Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Μια ομορφιά που στέκοταν δίπλα μου…



Στα ταξίδια μου η γοργόνα, πολλά είδα κι άκουσα….
(κάτι έχετε καταλάβει, αφού δεν βάζω γλώσσα μέσα μου και σας τα λέω…)
 Σε ένα από αυτά λοιπόν γνώρισα έναν φίλο.
Αν σας τον έδειχνα, θα καταλαβαίνατε ότι δεν ήταν και πολύ συνηθισμένος (θα μου πεις, γιατί ως τώρα όσα μας λες τα θεωρείς συνηθισμένα…Έλα ντε!!)
 Ας δώσουμε ένα όνομα σε αυτόν τον φίλο, φανταστικό (οικογένειες δεν θίγουμε…Άσε που αν με διαβάζει…μαύρο φίδι που μ΄έφαγε…)



Θα σας άρεσε να τον λέμε Πολύκαρπο?
Όχι…..?
Ε! Εγώ τώρα, Πολύκαρπο θα τον πω γιατί του ταιριάζει, αν και δεν τον βάπτισαν έτσι.
Ο Πολύκαρπος λοιπόν είναι ψηλός, με μακρύ μαλλί μαύρο, λεπτός και υπερδραστήριος. (όχι δεν τον προξενεύω, έχει σημασία που το λέω….)
Που τον θυμήθηκα? Απλά ο Πολύκαρπος είχε δυο χρυσά χέρια….
Ότι έπιανε γινόταν δημιουργία.



Τον γνώρισα σε μια παραλία να μαζεύει πέτρες.
Γοργόνα mare, του λέω.
Το βλέπω!(ξεχνώ ότι καρφώνομαι με την ουρά!!) Πολύκαρπος, μου απαντά
Τι ψάχνεις?
Ε! δεν πιστεύω να μην έχετε πέτρες στη χώρα σου.
Και πέτρες έχουμε κι από όλα έχουμε…
Γιατί μαζεύεις πέτρες?
Ο Πολύκαρπος με κοίταξε περίεργα και συνέχισε να μαζεύει πέτρες διαλέγοντας τες με πολύ προσοχή.
Μου έκανε όμως την τιμή και μου μίλησε.



Μ΄αρέσει!!
Τι?
Οι πέτρες…..?
Δεν είναι οποιεσδήποτε πέτρες!!

Δηλαδή?
Κοίταξε καλύτερα!!

Κοιτούσα και έβλεπα πέτρες.

Δεν κοιτάς σωστά γι΄αυτό δεν βλέπεις.

Με έστειλε…., ο Πολύκαρπος.
Ε!όχι και δεν βλέπω.
Πολύκαρπε εξηγήσου, δεν το έχω….
Παρατήρησε.
Τι? Τις πέτρες?



Κοίτα το σχήμα!!
Μωρέ, σαν να χει δίκιο δεν είναι όλες ίδιες….

Κοίτα το χρώμα!!
Χμ! ναι και σ΄αυτό διαφέρουν.

Νοιώσε την υφή!!
Αχά! Φοβερό!!

Μέτρησε το βάρος!!
Α!!καλά Πολύκαρπε!! Ζωγραφίζεις! Είσαι φοβερός!!



Και εκεί ήρθε η ώρα που ο Πολύκαρπος με αποτέλειωσε.
Ναι !! Ζωγραφίζω, που το ξέρεις!!

Η μαγική γοργόνα!! Ποια μαγική γοργόνα, έτσι χαριτολογώντας το είπα και μέσα έπεσα.

Ο Πολύκαρπος με πάει στην τέντα του (γιατί σκηνή με την έννοια που το λέμε σήμερα, δεν θα το έλεγα)

Μια αιώρα, το κρεβάτι του.
Μια πέτρα, το τραπέζι του
Μια τέντα, η στέγη του
Ο κόσμος όλος, δικός του.
Και ο Παράδεισός του.



Ρίζες σε σχήματα απίστευτα. Ξύλα λειασμένα από τα κύματα.
Βότσαλα!! Κοχύλια και πέτρες!!
Μικρές και μεγαλύτερες

Και μετά με έμαθε να σκαλίζω σε μια πετρούλα τόση δα μονογράμματα και ιερογλυφικά από τα ταξίδια του.




Ένας κόσμος μου ανοίχτηκε…..
Μια πηγή δημιουργίας κι αγάπης.
Ο Πολύκαρπος τις αγαπά τις πέτρες του, τα βότσαλά του, τις ρίζες του.

Φάγαμε ψάρια που τα είχε ψαρέψει με ένα βαζάκι με  ένα κομμάτι ψωμί στον πάτο του ( μην το κάνετε, δεν είστε ο Πολύκαρπος).

Είπαμε για χώρες που πήγε και άλλες που θα ήθελε να πάει.



Έφτασε η ώρα του δειλινού και έπρεπε να φύγω πια.
Mare, πολύ χάρηκα που σε γνώρισα και πάρε αυτά να με θυμάσαι.



 Και βγάζει από το σάκο του ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με τις πιο όμορφες μαύρες πέτρες που έχω δει γεμάτες φλεβίτσες και νερά που λαμποκοπούν στο φως και αστράφτουν στο σκοτάδι.
Δεν είχα κάτι να του δώσω να με θυμάται
Πάντα με θυμόταν.
Πάντα τον θυμάμαι και εγώ.


Όχι από τις μαγικές πέτρες του.
Όχι από το μάθημα πώς να σκαλίζω
Όχι από την κουβέντα την υπέροχη

Από το μάθημα του Πολύκαρπου.

Με έμαθε:

Την  ομορφιά που στέκοταν δίπλα μου…!!