Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Ο Αδικημένος Σκρούτζ!!



Τον Σκρούτζ τον έχουμε γνωρίσει από το κλασσικό παραμύθι που έγινε ταινία και την βλέπουμε κάθε χρόνο και μας αρέσει.

Τον έχουμε συνδυάσει με  το Μίκυ Μάους που κολυμπούσε στα χρήματα και πάντα έβρισκε τρόπους να κερδίζει κι άλλα.



Τον σκεφτόμαστε φιλάργυρο, μίζερο, πλεονέκτη, εγωιστή.

Χρονιάρες μέρες μήπως και να μπούμε λιγάκι στη θέση του?

Βρέθηκε με μια περιουσία που ποτέ κανείς μας δεν έμαθε πως την απέκτησε….


Μπορεί πριν γίνει ο διάσημος επιχειρηματίας να γυάλιζε παπούτσια ως άλλος Βασιλάκης Καΐλας.
Μήπως ήταν το αγοράκι με τα σπίρτα και εμάς μας μίλησαν για κοριτσάκι….?

Ο πατέρας του μπορεί να ήταν βαρκάρης πριν γίνει εφοπλιστής και να τρώγανε τη γόπα στα τέσσερα.
Άντε και του τη δώσανε την περιουσία.



Ξέρουμε τα όνειρά του ως παιδί.
Μήπως ήθελε να γίνει ζωγράφος? Χορευτής? Ταξιδευτής?

Τον ρώτησε κανείς αν ήθελε να χωθεί σε ένα γραφείο και να κάνει οικονομικές συναλλαγές?
Άσε που πάντα τον ξέρουμε μόνο του.


Δεν ξέρουμε αν είχε φίλους που τους λογόκριναν οι γονείς του και τον άφησαν.
Αν αγάπησε τρελά την κόρη του κηπουρού και την έδιωξαν κακήν κακώς από κοντά του.
Αν ήθελε να ζήσει στο χωριό του και τον κουβάλησαν σηκωτό στην πόλη στο γραφείο.  



Αμ!! Εκείνο το τηλέφωνο που δεν χτυπάει για τίποτα άλλο παρά μόνο για δουλειές…

Τελικά μπορεί να μην φταίει κι αυτός που έγινε έτσι. Τον φτιάξανε…
Ε! άμα σου βγει και το όνομα…. άστα να πάνε…


Μετά του πασάρανε και μερικά ανίψια που δεν τα βλέπουμε να κόβονται και στη δουλειά…Άντε ταΐζε μπάρμπα…και τρώνε και πολύ τα σκασμένα…

Ύστερα δεν σε αφήνουν να αγιάσεις.
Μαζεύει λένε.Ε!! πώς να μην μαζέψει.
Να!! Η Εφορία. Πάρε μια περαίωση να μάθεις να φέρεσαι.
Να και ΦΠΑ!! Καλά για το ΤΕΒΕ δεν το συζητώ….Τη μασελίτσα του πήγε να φτιάξει κι οδοντίατρος ούτε κατά διάνοια…
Καλά οι εργάτες με το ΙΚΑ, τα επιδόματα, τα Δώρα….


Αμ! Να κάνουν και απεργία και να γίνεται χάλια η παραγωγή….Που ακούστηκε Εργοστασιάρχης άνθρωπος να φτιάχνει κονσέρβες…Ε! ποτέ!!

Μετά είναι και η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, οι Επιταγές που τρέχουν….
Ξέρεις εσύ φίλε εργάτη που παίρνεις τα 700 για να τα πάρεις τι ιδρώτα έχει χύσει ο Σκρουτζ?



Και καλά να είσαι και σοσιαλιστής και ως άλλη Βουγιουκλάκη στην «κόρη μου τη σοσιαλίστρια» να πετάς πέτρες στον εργοστασιάρχη, τους άλλους εργοστασιάρχες δεν τους σκέφτεσαι που θα στην πέσουν στο χρηματιστήριο και θα σε κάνουν ρόμπα….
Που πας ρε καρα -Σκρουτζ Χαλάς την πιάτσα!! Δίνεις εσύ, Απεργία οι δικοί μας μετά…Παλιοζωή, παιδάκι μου.



Μοιράζει μετά γαλοπούλες ο Σκρουτζ άντε να κάνουμε γκαλά για το ένα ίδρυμα, για τα νοσοκομεία, για τα γηροκομεία….
Και να τα παιχνίδια και να οι κουραμπιέδες και να οι δίπλες και τα μελομακάρονα.
Άσε εκείνη η εγκαρδιότητα. Φίλα από δω τα κούσαλα με το αλσάιμερ, φίλα από κει τα βρώμικα μυξιάρικα και με χαμόγελο…
Χαιρέτα τους αρρώστους και λούσου με μπενταντίν δύο μέρες μην κολλήσεις και τίποτα…


Και ύστερα φταίει ο Σκρουτζ…Αμ!! Δεν φταίει φίλοι μου!!
Εμείς τον καταντήσαμε έτσι…..
Και τον λέμε ως παράδειγμα προς αποφυγή κι από πάνω.


Είναι το άλλοθί μας.
Γιατί μέσα μας κατά βάθος όλοι κρύβουμε ένα Σκρουτζ, μικρό ή μεγάλο. 







Τον κατηγορούμε. Τον δικαιολογούμε.
Τον προβάλουμε στον κλασσικό Σκρούτζ τις γιορτές γιατί μας βολεύει πολύ.


Και το μοίρασμα, το συναίσθημα, την απλοχεριά τη θυμόμαστε γιορτινές μέρες. Τις υπόλοιπες ο Σκρουτζ μπαίνει στο σκονισμένο του βιβλίο για να βγει και να πετροβοληθεί την επόμενη χρονιά.






Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Οι καμπάνες της αναγέννησης!!




Χτυπούνε χαρμόσυνα οι καμπάνες στα εκκλησάκια των χωριών.



Χτυπούνε στις εκκλησιές των πόλεων.



Χτύποι χαράς και ζωής.

Η γέννηση!!

Ήχοι κι εικόνες γιορτής!!



Ψαλμοί και κάλαντα!

Χρώματα και ήχοι!!



Αρώματα: ζάχαρης, μελιού, μοσχοκάρυδου, σοκολάτας, ξύλων που καίνε στο τζάκι, κάστανων ,του φαγητού που ενώνει την οικογένεια….
 
 Συναισθήματα: γαλήνη, ηρεμία, χαρά , αρμονία , αγάπη.



Χριστούγεννα πασπαλισμένα με άχνη ζάχαρη και καρύδια καραμελωμένα!!


Χριστούγεννα των παιδιών!!

Χριστούγεννα των μεγάλων παιδιών!!



Χριστούγεννα των τυχερών και των άτυχων!


Χριστούγεννα των μόνων και των πολλών!!



Καμπάνες που μας ενώνουν όχι γιατί ακούμε όλοι το ίδιο αλλά ηχούν μέσα μας.


Χτυπούνε την πόρτα της αναγέννησής μας!!



Καλά Χριστούγεννα, Άρχοντές μου!!


Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Ο Κρύσταλλος των εορτών

    

Η γοργόνα σήμερα έβγαλε από το πατάρι τα στολίδια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Θα απορείτε γιατί δεν στόλισε καραβάκι.
Ε! πια μες τη Ωκεανούπολη όλο θαλασσινά, βάρκες, καράβια, υποβρύχια, τα ίδια και τα ίδια …
Θα στολίσει δέντρο αλλά όχι όποιο δέντρο να΄ναι.
Το κουτί με τα στολίδια της είναι μαγικό όπως κι όλα μες στο σπίτι.
Το ανοίγει λοιπόν και ένα φως υπέροχο αναδύεται.
Μπαλίτσες χρωματιστές σαν το ουράνιο τόξο.
Αγγελάκια χρυσά με φωτεινά φτερά.
Ελαφάκια με κουδουνάκια.
Χρωματιστές μεταξένιες κορδέλες.
Και το καλύτερο για το τέλος: ο κρύσταλλος της ευτυχίας


Υπέροχος, πολυγωνικός, διάφανος.
Το φως πάνω του κάνει ιριδισμούς και σε στέλνει σε παραμυθένιες χώρες όπου η μουσική κι ο χορός σε υποδέχονται και η χαρά και το γέλιο σου κάνουν συντροφιά.

Τον κρύσταλλο της ευτυχίας δεν είναι δύσκολο να τον βρεις.
Δεν αγοράζεται. Τον ψάχνεις. Μα έχει μια ιδιοτροπία.
Αν τον τοποθετήσεις στο σπίτι και δεν τον υπακούσεις εξαφανίζεται.
Μετά είναι δύσκολο να βρεις άλλον. Μάλλον δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία.


Η γοργόνα θυμήθηκε τις γιορτές που ως παιδί βρήκε τον κρύσταλλο.
Η χαρά της ήταν τεράστια. Από  τότε τον φύλαγε προσεχτικά στο διάφανο κουτάκι του και τον πρόσεχε ως κόρη οφθαλμού.



Παραλίγο να τον χάσει για πάντα μια φορά πριν δυο χρόνια αλλά τελευταία στιγμή εμφανίστηκε ο σοφός Καπετάνιος και της θύμισε την ιδιορρυθμία του κρυστάλλου.
«Γέλα Mare.Αφέσου στη χαρά. Νοιώσε τη μαγεία. Χόρεψε στο ρυθμό»  
Έτσι σώθηκε ο κρύσταλλος της.
Τον κρατά με αγάπη και της θυμίζει ότι η ζωή συνεχίζεται και είναι μαγική.
Η χαρά δεν έχει να κάνει με την ύλη και τα αγαθά αλλά με το όνειρο, το ταξίδι του μυαλού και την αναζήτηση της ευτυχίας μέσα μας.

Το δέντρο του κήπου περίμενε υπομονετικά. Στην Ωκεανούπολη όλα μιλούν, κι αν δεν σας το΄χω πει, σας το λέω τώρα.


Το δέντρο έγειρε τα κλωνάρια του για να βάλλει η Mare και η Leila τα στολίδια.
Ο κήπος φωτίστηκε και μουσική απλώθηκε παντού.


Ο κρύσταλλος τοποθετήθηκε στην καρδιά του δέντρου με την υπόσχεση να τον προσέχει μέχρι να μπει πάλι στο κουτί του.





Το παιχνίδι του κρύσταλλου άρχισε.
Κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε.

Ανοίξτε τα χέρια και αγκαλιαστείτε.


Χορέψτε χωρίς λόγο
Τραγουδήστε ακόμα και φάλτσα τα τραγουδάκια.


Χαρίστε δώρα χαράς, δικά σας, όχι αγοραστά: ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα όνειρο, μια ευχή, ένα κάστανο, μια κορδέλα, μια καραμέλα, κι ότι πιο απλό και καθημερινό…….


Ο κρύσταλλος της ευτυχίας γεμίζει με την ζεστασιά μας.
Η ψυχή μας αν πετρώσει χάνεται.


Φορτίστε τον λοιπόν με θετική αύρα και θα΄ναι το στολίδι των εορτών της ψυχής σας κάθε μέρα, κάθε γιορτή και σχόλη.

Ψάξτε τον!! Είναι μέσα σας!!



Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Τα κουκούλια που ανοίγουμε….

Είμαστε σαν τις πεταλούδες. 


Γεννηθήκαμε μέσα σε κουκούλια.


Και μάλιστα όχι σε ένα και μοναδικό….


Γεννηθήκαμε σε ένα μικρό κουκούλι που μετά από 9 μήνες προστασίας βγήκαμε και ανακαλύψαμε έναν κόσμο χρωματιστό και όμορφο.
Όλοι μας φρόντιζαν και μας πρόσεχαν.
Πιστέψαμε ότι αυτός είναι ο κόσμος μας και τον ανακαλύψαμε…


Κι όμως όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε λίγο πιο πέρα από το χέρι που μας κράτησε είδαμε πως σχίσαμε ένα μεγαλύτερο κουκούλι κι ότι πιο κει υπάρχει άλλος κόσμος.
Χαρήκαμε για την ανακάλυψη.



Μας φόβισε λιγάκι γιατί αυτό το κουκούλι είχε κι άλλες υποχρεώσεις.
Υπήρχαν κι άλλα πράγματα κι άτομα να εξερευνήσουμε.
Δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι οι άλλοι. Αυτός είναι ό κόσμος σκεφτήκαμε.
Κι όμως  ήρθε η ώρα να σχίσουμε και αυτό το κουκούλι και να βγούμε μόνοι πια και να παλέψουμε.
Μόρφωση. Δουλειά. Σχέσεις. Επιβίωση.
Αυτός είναι ο κόσμος σκεφτήκαμε.



Ως που ήρθαν συναισθήματα διάφορα. Μια στιγμή ευτυχία και χαρά και μια άλλη πίκρα, θυμός και μοναξιά.
Αυτός δεν θέλουμε να είναι ο κόσμος….
Μήπως να ξαναμπούμε στο προηγούμενο κουκούλι?

Αυτό δεν γίνεται. Κάθε κουκούλι που σχίζεται δεν γίνεται να ξαναμπείς. Κάποιοι θέλουν να μείνουν εκεί που ήταν. Οι ψυχολόγοι το λένε παλιμπαιδισμός. Οι γιατροί καθήλωση σε προηγούμενο αναπτυξιακό στάδιο. Οι κοινωνιολόγοι, κοινωνικές νόρμες. Οι θεολόγοι θρησκευτική πίστη.



Εγώ το λέω ανάγκη να μπαίνουμε και να βγαίνουμε από τα προηγούμενα κουκούλια μας να διορθώνουμε και να προχωρούμε.
Αλλά πάντα δεν γίνεται.
Είναι μη αναστρέψιμη διαδικασία.
Και πότε τελειώνει αυτό? Ρωτάμε όλοι με αγωνία, με περιέργεια, με ανυπομονησία.
Δεν ξέρουμε.
Δεν ξέρω.
Αν δούμε την ψυχή μας να γίνεται πεταλούδα και να φεύγει ελεύθερα μακριά πιθανά και να το έχουμε πετύχει.



Είμαστε στα κουκούλια μας. Αν φτάσουμε να τα αγαπήσουμε μπορεί να μην μας στενεύουν, να μην μας πληγώνουν, να μην μας απογοητεύουν. Αν όχι, θα μένουμε εκεί μέχρι να δούμε τη ζωή να μας δίνει το εργαλείο να σχίσουμε το επόμενο κουκούλι.
Ο χρόνος δεν σταματά ποτέ.  
Τα κουκούλια υπάρχουν και πρέπει να τα ανοίγουμε……..