Ο σπόρος που δεν σπείραμε…

Την δημιουργία την χάσαμε φίλε μου.

Κι η υπομονή την ακολουθεί από πίσω.

Τίποτα δεν μας έμαθε η μάνα – γη

Τίποτα δεν πήραμε στο δισάκι μας μαζί

 

Δεν είδαμε ποτέ τi είχε εκείνο το πουγκί

που μέσα το πετάξαμε στα γρήγορα.

Δεν ήθελες να το ανοίξεις αλλά κι εγώ

Το κοίταζα αδιάφορα.

 

Όταν τον βρήκαμε ήταν αργά….

Έπρεπε να το είχα κάνει εγώ

Όχι σε μένα δόθηκε…

Γελιέσαι….

Δεν ήξερα πώς να το κάνω. Εσύ?

Κάτι είχα δει από τους παλιούς.

Αυτά είναι περασμένα είπα μέσα μου

Και το έκρυψα πιο βαθειά.

 

Κι είναι εδώ. Περίμενε με υπομονή

Χρόνια ολόκληρα περίμενε.

Δυο χέρια με σεβασμό να τον πιάσουν

Να του δώσουν ζωή.

Δυο χέρια που με υπομονή θα σκάψουν το χώμα.

Θα βάλουν με αγάπη το σπόρο και θα τον σκεπάσουν

Με τρυφερότητα και φροντίδα.

Θα του μιλούν με αγάπη.

 

Το νερό θα πέφτει απαλά να δροσίσει το σώμα του.

Ο ήλιος θα ζεσταίνει την ελπίδα.

Η ψυχή θα καρτερεί τη γέννηση.

Προσμονή κι ελπίδα.

 

Κι ύστερα η γέννηση

Ξεκινά μ΄ ένα μίσxο

Ένα τρυφερό φυλλαράκι

Απαλό σαν νεογέννητο βρέφος.

 
 

Είναι εκεί υπάρχει.

Θυμίζει την αρχή.

Η ζωή αρχίζει.

Συνεχίζεται!!

Κι όταν γεμίσει η ζωή το χώμα

Μπορούμε όλοι να ελπίζουμε

Να χαιρόμαστε

 Να γευόμαστε

Να είμαστε υπερήφανοι που σπείραμε

Που δουλέψαμε που φροντίσαμε

Που είμαστε εκεί.

Που ζούμε…

Γιατί δεν το κάναμε?

Γιατί την θάψαμε την ελπίδα?

Γιατί δεν ζούμε?

Μήπως είναι η ώρα?

Ο σπόρος είναι εδώ, περιμένει!!