Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Ο δράκος που έδινε απλόχερα αγάπη!!




Ο δράκος που έδινε απλόχερα αγάπη!!



Στα βάθη της Ωκεανούπολης ζουν πολλά πλάσματα.

Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην έχουμε κι έναν Δράκο.

Ο Δράκος μας έμενε σε μια λαμπερή σπηλιά.



Πρασινογάλαζες αποχρώσεις την περιέβαλλαν.

Κοράλλια χρυσοκόκκινα και φούξια ανεμώνες στόλιζαν τον κήπο του.

Πολύ παρεξηγημένος ήταν ο Δράκος μας.



Πολλοί κάτοικοι έλεγαν πως ήταν μάγος.

Άλλοι άλλαζαν δρόμο όταν περνούσαν από τη γειτονιά του.

Ο Δράκος έκανε υπομονετικά τις δουλειές του χωρίς να ενοχλεί κανέναν.


Μια μέρα ένας ταξιδευτής ήρθε στην Ωκεανούπολη και ζητούσε από τους περαστικούς να του δείξουν το σπίτι του.



Κανείς δεν ήταν και πολύ πρόθυμος να τον πάει.

Του εξηγούσαν το δρόμο αλλά δεν ήταν εύκολο να καταλάβει πως πηγαίνει στην σπηλιά κανείς.

Μόνο ένα κοριτσάκι με ξανθά μαλλιά και γαλαζοπράσινα μάτια είπε στον ταξιδευτή
« Εγώ θα σε πάω!! Ο Δράκος είναι φίλος μου»

Στον δρόμο τον ταξιδευτή τον έτρωγε η περιέργεια να ρωτήσει τη μικρή πως γίνεται όλοι να φοβούνται το Δράκο κι εκείνη να το έχει φίλο της.

Δεν κρατήθηκε λοιπόν και τη ρώτησε: « Δεν φοβάσαι το Δράκο;»



«Τον Δράκο; Γιατί να τον φοβηθώ;»
«Γιατί όλοι λένε ότι είναι τρομακτικός;»
«Θα αστειεύεσαι βέβαια!! Ο Δράκος εμένα μου έσωσε τη ζωή!»
« Δηλαδή;», ρώτησε ο ταξιδευτής.





Το κοριτσάκι του εξήγησε:

« Όταν ήμουν πιο μικρή είχα έναν φόβο!! Κανείς δεν ήξερε τι να κάνει να με βοηθήσει. Η μητέρα μου έλεγε πως ήμουν μικρή κι όταν θα μεγαλώσω λίγο θα μου περάσει. Ο πατέρας μου έλεγε πως κι αυτός είχε ένα φόβο όταν ήταν μικρός αλλά του έμαθαν πως οι άντρες δεν φοβούνται και δεν φοβήθηκε ξανά.
Ο γιατρός έλεγε πως δεν υπάρχει θεραπεία αλλά έτσι είναι η κοινωνία μας κι αν δεν υπάρχει ο φόβος οι γιατροί δεν θα έχουν δουλειά…»
« Και τι σχέση έχει ο Δράκος με όλα αυτά;» είπε ο ταξιδευτής.

« Μου φαίνεται ότι θες να τον συναντήσεις αλλά δεν τον ξέρεις καλά. Ίσως να μην πρέπει να σε πάω σπίτι του»



«Πράγματι δεν τον ξέρω. Όμως ο Βασιλιάς της χώρας μου με έστειλε να τον πάρω μαζί μου ως εκεί για να σώσει την περιοχή από τις καταστροφές. Κάνει κάτι μαγικά!!»
« Μαγικά ο Δράκος μου; Χα!χα! Ας γελάσω !! Μα δεν είναι μάγος!! Ένας απλός Δράκος είναι!!»
« Κι εσένα πως σε έσωσε;»




« Τώρα που το λες ούτε και που το κατάλαβα ποτέ. Τον βρήκα να ποτίζει τις ανεμώνες του και να τις τραγουδά ένα τραγούδι μαγευτικό. Με κοίταξε και λες κι όλος ο φόβος μου μαζεύτηκε στο βλέμμα του κι έπειτα ξεφύσησε βαθιά.

Ένα ζεστό κύμα αγάπης με πλημμύρισε και αισθανόμουν υπέροχα δυνατή και άφοβη»

« Είδες λοιπόν που το βλέμμα του είναι μαγικό;»

« Δεν νομίζω αλλά που ξέρεις πάλι….»

Και με τούτη την κουβέντα έφτασαν στη σπηλιά του Δράκου.

Υπέροχα γαλαζοπράσινα φωτάκια και λάμψεις υπήρχαν παντού και μια μελωδία καταπληκτική.



Ο ταξιδευτής χτύπησε το κοχύλι που είχε για κουδούνι ο Δράκος μας.
Εκείνος του άνοιξε. Του χαμογέλασε με τα κοφτερά του δόντια που ήταν λίγο φοβιστικά στην αρχή αλλά άμα τα συνήθιζες ήταν χαριτωμένα.



« Ξέρω τι θες» , είπε ο Δράκος καθώς τον κοίταξε.

«Είδες Ξέρει Είναι Μάγος…» ψιθύρισε στο κοριτσάκι ο ταξιδευτής.

«Πάμε δεν έχουμε πολύ καιρό, στη χώρα σου ήδη σκοτώνονται οι άνθρωποι.»

« Κι εσύ που το ξέρεις ακόμα δεν σου είπα τίποτα»

«Τα μάτια σου έχουν το φόβο της βίας. Πάμε.»

Γρήγορα ο Δράκος του ανέβασε στα φτερά του και πέταξαν ως τη χώρα του ταξιδευτή.



Εκεί ψηλά από το λόφο φαίνονταν ο πόλεμος, η βία και η αναστάτωση που επικρατούσε στη χώρα.

Οι άνθρωποι είχαν τρελαθεί…
Ο Δράκος κοιτούσε πολύ ώρα και δεν μιλούσε.
« Έλα λοιπόν κάνε κάτι….Τι ήρθαμε τόσο δρόμο;»
Ο Δράκος δεν του μίλησε και εξακολουθούσε να κοιτάει τη χώρα.





Μετά από ώρα φύσηξε δυνατά και η ανάσα του έφτασε στα πέρατα της χώρας.
Όταν πια έβγαλε όλο τον αέρα από το σώμα του κάθισε στο χορτάρι να ξεκουραστεί.
«Και λοιπόν; Τι ήταν αυτό; Τώρα νομίζεις πως βοήθησες;» τον ρώτησε ανήσυχος ο ταξιδευτής.
Ο Δράκος γέλασε και του είπε: « Κοίταξε προσεκτικά και πες μου»



Η χώρα ήσυχη και λαμπερή. Οι άνθρωποι χαρούμενοι αγκαλιάζονταν και χαιρετιούνταν. Τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους. Και να ο Βασιλιάς είχε βγει βόλτα και μιλούσε με τους ανθρώπους.

«Δεν καταλαβαίνω τίποτα» είπε ο ταξιδευτής.

« Δεν χρειάζεται να καταλάβεις. Απλά νοιώσε!! Αφουγκράσου τη δύναμη της αγάπης!!

Γέμισε τα πνευμόνια σου με τα άσχημα του κόσμου σου και δώστους μια ανάσα αγάπης.

Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο ο κόσμος.

ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΑΓΑΠΗΣ»


mare@

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Καλό Μήνα!!!





Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης ή Χριστουγεννάρτς (ποντιακά) ή Σινιντρέ (Αρβανίτικα) είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο και είναι ένας από τους 7 μήνες με διάρκεια 31 ημερών. Στα Λατινικά, decem σημαίνει δέκα, αφού ο Δεκέμβρης ήταν α 10ος μήνας σύμφωνα με το Ρωμαϊκό ημερολόγιο. Με την άφιξη του Δεκεμβρίου το κρύο αρχίζει να είναι αρκετά τσουχτερό ανακοινώνοντάς μας έτσι τον ερχομό του Χειμώνα και την επέλαση του χιονιού. Γι’ αυτό, άλλωστε ο Δεκέμβριος λέγεται και «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς» αλλά και «χιονιάς».




Τα λουλούδια του Δεκεμβρίου είναι ο νάρκισσος και ο ελαιόπρινος. Οι ζωδιακές πέτρες του είναι τουρκουάζ, λάπις λάζουλι, ζιρκόνιο και τανζανίτης. Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας με τις λιγότερες ώρες φωτός στο βόρειο ημισφαίριο και τις περισσότερες ώρες φωτός στο νότιο ημισφαίριο. Ο Δεκέμβρης πάντα ξεκινά την ίδια μέρα της εβδομάδας με τον Σεπτέμβριο.



Ο Δεκέμβριος, πάντως, όπως κι αν το δει κάποιος, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 του μήνα. Ο κύριος, μάλιστα, λόγος που έκανε την Εκκλησία να προσδιορίσει τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είναι η προσπάθεια των Πατέρων, όπως αναφέρει ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ «να μετατραπούν βαθμιαίως αι εορταί των εθνικών εις Χριστιανικάς», αφού η 25η Δεκεμβρίου ήταν για τη Ρώμη η κεντρική εορτή των Σατουρναλίων και της γέννησης του «αηττήτου ηλίου», η γνωστή ως Dies Natalis Invicti Solis. Παράλληλα οι αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν τα Κρόνια (αφιερωμένα στον Κρόνο) και τα Διονύσια, καθώς επίσης και τα θεοφάνια ή επιφάνεια του ηλιακού θεού Φοίβου-Απόλλωνα.




Ο εορτασμός της 25ης Δεκεμβρίου από τους αρχαίους είχε μία σπουδαία αστρονομική σημασία. Στην εποχή μας, δηλαδή, ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο ύψος του στις 22 Δεκεμβρίου. Επί έξι μήνες, κάθε μέρα χαμηλώνει όλο και περισσότερο στον ουρανό ανατέλλοντας όλο και πιο αργότερα και δύοντας καθημερινά ενωρίτερα. Μετά τις 22 Δεκεμβρίου όμως, ο Ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να αναρριχάται και πάλι στον ουρανό, και οι μέρες αρχίζουν να μεγαλώνουν. Έτσι, τα μεσημέρια ο Ήλιος φαίνεται όλο και πιο ψηλότερα στον ουρανό. Ονομάζουμε την 22α Δεκεμβρίου ημέρα της «χειμερινής τροπής του Ηλίου», οπότε ο Ήλιος σταματάει την προς Νότο κίνησή του και τρέπεται στην αντίθετη φορά, προς Βορρά. Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη «χειμερινή τροπή» ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, η χειμερινή τροπή ονομάζεται επίσης και «χειμερινό ηλιοστάσιο». Η ημέρα αυτή επισημαίνει επίσης την αρχή της εποχής του Χειμώνα.


Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

19 Νοεμβρίου : Όχι στην Παιδική Κακοποίηση!!



19 Νοεμβρίου !! Λέμε ΟΧΙ στην κακοποίηση των παιδιών!!



Γιατί τα παιδιά είναι άνθρωποι
που εμείς φέραμε στον κόσμο!!
Γιατί τα παιδιά έχουν δικαιώματα!!
Γιατί τα παιδιά θα γίνουν ενήλικες
που θα συνεχίσουν τη ζωή!!
Γιατί τα παιδιά είναι οι μελλοντικοί
δικαστές μας!!



Πείτε ΟΧΙ στην παιδική κακοποίηση!! ΤΩΡΑ!!

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

«Η Παραλία»




" η Παραλία"



 

"Παραλία με όστρακα


Και όμορφα κοχύλια"





"Παραλία με γαλανά νερά

Παραλία με τέλεια αμμουδιά"




 
"Ο ήλιος το πρωί σε βάφει

Χρυσαφιά!"





"Το βράδυ ασημιά

τα σκοτεινά νερά."



Μαρία Γεωργούσογλου

(9 ετών, Γ΄Δημοτικού

Πάτρα, 12/11/2012)


Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

«Η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση και η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση»



Απόψε ήρθαν στην Ωκεανούπολη δύο πολύ γνωστές αδελφές, η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση και η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση.


Ήρθαν για να μείνουν για λίγο στην πόλη μας και να επισκεφτούν τα αξιοθέατά μας.



Η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση, ψηλόλιγνη κι προσεγμένη «γέμισε» την πόλη με μια λάμψη από την ομορφιά και την παρουσία της.

Αμέσως προσπάθησε να γνωριστεί με όλους.

Ρωτούσε για τα πάντα και απαιτούσε να έχει τις απαντήσεις που χρειαζόταν.

Ήθελε το καλύτερο για τον εαυτό της.

Το καλύτερο δωμάτιο στο ξενοδοχείο. Τον καλύτερο ξεναγό.

Το καλύτερο φαγητό. Φυσικά ζήτησε να γνωριστεί με τον Ποσειδώνα και τις αρχές του τόπου.





Η κ Χαμηλή Αυτοεκτίμηση, όμορφη και συγκρατημένη, ελαφρώς ατημέλητη, κρυβόταν πίσω από την αδελφή της.

Δεν την απασχόλησε που θα μείνει και τι θα δει.

Την ένοιαζε περισσότερο μήπως και την χαρακτηρίσουν αγενή κι ενοχλητική.

Σκεφτόταν πολύ τις κινήσεις της.

Δεν διεκδικούσε και τις αρκούσαν οι παραχωρήσεις που της παρείχε η αδελφή της.



Σεργιάνιζαν στους δρόμους και η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση επισκίαζε την κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση. Δεν έδινε σημασία η μία στην άλλη, λες και δεν ήταν αδελφές. Λες κι ήταν ξένες.

Παρόλο που η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση έγινε γνωστή αμέσως δεν μπορώ με σιγουριά να πω ότι ήταν συμπαθής σε όλους.

Τους θάμπωνε η σιγουριά κι η αυτοπεποίθηση αλλά τους ενοχλούσε ο δυναμισμός και η αυτάρκεια που έδειχνε. Κάπου μέσα τους όλοι την φοβούνταν.

Από την άλλη η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση δεν ενοχλούσε κανέναν και φυσικά κανέναν δεν φόβιζε. Μην πω ότι οι περισσότεροι ταυτίζονταν βαθιά μέσα τους με εκείνη ή κάποιοι την λυπόταν κι ήθελαν να την φροντίζουν.






Μια μέρα έφτασαν στην Πηγή της Αυτογνωσίας. Ξεναγός τους ήταν η κ. Ζωή .

Τους εξηγούσε πως βρέθηκε η Πηγή στην Ωκεανούπολη και πως οι κάτοικοι φρόντιζαν να την επισκέπτονταν συχνά. Υπήρχε έναν μύθος που έλεγε πως η Πηγή σου έδειχνε στα νερά της τον πραγματικό πηγαίο εαυτό σου. Κάποιοι λένε ότι την ακούν να μιλά όταν θέλει.




Όταν οι αδελφές πλησίασαν η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση αμέσως θέλησε να πιει νερό.

Η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση όπως άκουγε την ιστορία της Πηγής φοβήθηκε. Σκέφτηκε μήπως και δει τον πραγματικό της εαυτό και τρομάξει περισσότερο.

Η κ. Ζωή προέτρεψε την κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση να πιει λέγοντας της « Ποτέ κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να ανακαλύψει για τον εαυτό του!!»

Όταν ήπιαν το νερό ξεκουράστηκαν στο γρασίδι. Ο ήλιος λαμπύριζε στην Πηγή.



Και τότε η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση άκουσε « Πρόσεχε!! Το χάρισμα της σιγουριάς και της εκτίμησης του εαυτού σου να το κρατάς σαν φυλακτό!! Μην σπαταλάς την ενέργειά του στην προβολή και στη δύναμη που σου δίνει!! Κάνε τη δύναμη αυτή ασπίδα προστασίας του εαυτού σου!! Μην σκορπίζεσαι!! Και μην ξεχνάς τους άλλους!!»

Η φωνή σώπασε και η κ. Υψηλή Αυτοεκτίμηση κοιμήθηκε στον ήλιο.





  Η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση κρυμμένη κάτω από το καπέλο της άκουσε κι εκείνη
« Που είσαι? Τι κρύβεσαι αφού όλοι σε βλέπουν? Και πιο πολύ από όλους ο εαυτό σου!! Είσαι εδώ!! Υπάρχεις!! Να χαίρεσαι για αυτό!! Τι φοβάσαι? Τις σκέψεις σου? Οι σκέψεις σου είναι δικές σου!! Εσύ τις φτιάχνεις!! Αλλιώς δεν υπάρχουν, χάνονται!! Είσαι συγκρατημένη, έξυπνη, αξιοπρεπής !! Δείξτο !! Μοιράσου το με τους άλλους!! Σε έχουν ανάγκη!! Σε προσέχουν και εσύ περιμένεις κάτι….Τι? Ευχαρίστησέ τους που υπάρχουν στη ζωή σου!! Ευχαρίστησε για τα ταλέντα σου και τότε θα δεις μια δύναμη που σου χαρίστηκε και την αρνήθηκες!! Δέξου τα δώρα…Δώσε δώρα…»

Η φωνή σώπασε και η κ. Χαμηλή Αυτοεκτίμηση αποκοιμήθηκε στον ήλιο.





Όταν ο ήλιος έπεσε ξύπνησαν. Το παράξενο είναι ότι η κ. Ζωή είχε εξαφανισθεί. Βρήκαν το δρόμο και γύρισαν στην πόλη πιασμένες χέρι – χέρι.

Κάτι άλλαξε μέσα τους. Ένας μαγνήτης τις ένωνε και το ήξεραν.

Και μια φωνή να πορευτούν μαζί και να προσφέρουν στον κόσμο τα δώρα της Αυτογνωσίας.



 

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Το κοριτσάκι που έλεγε πάντα «ΝΑΙ»







Το κοριτσάκι που έλεγε πάντα ΝΑΙ ζούσε στην Ωκεανούπολη από τη γέννησή της.

Ήταν ένα χαριτωμένο μωρό. Γελούσε κι αγκάλιαζε όλο τον κόσμο.

Όταν έφτασε η ώρα να μιλήσει η πρώτη του λέξη ήταν ΝΑΙ.

Η λέξη αυτή την ακολούθησε και στα πρώτα της βήματα.

Περπατούσε κι όταν την καλούσαν έλεγε πάντα ΝΑΙ.

Μεγάλωσε και στο σχολείο πια οι συμμαθητές της, της ζητούσαν κάτι κι αυτή έλεγε πάντα ΝΑΙ.




Περνώντας τα χρόνια το κοριτσάκι έγινε πολύ αγαπητό σε όλους.

Άλλωστε ότι κι αν της ζητούσαν έλεγε πάντα ΝΑΙ.

Όλοι πια θεωρούσαν δεδομένο.



Άρχισαν λοιπόν και ζητούσαν όλο και περισσότερα.

Το κοριτσάκι μας ποτέ δεν αρνήθηκε.

Βοηθούσε συνεχώς τους άλλους.

Πήγαινε όπου της ζητούσαν.

Κι έκανε ότι ήθελαν.



Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσε και το κοριτσάκι μας.

Κι όπως σε όλο τον κόσμο της έτυχαν καλά αλλά και δύσκολα πράγματα.

Πίστευε πάντα πως όλοι αυτοί που στάθηκε δίπλα τους ήταν εκεί.

Δεν ήταν όμως η αλήθεια.

Πολλοί δεν χάρηκαν τις χαρές της και ακόμα περισσότεροι δεν στάθηκαν στις λύπες της.



Εκείνη πάντα έλεγε ΝΑΙ.


Μέσα της όμως κάτι της έλεγε ότι έπρεπε να κάνει και κάτι για τον εαυτό της.

Το αποφάσισε λοιπόν και το ξεκίνησε.

Δεν μπορούσε πια να είναι δίπλα σε όλο αυτόν τον κόσμο που ως τώρα έλεγε ΝΑΙ.

Κι έτσι μια μέρα για πρώτη φορά στη ζωή της είπε το πρώτο ΟΧΙ.



Ο κόσμος έμεινε άφωνος.

Δεν πίστευαν στα αυτιά τους και στα μάτια τους.

Πως είναι δυνατόν….

Άρχισαν σιγά - σιγά να απομακρύνονται από δίπλα της.

Ένοιωθε μόνη.


Δεν υπήρχαν και πολλοί πια να μοιραστεί τις σκέψεις της.

Μήπως κατά βάθος δεν υπήρχε κανένας.

Τα έλεγε φωναχτά στον εαυτό της για να παρηγορείται.

Σκεφτόταν μήπως πριν ήταν καλύτερα που έλεγε συνέχεια ΝΑΙ.

Το ΟΧΙ της άλλαξε τη ζωή.

Μήπως όμως βρήκε μια καινούργια?



Δεν το ήξερε κι ίσως δεν θα το μάθαινε ποτέ αν τυχαία στο δρόμο δεν συναντούσε ένα άλλο κοριτσάκι που ως δια μαγείας της θύμιζε τον εαυτό της μικρή.

Και τι περίεργο κι αυτή έλεγε πάντα ΝΑΙ.

Άρα δεν ήταν μόνη….

Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό της: να της πει να πάψει να λέει αυτή τη λέξη που ίσως να κάνει τη ζωή της μια μέρα άνω κάτω…

Πώς να της το πει?

Θα την πίστευε?

Πώς να της δείξει ένα μέλλον που δεν γνώριζε κι η ίδια….

Από την άλλη αν την άφηνε να το ανακαλύψει μόνη της πόσο θα πονούσε?




Τότε το κοριτσάκι που έλεγε ΝΑΙ την πήρε από το χέρι και της έδειξε ένα ηλιοβασίλεμα όλο χρώματα ζωηρά.

Αξίζει να λέμε ΝΑΙ σε κάποια πράγματα.

Ακόμα κι αν σε λίγο κάτι θα χαθεί και θα μας πονέσει πολύ.

Από το σκοτάδι αύριο θα γεννηθεί φως.

Κάτι καινούργιο.

Ένα ακόμα κοριτσάκι που λέει ΝΑΙ.