Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Ιστορίες στο δρόμο….

Περπατούσα απόγευμα στην γειτονιά μου…
Κοντά στη μικρή πλατεία έτρεχαν παιδάκια να παίξουν και να αγοράσουν παγωτό.
Πολύ φυσιολογικό και καθημερινό.
Μαμάδες πήγαιναν τα παιδιά στα Αγγλικά, στο Γυμναστήριο, κι όπου τρέχουν τα παιδάκια τα απογεύματα….
Μπαμπάδες δεν υπήρχαν εκείνη τη στιγμή…

Και ξαφνικά όλος ο κεντρικός δρόμος κοιτούσε περίεργα έναν μπαμπά διαφορετικό από τους άλλους…
Έναν Κούρδο μπαμπά με ένα μωρό στο καροτσάκι να το πηγαίνει βόλτα και να του μιλά.



Όλοι τον κοιτούσαν ….Οι πεζοί…Οι οδηγοί…Οι καταστηματάρχες…
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε καχύποπτα τους Κούρδους, όχι τους μπαμπάδες…, που ψάχνουν στα σκουπίδια για πράγματα που εμείς βαρεθήκαμε κι εκείνοι έχουν ανάγκη.
Αλλά να βγάζουν βόλτα τα μωρά τους είναι ακόμα πιο…περίεργο και καχύποπτο.
Καλά που του έμοιαζε το παιδάκι γιατί θα μπορούσαν να πουν ότι το έκλεψε…

Δεν ενοχλούμαστε που τα παιδάκια πλένουν τα αυτοκίνητά μας στα φανάρια   (μάλλον ενοχλούμαστε αν ήδη είναι
πλυμένο στο πλυντήριο που πριν λίγο πληρώσαμε…)


Μας ενοχλούν τα παιδάκια που μας χώνουν στη μούρη ένα μάτσο κατσιασμένα γαρίφαλα.


Ωστόσο θεωρούμε πολύ γλυκιά εικόνα παιδάκια να παίζουν μουσική χωρίς να αναρωτιόμαστε αν τα ίδια το θέλουν και το έχουν επιλέξει.


Η εικόνα του μπαμπά μου θύμισε ένα περιστατικό παλιότερο.
Το γραφείο μου ήταν στο κέντρο της πόλης και έπρεπε να κολλήσω μια ταμπέλα στην είσοδο με σιλικόνη.
Την κρατούσα για να κολλήσει και είχα πλάτη το πεζοδρόμιο.
Είχα όμως την αίσθηση ότι δυο μάτια είχαν καρφωθεί πάνω μου.


Γυρίζω και βλέπω την Ελενίτσα, μια τσιγγανοπούλα 7 ετών να με κοιτά με περιέργεια.
«Τι κάνεις εκεί?» Με ρωτά.
Της εξηγώ κρατώντας πάντα την ταμπέλα.
Έδειξε πολύ ενδιαφέρον ειδικά όταν συστηθήκαμε.
«Γιατί δεν είσαι στο σχολείο?» Τη ρώτησα.
«Εμένα δεν με στέλνουν στο σχολείο γιατί πρέπει να δουλέψω.»
«Πρέπει να πας στο σχολείο. Δεν θέλεις?»
«Θέλω αλλά είμαστε 14 αδέλφια και τι θα τρώμε.»

Τη ρώτησα από πού ήταν κι αν οι δικοί της ήταν κοντά, όσο μασουλούσε με λαχτάρα τα κουλουράκια σοκολάτας που είχα πάρει για τη συνάντηση των στελεχών.

Ήταν από την Κατερίνη και τους είχαν φέρει εκείνη τη μέρα στη Πάτρα για να μαζέψουν χρήματα. Θα έμεναν δυο μέρες κι ύστερα θα άλλαζαν πόλη.
Που να πάει η Ελενίτσα σχολείο με τόσο «γύρω γύρω όλοι»

Η Ελενίτσα ήρθε και την άλλη μέρα να με χαιρετίσει. Της έδωσα να αγοράσει από το φούρνο ότι θέλει.
Δεν πήρε τα χρήματα.
«Θα μου τα πάρουν οι άλλοι….άλλωστε με κέρασες χθες!!»

Η Ελενίτσα έφυγε κι εγώ εύχομαι να είναι καλά.
Δεν την ξαναείδα ποτέ μα τη θυμάμαι συχνά όταν βλέπω σκηνές στο δρόμο με παιδικά μάτια πεινασμένα για αγάπη, πονηρά από ανάγκη, θλιμμένα από φόβο ότι δεν έχουν δικαιώματα.

Δεν είναι τα «τυχερά παιδιά του καναπέ μας»

Είναι τα «άλλα» τα «άτυχα»που πρέπει να πάρουμε χαρτομάντιλα, κάρτες και διάφορα στις γιορτές και στις σχόλες για να τα βοηθήσουμε.
Που ο μπαμπάς τους καραδοκεί το μεροκάματο.
Αυτά δεν μας ενοχλούν και δεν τα κοιτάζουμε περίεργα.
Ο μπαμπάς Κούρδος με το καροτσάκι μας κάνει εντύπωση….

Κι αναρωτιέμαι «η έκπληξη μας είναι ευχάριστη?»


5 σχόλια:

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

σκίζεται η καρδιά μου κάθε φορά που περνάω απ' τη γειτονιά που μεγάλωσα και η ολοκαίνουργια παιδική χαρά είναι διπλοκλειδωμένη για να μην μπαίνουν λέει τα παιδιά των μεταναστών.

αν τελικά θέλουμε να δούμε το ωμό πρόσωπο του κόσμου μας αρκεί να κοιτάξουμε το πως αυτός φέρεται στα παιδιά, στα ζώα, στους ηλικιωμένους και γενικά σε όλους τους "αδύναμους".

Μαρία μου καλή σου μέρα
και καλό φθινόπωρο!!!

Φώτης είπε...

Όλοι μας πονάμε για αυτά τα αδικημένα παιδάκια, που δεν ευτύχησαν να μεγαλώσουν σε συνθήκες που μάθαμε να τις θεωρούμε δεδομένες...

Αχ, καλή μου mare mare,
αν υπήρχαν πολλοί ακόμα με τις δικές σου ευαισθησίες και την ψυχούλα σου, ο κόσμος μας θα ήταν πιο όμορφος και σίγουρα πιο δίκαιος...

Φιλάκια!

Φώτης είπε...

Η αρχή πρέπει να γίνει απ' τον καθένα χωριστά.
Ας αλλάξει πρώτα καθένας μας τον άνθρωπο που βλέπει μέσα στον καθρέφτη του...

Δες και το εξαιρετικό βίντεο από το "Man in the mirror" του Michael Jackson:

http://www.youtube.com/watch?v=PivWY9wn5ps&ob=av2n

Λέει με εικόνες όσα εσύ είπες με τις τρυφερές σκέψεις και λέξεις σου...

η Γοργονα mare mare είπε...

Ελένη μου,
δυστυχώς εμείς το ζούμε καθημερινά.
Η Πόλη έχει γεμίσει πεινασμένα αδικημένα εξαθλιωμένα μάτια.
Άνθρωποι ΠΟΥ ΖΟΥΝ απλά για να αναπνέουν.Τρωνε αποφάγια και η πείνα τους κάνει ΛΥΚΟΥΣ.
Μην απορούμε αν φέρονται άθλια εμείς τους κάναμε έτσι.

Σας σκέφτομαι με αγάπη
Φιλάκια

η Γοργονα mare mare είπε...

Φωτεινέ μου, δεν είμαι μόνη σε αυτό τον αγώνα.Απλά χρειάζεται πιο ριζικές παρεμβάσεις για να σταματίσουν κάποια ματάκια να θλίβονται

Μάλλον εδώ δεν είναι ο καθένας μόνος του αλλά όλοι μαζί μπας και το σώσουμε.Έτσι όπως καταντήσαμε την πόλη και τους "άλλους"ανθρώπους.
δεν αναρωτιόμαστε αν εμείς δεν έχουμε νερό, φαί και κρεβάτι τι θα κάναμε

Ευχαριστώ για το τραγούδι.Πολύ καλό!!