Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Τα χρώματα του φθινοπώρου.

 
 
 
Μετά από πολύ καιρό κοίταξα γύρω μου.
Είναι πολύ διαφορετικό το "κοιτάζω" από το "βλέπω"
 
'Εχουμε μάθει να "βλέπουμε "αλλά να μην" κοιτάζουμε",
να μην "παρατηρούμε"
να μην "αφουγκραζόμαστε"
το χώρο,
το δρόμο,
τους ανθρώπους....
 
Είδα το φθινόπωρο να με κοιτάζει....
 

 
Συνειδητοποίησα ότι από το καλοκαίρι και μετά,
δεν κοιτούσα ότι ήρθε το φθινόπωρο.
 
Έμεινε το καλοκαίρι γύρω μου και μέσα μου.
Αρνιόμουν το φθινόπωρο.
Ο καιρός ακόμα είναι ηλιόλουστος.
Βρέχει σπάνια.
 
Τα καλοκαιρινά ρούχα υπάρχουν γύρω στο δωμάτιο
και πεισματικά δεν παραχωρούν τη θέση τους στα χειμωνιάτικα.
 

 
Η πόλη δεν βοηθά να δεις τα χρώματα.
 
Έξω η φύση οργιάζει...Ζει!!
 
Κι εγώ μέσα σε γκρι δρόμους και μουντά κτίρια
 
φαντάζομαι τι γίνεται εκεί έξω...
 
τα νερά!
 
τα βουνά!
 
τα δέντρα!
 
τα λουλούδια!
 


Κι αν ρωτάς " γιατί δεν περπατάς;"
 
δεν θα τη λύσεις την απορία σου.
 
Γιατί αν περπατούσα δεν θα καθόμουν να σου λέω για
τα χρώματα του φθινοπώρου...
 
Θα τα είχα κλείσει στη ψυχή μου, στο σώμα μου....
 

 
Η φύση είναι όμως πάντα εδώ!!
 
Ακόμα κι εγώ που ξέχασα το φθινόπωρο.
 
Εκείνο με έκανε να το κοιτάξω κατάματα.
 
Με χτύπησε στον ώμο με το χρωματιστό του φύλλο
 
και μου είπε
" Είμαι εδώ!! Κοίτα με !! Αύριο δεν θα υπάρχω...
 
Σε λίγο θα έρθει ο χειμώνας!!"
 
 


 
@mare 2013