα γίνονται στον κόσμο.
Δηλαδή?

Να!! Ο καθένας κάνει το δικό του. Ο ένας αδιαφορεί για τον άλλον.
Οι άνθρωποι πατιόνται και δεν λένε ούτε ¨Καλημέρα".
Πετάνε τα σκουπίδια στους δρόμους.
Τα αυτοκίνητα τα πατάνε και πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο.
Βρίζονται και χτυπιούνται.

Μεγάλη φασαρία!!


Και ποιος θα ήθελε να κάνει κάτι τόσο κακό στον κόσμο?

Που θες να ξέρουμε? Πρέπει να κάνουμε κάτι!! Να ξαναβρούμε το Καλό!!

Χμ!! Δύσκολο!! Και καλά άντε και το βρίσκουμε, που να το βάλουμε για να μην χαθεί πάλι?

Είναι τρομερό!! Άσε να το ξαναβρούμε και μετά βλέπουμε τι να το κάνουμε!

Σωστά!! Στο γιαλό είπατε το ρίξανε?

Ναι!!

Ξέρουμε σε ποιόν γιαλό?

Και τι σημασία έχει? Εσύ μια γοργόνα θα έπρεπε να ξέρεις τους γιαλούς απέξω κι ανακατωτά.

Τι λέτε τώρα ,γιατί εσείς ξέρετε όλο τον ουρανό?

Σωστά και τι θα κάνουμε?


Ας ανοίξουμε το κρυστάλλινο βιβλίο με τους χάρτες του Ωκεανού.
Κάτι μπορεί να μας πει.
 
Ε! Βιβλίοοοο!! Ξύπνα!!
 
Τι θες πρωί πρωί mare?
 
Έχουμε πρόβλημα!! Χάθηκε το Καλό!
 
Ε! κι εγώ τι μπορώ να κάααανωωω!!
 
Να ψάξεις τον ωκεανό σου ζητάμε!
 
Ααααα!! Μια στιγμή να τρίψω τα μάτια μου και να φορέσω τα γυαλιά μου!!
Αμάν πια ούτε καφέ δεν έχω πιεί ακόμα!!
 
Για να δούμε λοιπόν. Καλό! Καλό! Καλό!!
 
Δύσκολο πράγμα μου ζητάτε.
 
Ήταν μικρό? Μεγάλο?
 
Τι λες τώρα ? Τι σημασία έχει?
 
Μικρό ή μεγάλο το Καλό είναι πάντα καλό!!
 
ε! καλά!! Μην φωνάξεις!!
 
Και τι χρώμα είχε!!
 
Α!! αλλάζει χρώματα!!
Είναι πράσινο ήρεμο και χαλαρό όταν δεν κάνει τίποτα!!
Όταν σκέφτεται φωτίζεται αλλά όταν κάνει κάτι γίνεται κόκκινο πορφυρό!!



Με υποχρεώσατε!! Δεν κάνουμε δουλειά έτσι!!

Και ποιος το πέταξε στο γιαλό?

'Άμα το ξέραμε , εσένα θα ρωτούσαμε?

Εγώ το μόνο που βλέπω είναι μια κόκκινη καρδιά να χαλαρώνει σε εκείνο το βραχάκι!!

Γύρνα πίσω το χρόνο να δούμε πως βρέθηκε εκεί!!

Μάλιστα κυρία mare. Θα προσπαθήσω!!

Πόσο και καιρό πριν τη χάσατε?
Δεν ξέρουμε!!

Δεν ξέρουμε το ένα , δεν ξέρουμε το άλλο...χάνεται τα πράγματά σας κι ύστερα άντε να τα βρω εγώ

Να!να! Ένα κοριτσάκι!! Κρατά μια καρδιά και λέει:
" Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό" λέει η γιαγιά μου.
" κι εγώ σε ρίχνω για να φέρεις πίσω τον μπαμπά μου"
" Κάνε γρήγορα!!"
Και τσουπ!! πετά το Καλό στο γιαλό κι άντε βρες το.....


 
 
Το βρήκαμε λοιπόν!! άντε τώρα! Βάλτε ένα χεράκι όλοι μαζί να το βάλουμε στη θέση του.
 
Και θα μείνει εκεί ?
Αν  βάλτε όλοι μαζί ένα χεράκι θα μείνει.
 
Το Καλό είναι κάτι που πρέπει να το φροντίζουν όλοι.
 Και να το προστατεύουν και κυρίως να μην το πετάνε όπου όπου !!
Να το κρατούν ως πολύτιμο πετράδι στην καρδιά τους!! όλοι μαζί!!
 
Καταλάβατε Αγγελιοφόροι?
 
Πες τους και συ κάτι mare!!
 
Εγώ πιστεύω ότι έχουν καταλάβει!! Πάμε να βοηθήσουμε όλοι τώρα τους ανθρώπους!!
 
Ξεχνούν εύκολα!! Και χάνουν Πολύτιμα πράγματα όπως το Καλό!!
 
Φωνάζουμε όλοι μαζί!!
 
Κάνε το καλό και μην το ρίχνεις....στο γιαλό!!
 
Κράτησέ το με αγάπη και νοιάξιμο στη ψυχή σου!!
 
 
 
 
@mare 2014






Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Τα σύννεφα κάνουν πάρτι !!

 
 
Τα σύννεφα κάνουν πάρτι !!
 

Να μια όμορφη μέρα για να κάνουμε γιορτή!! Αποφάσισαν τα σύννεφα!!
Απλώθηκαν στον ουρανό κι άρχισαν να σεργιανίζουν, μια εδώ, μια εκεί.

Αυτό τα έκανε πολύ χαρούμενα!! Ωστόσο στη γη ένα κοριτσάκι, η Ελπίδα καθόταν μόνη της στο σπίτι και κοιτούσε από το παράθυρο.


Ήταν ανάγκη σήμερα Κυριακάτικα να κάνει κατακλυσμό. Τώρα είμαι αναγκασμένη να κλειστώ στο σπίτι και να μην έχω τι να κάνω....
Βαριέμαι!! Βαριέμαι.

Εκεί που το σκεφτόταν αυτό, τσουπ και εμφανίστηκε με το αστραφτερό της υπερποδήλατο η Μάγισσα Συννεφούλα.



Καλημέρα Ελπίδα!!

Καλημέρα!! Ποια είσαι εσύ?

Είμαι η Μάγισσα Συννεφούλα!!

Και τι ζητάς στο δωμάτιό μου?

Δεν δέχεσαι επισκέψεις σήμερα?

Δεν ξέρω!! Απλά βαριέμαι!! Δεν βλέπεις τι κάνει έξω!!

Τι κάνει δηλαδή?

Πανικό!! Βροχή!! Σύννεφα!! Πάει η βόλτα με το ποδήλατο!!


Μου φαίνεται ότι κάτι δεν βλέπεις καλά, είπε η Μάγισσα Συννεφούλα.

Σαν τι να δω, δηλαδή? Και καλά με αυτό τον καιρό εσύ πως έφτασες ως εδώ με ποδήλατο?

Α!!Δεν έχεις δίκιο. Το ποδήλατό μου με πάει παντού. Και σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα αν βλέπεις λίγο πιο προσεκτικά τον ουρανό.

Δεν καταλαβαίνω. Δείξε μου.

Ωραία!! Τι βλέπεις?

Σύννεφα!!

 
Πολύ σωστά!! Σύννεφα παντού!! 
ε!! Ναι. Αυτό δεν σου λέω τόση ώρα.

Είναι τα ίδια σύννεφα?

χμ! έτσι νομίζω.

Για δες καλύτερα. Κοίταξε εκεί πέρα!!


Ένα σύννεφο κάνει τούμπες και φυλάει το άλλο!!

μμμ!! Βλέπεις καλύτερα!! και μετά!!

Ααααα!! καλέ κι εκείνα έχουν πιαστεί χέρι με χέρι!!

Πολύ καλά!! Μπράβο Ελπίδα!! Είδες καλύτερα!!


Ναι? Και σε τι αλλάζει η βροχή και το κλείσιμο το δικό μου?

Να σε ρωτήσω Ελπίδα? Χαίρεσαι όταν οι άλλοι χαίρονται.

Φυσικά!! Μη σου πω χαίρομαι περισσότερο!!

Για κοίτα ξανά τον ουρανό λοιπόν.

Μπα!! Καλέ τα σύννεφα μου στέλνουν μια καρδούλα!!

Και βέβαια χαίρονται γιατί έχουν γιορτή!! Πάρτι!!

Χορεύουν!! Αγκαλιάζονται!! Φιλιούνται!!

Και γιατί βρεχόμαστε εμείς?

Αχ!! Ελπίδα μου!!

Έτσι είναι η ζωή. 'Όταν αγκαλιάζονται τα σύννεφα στη γη βρέχει!!


Και ξαφνικά ως να γυρίσει η Ελπίδα τα μάτια της από το παράθυρο η Μάγισσα Συννεφούλα είχε φύγει.

Τουλάχιστον τώρα χαίρομαι, σκέφτηκε η Ελπίδα.

Ελπίδα!! Ελπίδα!! που είσαι? Έλα λοιπόν!! Έλα θα φτιάξουμε μαζί το αγαπημένο σου γλυκό.

Αλήθεια μαμά? Θα έχει και σοκολάτα!!

Βέβαια. Σκέφτηκα σήμερα που βρέχει να μαζευτείτε εδώ οι φίλες σου και να κάνετε ένα πάρτι χωρίς λόγο!!

Τέλεια!! Θα κάνω ένα πάρτι χωρίς λόγο!!

Γιούπι!!

Μαμά εγώ λέω να του δώσουμε ένα όνομα.

Ναι, Ποιο?
 
" Τα σύννεφα κάνουν πάρτι!!"

Η Ελπίδα έκλεισε το μάτι στα σύννεφα κι άρχισε να χορεύει.......




 
(Αφιερωμένο στην Μαρία και στην Κατερίνα
που πάντα πιστεύουν.... όσα χρόνια να έχουν περάσει,
 ότι η βροχή πέφτει
όταν τα σύννεφα φιλιούνται και κάνουν πάρτι)
 

@ mare 2014