Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

τα ταξίδια δεν τελειώνουν ποτέ...!!

Η γοργόνα κοιτάζει το κρυστάλλινο κοχύλι της και βλέπει όλες τις στιγμές στον Πλανήτη Κρήτη.

                                                  

                                                           
Δεν χορταίνει να θυμάται, να αφουγκράζεται και να ονειρεύεται.
Η γη!! Οι άνθρωποι!!Οι γεύσεις!!Οι μουσικές!!Τα χρώματα!!Η συγκίνηση!! Οι μνήμες!!



Όλα στροβιλίζονται και πλέκουν το όνειρο, όπως η Ζουμπουλία πέρασε το κεφαλομάντηλο στο κεφάλι μας,όπως ο Μάρκος τραγούδησε τον πόνο της ψυχής του στο κάστρο των προγόνων του,όπως ο καπετάν Μιχάλης με δακτυλίδωσε πίνοντας ρακί και λέγοντας την ιστορία μας.


                                                               

Το σπίτι που περπάτησα και τα πρώτα σκιρτήματα.
Το σπίτι του Ξυλούρη.
Το σπίτι των μουσικών.
Το σπίτι του Καζαντζάκη.
Το σπίτι του Ζωγράφου.

Οι άνθρωποι.Τα σπίτια.
Τα βουνά. Οι λέξεις.


                                                   

Η καρδιά που κτυπάει δυνατά και το τραγούδι που βγιαίνει αβίαστα.
Και μια φωνή που σε καλεί "Έλα ξανά!! Είσαι στο σπίτι σου!!"

4 σχόλια:

Φώτης είπε...

Άχι και να 'ταν μπορετό τον χρόνο να γυρνούσα κι εκείνες τσ' όμορφες στιγμές να τις εξαναζούσα!

Το ίδιο ένιωσα κι εγώ, σα να γυρνούσα σπίτι και η ψυχή μου άνοιγε τσ' αγκάλες τζη στην Κρήτη!

Κι ήντα να πω για τον καημό που πράμα δεν κατέχω, λες και στην Κρήτη κάθε μου ζωή να ζήσει έχω!

Και κάνω άγια προσευχή, ο Θεός ν' αποφασίσει, ξανά το έρμο ζάλο μου στην Κρήτη να πατήσει!

Margo είπε...

Βλέπω ο Φώτης επηρεάστηκε πολύ από την Κρητική αύρα, τι θα γινόταν αν μένατε περισσότερο;)

Η Κρήτη είναι η γενέτειρα του μπαμπά μου και δεν έχω πάει ποτέ! Είναι ο καημός μου..
Την καλησπέρα μου!

η Γοργονα mare mare είπε...

Καπετάν Φώτη:
''πάντα θα είσαι επαέ, να πίνεις τη ρακί σου, να πορπατάς στις ρεματιές, να χαίρεται η ψυχή σου!!
κι όταν λιγάκι πας αλλού,φόρα το μαντηλάκι και αμέσως θα΄ρθει το Νησί μέσα στο κεφαλάκι...''

η Γοργονα mare mare είπε...

Μαρία μου,αφομοιώνεσαι με το τοπίο,αν το θες πραγματικά.
Κι ο Φώτης το λαχταρούσε.
Εγώ περπάτησα και πρωτομίλησα στη Κρήτη.Με συγκινούσε, με συγκίνησε και πάντα θα με συγκινεί.
Θα πας, θά΄ρθει η στιγμή που θα πας.
και τότε θα δεις πόσο η ψυχή ενώνει τους ανθρώπους αληθινά.

Φιλάκια