Κάποτε υπήρχε ανάγκη….? Τώρα….?

Μου αρέσουν οι παλιές ιστορίες.



Με ταξιδεύουν στο παρελθόν.


Με μαθαίνουν.

Αυτές τις μέρες συζητούσα τις δυσκολίες που υπήρχαν παλιότερα (που δεν διαφέρουν και πολύ από τις σημερινές αν το καλοσκεφτούμε).


Άκουγα με προσοχή πόσο δύσκολο ήταν να διαβάζουν τα παιδιά από το ίδιο βιβλίο, αφού δεν υπήρχαν για όλα από ένα.


Τώρα με ευκολία και χωρίς σκέψη τα πετάνε μετά τη σχολική χρονιά.


Παράλληλα δούλευαν.


Δούλευαν στα χωράφια. Δούλευαν στο σπίτι. Δούλευαν στο κουβάλημα.


Υπήρχε ανάγκη βοήθειας της οικογενειακής οικονομίας και δούλευαν.


Δεν ήταν και από τα τυχερά παιδάκια όλοι να τα βρουν έτοιμα στη ζωή τους.


Όμως πρόκοψαν κι άλλαξαν την καθημερινότητα τους.

 
 

Τώρα?


Τώρα συνήθως υπάρχουν τα τυχερά παιδάκια που δεν δουλεύουν αλλά τα βρίσκουν όλα έτοιμα.


Άλλα τα εκτιμούν και προχωρούν.


Άλλα κάτι παρεξηγούν μες το μυαλό τους και περιμένουν με το χέρι απλωμένο να τα έχουν όλα έτοιμα και πάλι.

 

Υπάρχουν όμως και εκείνα τα παιδάκια που είναι άτυχα.


Που ακόμα δουλεύουν σκληρά.


Σε κάποια πρέπει να το κάνουν γιατί υπάρχει η ανάγκη.


Σε κάποια άλλα όμως?


Υπάρχει η απληστία των μεγάλων, το εύκολο κέρδος, η συναισθηματική φόρτιση που προκαλούν στον κόσμο, η συνήθεια….

 Αυτά τα παιδάκια δεν ξέρουν από όμορφα παραμύθια από αυτά που μας λέγανε μικρά για να κοιμηθούμε. Που όμως στην ιστορία τους μας πότιζαν με την εξοικείωση της παιδικής εργασίας . Η σταχτοπούτα ήταν η καημένη η ορφανή που δούλευε νυχθημερόν στο σπίτι της μητριάς της για να ναι όλα τέλεια. Μην κοιτάτε που μας χρύσωναν το χάπι ότι παντρεύτηκε τον πρίγκιπα και άλλαξε τη ζωή της.


Ένα παραμύθι ποτισμένο με παιδική εργασία και κόπο είναι.

 Αν πει κανείς για «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» που τα Χριστούγεννα μας συγκινεί αυτό κι αν μας βάζει στην παιδική εργασία κατευθείαν στη σκληρή της μορφή, στο δρόμο, στο κρύο, στον κίνδυνο….

 Άσε η φοβερή ταινία του Λουστράκου που πρόκοψε κι έγινε γιατρός. Ταινία εποχής της ανάγκης, θα μου πείτε….για κάποιους, θα σας απαντήσω…… γιατί κι εκεί υπήρχαν τα τυχερά παιδάκια με όλες τις παροχές και εκείνα που δεν είχαν την πολυτέλεια της επιλογής…..


Και αν βγείτε σήμερα τη βόλτα σας είναι σίγουρο πως κάποιο παιδάκι θα σας πουλήσει χαρτομάντιλα, ίσως λουλούδια ….

Θα σκεφτείτε η ανάγκη? Μπορεί…. Μπορεί και όχι….ειδικά αν κοιτάξτε ένα γύρω με προσοχή και δείτε έναν μεγάλο να παρακολουθεί με επιμονή την «παραγωγικότητα των πωλήσεων»…..




 

 Υπάρχει η πιθανότητα στο φανάρι να σας πέσουν δυο τρία παιδάκια να σας καθαρίσουν τα τζάμια με έναν κουβά που τον σέρνουν όλη μέρα με μαύρο από τη σκόνη νερό….Αυτά κι αν τα παρακολουθεί το άγρυπνο μάτι του μεγάλου που θα πάρει την είσπραξη.


Και αν δεν είναι καλή θα υπάρξουν κι άλλες επιπτώσεις…..




 

 Θυμάμαι μια μέρα που αποφάσισα να πάρω φαγητό σε δύο κοριτσάκια στην πλατεία για να αποφύγουν να τους πάρουν τα λεφτά από τα χέρια. Ήταν δυο τσιγγανοπούλες με υπέροχα σοκολατένια μάτια. Δεν πρόλαβαν να πάρουν το φαγητό και μια χοντρή τσιγγάνα που τις φώναζε στην δική τους διάλεκτο τους άρπαξε το φαγητό από τα χέρια.


Δεν ήξερα τι να κάνω….


 

 Το λάθος μου: δεν έκανα τίποτα !!


Μόνο στενοχωρήθηκα.






Τώρα καταλαβαίνω φίλοι μου πως η στενοχώρια, ο οίκτος, η λύπη μας δεν φέρνει αποτέλεσμα…..

 

 Το λάθος μου!! Το λάθος σου!!


Τα λάθη μας διαιωνίζουν τη μοίρα των τυχερών και των άτυχων παιδιών….


Διαιωνίζουν την παιδική εργασία όχι με την μορφή της συμμετοχής στην οικογενειακή οικονομία και ανάγκη αλλά αυτής της εκμετάλλευσης, της παραμέλησης και της καταπάτησης των παιδικών δικαιωμάτων….




 

 Δεν είναι το κράτος υπεύθυνο μόνο να αναλάβει την διευθέτηση του θέματος αυτού. Εμείς πρέπει να το σταματήσουμε.


Και μην ξεχνάμε ποτέ:


Τα παιδιά όλου του κόσμου είναι παιδιά μας!!

 

 Είναι ευθύνη μας να έχουν την πολυτέλεια… να επιλέγουν τι θέλουν να κάνουν για να ζήσουν καλύτερα και να αλλάξουν την δική τους ζωή!!

Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής εργασίας!!


Σκέψου κι εσύ τι μπορούμε να κάνουμε