Ψηλά!! Όσο η ψυχή μου λαχταρά να ενωθεί μαζί σας….

Και το έλεγα εγώ «Που πας Γοργόνα πράγμα…?»



Κι εκεί που ο φόβος του αγνώστου από τα βάθη της Ωκεανούπολης να βρεθώ στα Ψηλά βελόνιαζε την θαλασσινή ψυχή μου, το κίνητρο να συναντηθώ με μαγικές ψυχές ελεύθερες ήταν μεγαλύτερο.

Ο δρόμος μακρύς και το ταξίδι ξαφνικά με παρασύρει σε σκέψεις…..


Ο χάρτης δείχνει το μονοπάτι που το ακολουθώ ως εκεί που χάνεται γιατί μετά έρχεται η ένωση!!

 

Ψηλά!!

Βουνά. Δρομάκια της δροσιάς. Αεράκι της λευτεριάς.

Κι εκεί στο ξάγναντο, η Σαμαρίνα.

 

Μια αγκαλιά απλωμένη που περιμένει να την δεχτείς για να σε δεχτεί και να σου κλέψει την καρδιά.


Την καρδιά μου την έφερα δώρο και δεν με νοιάζει να τη δώσω σε σας!!

Γιατί το κορμί μου γέμισε από τις δικές σας καρδιές και δονείται με νοιάξιμο, αγάπη, αρμονία.


Με συνταξιδιώτες έναν Καπετάνιο του Βουνού και του Κάμπου, υπομονετικό και απλόχερο στις προτιμήσεις μιας γκρινιάρας «ψαροουρίτσας που θέλει το κατάβρεγμά …της για να ζήσει».

 Μια καρδιά χρυσαφένια, φωτεινή που πάντα ο γλυκός θετικός λόγος της βοηθάει στα δύσκολα, η Γιώτα – Vereniki.

 

Κι ο Ευγενικός Άρχοντας μου, ο Βαγγέλης Επίκουρος με τον υπέροχο Πρίγκιπα Αλέξανδρο μας άνοιξε το χορό της σμίξης.

 

Με χαρά αγκάλιασα το Νονό – Δημήτρη (που δεν έχω λόγια μόνο χρώματα και συναισθήματα)

με τη Υπέροχη Γλυκιά του Νεραϊδούλα- Βάσω (δεν είναι τίποτα τυχαίο…) και τον μικρό τους Καλλιτέχνη Γιάννη.

Και μαζί νέοι υπέροχοι φίλοι.

 Ο Κλήμης με το χάρισμα της σοβαρότητας και της χαράς.

 Μαζί με την Καίτη ευγενική και καλοσυνάτη αρχόντισσα.
 Υπέροχα συνδυασμένοι.

 

Ο Θοδωρής ο Καλόκαρδος Λεβέντης Γίγαντας άφησε το όνομά του γραμμένο στα στενά της Σαμαρίνας, στο πρωτάθλημα, στο χορό. Ένωσε τη νύχτα με τη μέρα.

 Η Νανά και η Ελπίδα, οι όμορφες Μοίρες μου που με βοηθήσαν στη «γέννησή» μου (κι αν δεν θυμάστε διαβάστε και καμιά παλιά ανάρτηση μου…) πάντα με χαμόγελο και ζεστή ματιά στα εύκολα και στα δύσκολα.

 

Και μετά εκείνος που με τίποτα δεν θα μπορούσε να λείπει είναι Ο άρχοντας της Σαμαρίνας –Γιάννης, αεικίνητος Αρμάνος γιατί θέλει και μια λεβεντιά να ανεβείς την ανηφόρα.

 Και φυσικά όταν ήρθε και η Μαρμελαδίτσα μου – Πέλλα με την «κούκλα» της και την σύντροφο Κώστα έδεσε η «Μαρμελάδα» εντελώς και κόλλησαν οι ψυχές.

 

Και το αεράκι δροσερό καθάρισε το μυαλό και την ψυχή από τα «σκουπίδια» μας, κι έδωσε ελευθερία στην καρδιά και λάμψη στη ματιά μας.

 Τα αστέρια γείραν με φροντίδα να μας σκεπάσουν και το φεγγάρι διακριτικό ανάτειλε πίσω από το βουνό για να μας συντροφεύει ως το πρωί.

 

Τρεις μέρες κι ήταν τρεις ζωές να πέρασαν κι ο χρόνος χάνεται στο γλυκό χρώμα του ουρανού το ξημέρωμα.



Οι 7 βρύσες καθάρισαν τη «σκονισμένη» καρδιά μου κι αν η ουρά μου κόλλησε… στο ανέβασμα, η ψυχή μου είχε ήδη ανεβεί.

Ανέβηκε ψηλά κι αγνάντεψε όλους τους φίλους που δεν μπόρεσαν να έρθουν κι όμως ήταν εκεί, Ανάμεσά μας κι η ενέργειά τους μέσα βαθειά μας.






Την καρδιά μου την πήρατε ,μα έχω τις καρδιές σας μαζί μου!!

 Η ψυχή μου λαχταρά να ενωθεί μαζί σας!!

 Ψηλά ! Χαμηλά!!


Βουνό ή Θάλασσα!!


Δεν έχει καμία σημασία!!






Η ψυχή μου λαχταρά να ενωθεί μαζί σας!!