Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη!!

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη:


Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
έχω κάτι χρόνια να σου γράψω κι αυτό όχι γιατί δεν σε πιστεύω αλλά να κάτι μου έλεγε μέσα μου ό,τι έχεις πολύ δουλειά για να ασχοληθείς μαζί μου.
Αυτή τη χρονιά όμως είπα να κάνω κάτι διαφορετικό και σου γράφω.....

Δεν θα σου ζητήσω τίποτα για μένα γιατί αισθάνομαι ό,τι έχω όλα όσα χρειάζομαι.

Ωστόσο αισθάνομαι ένα υπερβολικό άγχος και δεν μπορώ να απολαύσω ό,τι έχω.

Δεν μπορώ να βλέπω τόση δυστυχία γύρω μου.
Δεν μπορώ να βλέπω τη βία να σκεπάζει τον κόσμο.
Δεν αντέχω τη φτώχεια που οδηγεί σε παράνομες πράξεις.
Δεν αντέχω τα σκοτεινά βλέμματα που κοιτούν με μίσος κι αγανάκτηση.

Είναι όλοι σε λάθος δρόμο και σε άλλη διάσταση.
Δεν τους αγγίζει τίποτα.....

Τα Χριστούγεννα είναι μια μέρα.....Δεν είναι η ψυχική ανάταση, η αγάπη, η προσφορά, η επικοινωνία!!


Ξέρω πως διαβάζεις όλα αυτά κι απορείς....
Θα αναρωτιέσαι τι ακριβώς σου ζητώ!
Ποια είναι η ευχή μου?

Νομίζω πως για σένα αυτό που θέλω δεν είναι δύσκολο.

Ρίξε μια ματιά στο μυαλό των ανθρώπων και δώσε τους τη σπίθα που φωτίζει το νόημα της ζωής.

Το νόημα που μπορούμε χωρίς χρήματα, πράγματα, υλικά αγαθά να βρούμε.

Τη σπίθα που ζεσταίνει και φωτίζει τη ψυχή.

Τη σπίθα που ανοίγει το μυαλό και κάνει την καρδιά να χτυπά δυνατά και χαρούμενα.

Τη σπίθα που φωτίζει τα μάτια.

Τη σπίθα που αγκαλιάζει τον κόσμο,τον ηρεμεί και τον κάνει να σκέφτεται με ήθος, με αγάπη, με δημιουργικότητα.

Τη σπίθα που κάνει τα χέρια να δίνουν με χαρά και να αγκαλιάζουν με ευγνωμοσύνη.

Τη σπίθα που τα αστέρια φωτίζουν με άγιο φως τη Γη



Και τότε όλοι μπορούμε να πούμε πως " Ναι ήρθαν τα Χριστούγεννα!!" 

γιατί είναι όλα πιο φωτεινά!!

 Όχι φωτισμένα με λαμπάκια αλλά φωτεινά από το φως της  καρδιάς μας!!

Μόνο αυτό θα ήθελα!! Δεν ξέρω αν είμαι καλό παιδί.

Εκείνο που μπορώ να σου πω σίγουρα είναι πως θα είμαι για πάντα παιδί!!


@ 2018 mare mare


Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

2018 : Η σφεντόνα!!

Η Σφεντόνα




Μετά από πολύ καιρό( σχεδόν 9 μήνες) αποφάσισα να γράψω. Πραγματικά όλο αυτό τον καιρό δεν ήξερα τι να γράψω. Πολλά γύριζαν στο μυαλό στην καρδιά. Πολλές σκέψεις. Πολλά συναισθήματα. Και πάνω από όλα πολλά γεγονότα.
Καθόλου ευχάριστα. Δεν μπορώ με όλα αυτά να δώσω παραμύθια στα παιδιά.
Παραμύθια που ζεσταίνουν την καρδιά αλλά αποκοιμίζουν το μυαλό.
Δεν μιλούσα λοιπόν.
Η σιωπή είναι πιο τίμια από τα κούφια λόγια.

Ξαφνικά βρήκα ένα διχαλωτό ξύλο στην παραλία. Λες και κάποιος μου το έβαλε εκεί για να θυμηθώ.

Να θυμηθώ ότι υπήρχαν ξένοιαστα χρόνια που ένα ξύλο γινόταν παιχνίδι.
Παιχνίδι που το παιδικό χέρι το δημιουργούσε ενώ η φαντασία του το μεταμόρφωνε σε ένα κόσμο που μπορούσαν να γίνουν τα πάντα.
Να γίνει χαρά, άσκηση, άθλημα, μάθημα, ανταγωνισμός, συνεύρεση, συζήτηση και στόχος.

Κάπου έχω την εντύπωση χάθηκε ο στόχος. Χάθηκε η φαντασία. Χάθηκε το όραμα.



Είπα κι εγώ να φτιάξω το ξύλο σφεντόνα για να δοκιμάσω τη φαντασία μου. Να ασκήσω το μυαλό μου. Να βρω το στόχο μου.
Δεν είναι κι εύκολο όταν δεν είσαι παιδί. Δεν είναι εύκολο όταν γίνονται τόσο δυσάρεστα πράγματα. Σκέφτηκα πως τα παιδιά που έπαιζαν με σφεντόνες και τενεκεδάκια κάποτε, ζούσαν τη φτώχεια και τον πόλεμο. Άρα εγώ που δεν είμαι παιδάκι δεν έχω δικαίωμα να κλαίγομαι για γεγονότα που δεν περιέχουν θάνατο.

Κι αν περιέχουν καταστροφή μήπως μια σφεντόνα θα μου είναι πιο χρήσιμη να πετύχω πετρωμένες καρδιές, σκουργιασμένα μυαλά και κοιμισμένες συνειδήσεις!!

Κάθισα και την έφτιαξα την σφεντόνα. Δεν είναι τόσο επιτυχημένη όσο αν την έφτιαχνε ένα έμπειρο παιδί αλλά κι εγώ η μεγάλη πήρα ένα μάθημα.


Τώρα μένει να βρω το πως να τη χρησιμοποιήσω.....

Σίγουρα η βοήθεια ενός παιδικού μυαλού όλο καθαρότητα και φαντασία θα μου είναι πολύτιμη.

Μα κι εσύ μπορεί να ξέρεις.....

Μίλησέ μου!!

Μπορεί ο στόχος να γίνει κοινός!!

@2018 γοργόνα mare mare